Tourismus auf dem Lande

Bild: pixabay

Fröher wollen se, so met de 1960-er Jaohre, auk hier up en Lande gern es wat för den Tourismus doon. Dao leit sick sicher noch wuohl schön Geld bi maaken, denn met de Küötterie alleene bleef alltovull nich mehr üöwer. Doch wenn schon, denn schon. Nen Verkehrsverein moss her. De möök auk glieks Niägel met Köppe. Duerde nich lange un et leip es en Dittken.

     Buern mööken de Schüerns lück terechte, üm äs „Heuhotel“ de Döören uptomaaken; annere daien et met nen „Reiterhof“; Brömmelkamps hauden den Draoht üm de Wiesken wech un offereeden nen „Campingplatz“. Paddelboote schipperden up de Iemse un den Kräömer Middelkamp kam eenes Dages mit ne graute Wagenladung Fietsen uut Holland, üm auk noch nen „Fahrradverleih“ uptomaaken. Söwwst in de Walachei (Hinterland) dampte ne Pommfritzbude un wat Schmittken, den unwiesen Handlanger eenst wiäsen wör, de möök nu met en bunten Hoot up en Kopp äs Lierendreiher (Drehorgelspieler) Sperenzkes. Nich to vergiätten den Kröger (Wirt) in et Düörp. De dai et nu gar met Speisenkarten un kredenzte niäben Beer auk all „Radler“ samt Doornkaat un Danziger Goldwaater. So göng et allerweggen hauch her. Gar de Sparkasse harre in‘ Düörp ne „Zweigstelle“ upmaaket. Also dat moss man säggen, den nie’en Verkehrsverein harre fermost arbeidet!   

     Krögers Wertshuus was maol wier stoppenvull. Jüst nu to Pingsten höölden se de Beene deruut! An alle Diske satten Friämde. Heel ächten in en Hook hukskerde an nen Kattendisk ne Handvull Düörpers (Einheimische). Jö! Up maol gaff et dao hellig Radau. De Lüe keeken verbaast up.  

     „Egaolweg düsse Friämden! Man hört all baolle gar kien Platt mehr! Usereen mott sick all unner’n Disk verkruupen!!“ möök sick en spinnedullen Kerl wööst Luft. He harre wuohl all guet eenen drunken. „In de Melkbar kläddert dat Ies män so in de Hörnkes, so dat use Blaagen nu auk all  üm Stratschatella quengelt! Bi guet Wiär kruupet de jungen Slämse uut de Stadt met use Deerns in de Gaorenstiegen herüm orre se verrenket sick bi Twistgejabbel uut alle düsse modernen Transistorradios! Frauenklübkes haut bi Kookens drin, dat den Kringeldreiher (Bäcker, Konditor) de nich mehr keggenankümp! De Grills dampet, dat de Kotlettstränge gar Füer fanget un de Suupjacken kluckert sick een Beer ümt annere achter et Schamiesken, so dat för usereens baoll bloß noch wat an Waaterplörre met Knabbeln bliff! Deibel noch maol, wo sin wi eenlicks?! Et is de jä gar kien Doon mehr an!!“

     „Mein Zeit“, flisterde an de Theke en verschreckten Urlauber den Kröger to, „wer ist denn dieser aufgebrachte Mann da hinten in der Ecke?“ „Denne?“, keek den Weert in Richtung Roopert, „das is unsern Vorsitzenden vom Verkehrsverein.“

Algebra

Bild: pixabay

Jannings Dirk was en klüftig Männeken. Wat Wulachers (Schwerarbeiter) in de Arms, harre Dirk in en Kopp. Bi em satt de heele Kopp vull Algebra. Dao konn em nich eenen bi wat vörwiesmaaken. Göng unnern Strich wat in de Quere, kreeg Dirk et wier liek. Un fraog nich wie. Eins, zwei, drei un de Knüpp wör debi ruut. Et schinn, nu was auk es wier ’n Fall, wo Dirk wuohl bi moss.

