Jopp konn nix mehr. Nämanä! So ne Grippe harr he noch nich beliäft. Un dat nu glieks mit dat nie’e Jaohr. Doch äs ollen Kerl häs mit so wat nu maol lange wat to bekieken. Gott Dank, dat de Mann siene Stiene harre. De guede Frau möök em in sien Elend een üm ne ännere warme Kruuke för an de Fööte un kaolle Lappens för siene Plääte, üm dat Timmern in‘ Kopp wat to lindern. Vull mehr wüss den Dokter eenlicks auk nich. Nu ja, noch wat an Kamillentee. Un dann män den Kopp nich immer hangen laoten.

     Un doch söhg Jopp de noch nich guet bi uut. Keggendeel. Et schinn, he wör de nu all wat bi in‘ Ssieggenhiemmel (er phantasierte)! Oh, oh, oh. So nich. Dao woll de guede Frau nu aower glieks wat an doon. De Mann mott up ännre Gedanken kuemmen, sagg se sick. Un so fröög se, off  se em nich villicht maol wat vörliäsen soll? „Frau, dao säggs auk wat“, mennde Jopp heestrig, „dann liäs mi es schön wat uut de Bibel vör. So wat helpet immer.“

     Män to, dachte Stiene sick. Un se göng glieks haruut, üm de dicke Huusbibel to haalen. De wör aower niärnswo to finnen! Doch eher dat debi nu noch in‘ Knüpp göng, nöhm se van de Kommode eenfach weg den nie’en Michaelskalender von de Steyler Missionare to Hande. Män nich so pingelig, dacht de Frau sick, dat is immer noch biätter äs nix. Dao stönn jä auk genoog Frommes drin.

     Daomit sett’e sick Stiene nu an sien Bedde. Dao sagg Jopp iähr ganz hinfällig: „Eher dat ick et alle dörneene smiet, Frau, fang met de Bibel män ruhig so schön von vörne weg an …“ Mientwiägen, dachde Stiene sick, un – stur weg – liäsede se em recht düütlick vör:

     „Dieser Michaelskalender erscheint für die Freunde und Förderer des Steyler Missionsordens Nettetal auch in diesem Jahre zum Vorzugspreis von …“

     Dao greep Jopp nu de Hande van siene Frau un sagg andächtig: „Stiene, Stiene, wat sind dat doch immer wier schöne, tröstlicke Worde …!“