     Nao den aollen Hoffschulten Daut harren et de Angehörigen nu met sien Testament to doon. Godorri, wat harre sick antlest den aollen Querkopp dao bloß bi dacht? Et schinn, de aolle Dullbrake (kein einfacher Mensch) harre sick de noch en Gelehrten met bi haalt. De 17 Perde in den Stall mossen akkraot nao düsse Anwiesung deelt werden: Den Öllsten soll de Hälfte kriegen, de twedde Süöhn en Deerdel un de Jüngste den neegensten Deel. Se pöcken sick an de Köppe debi un reipen: „Et geiht nich duller!“ Doch Testament is Testament, se mossen de män mit dör. Aower et pöss nich ächten un nich vörne. Wenn, konn bloß Dirk noch helpen. Also, so un so wör dat, off he wat wüss?

     Se keeken alle nich schlecht, as Dirk de hauch to Perde drankam. Un wat möök he? He stellde to de Testamentsperde sienen Rappen demet bi, so dat et nu 18 wören. Un schön füng Dirk met sien Algebra an: De Öllste kreeg hälftig 9 Perde. Den Twedden kreeg dat Deerdel, also 6 Perde, un de deerde Süöhn kreeg den neegensten Deel, also 2 Perde.  Un, na klar, den Rappen bleef bi Dirk. So wör all’s heel best in de Riege.

     Oh, dao keeken se aower alle hauchup! Se kreegen de Muule gar nich debi to: 9 + 6 + 2, dat möök up en Kopp 17 Perde! As Dirk wier upsattelde, kneep he iähr schelmsk en Aoge to un sach een Wort bloß noch: „Algebra.“

     Un du, wat sächs du nu?

Addieren

Bild: pixabay

Wenn twee sick eenmaol eenig sind, dann sind se, wenn se recht üöwereen wören, nao negen Maonde dree. Dat is an sick noch wuohl licht Riäken. So wat bruuks nich studeeren, dat moss kennen. Wat mehr?

     Nu satten Knut un Hannes es maol an de Theke un küerden so üöwer düt un dat. Wu dat so is. Hannes wör noch wuohl en gewitzt Männeken un meinde, dat et bi alle de Kompjuters vandage met dat Koppriäken noch wanner heel debi hergöng (ziemlich schlimm aussähe). „Hauptsaake, wi haollt dat Werks debi in Stüer“, wünk Knut aff (Hauptsache wir kommen da so einigermaßen mit klar) un drünk uut.

     „Na“, keek Hannes up, „dao sächs auk wat.“ He wünnerde sick, dat bi Knut doch nu all en Veerdeljaohr nao de Hochtiet wat Lütkes up de Welt was, offwuohl Knut un Bendine sick vör der Höchtiet män bloß dree Maonde kannden. He keek Knut von de Siete uut lück speh (zweifelnd, misstrauisch) an un fröög em dat nao.  

     För nen Momentken keek Knut nu lück piel liekuut. Dao schinn em wat bi to Koppe to gaohn. Düüwel nä, he wör stutzig wuorden. Also dat woll he met Bendine doch es genauer beküeren.

     Paar Dage drup satten de beiden wier an de Theke. „Na“, füng Hannes glieks an, „häs di dat naofrocht? Wat sach Bendine denn so?“ Se härre lachet, anterde Knut. Bi so ne Art Riäknerie kaim et up de „Zähler“ an! Man mösse dann bloß guet addieren können.

     „Bloß wat?“ „Na, addieren!“ Se härre em dat so vörriäknet – un Knut namm de Fingers debi: „Also, nich wahr, dree Maonde vör de Hochtiet kannde icke se, dree Maonde vörher kannde se mi aower auk – un dree Maonde laater kam den Lütken. Drei, sechs, neun!“ Pöss doch, orre?

     Heini sach nix mehr. Aower bi Geliägenheit woll he bi dat nu doch es en Kompjuter debi nemmen.  

Lachhaft

Bild: pixabay

As se 1945 den Militärflugplatz in Rheine-Bentlage dicht mööken, wollen se weinßens de Wetterstation för „zivile Zwecke“ retten. Wettervörhersagen sind jä auk immer wuohl ganz interessant. Daomit dat Werks aower wier nie’en Schwung kreeg, moss den heelmaol klooken Meteorologieprofesser Dr. Wolkenberg uut Mönster es debi ran. Kattenbecks Karl, well to de Tiet den Büörgermesterschofför spiellde, moss den Gelehrten mit den stäödigen Dienst-DKW von‘ Bahnhoff affhaalen un nao Bentlage föhren. Von wiägen de Kriegsschäden föhrde Karl üöwer de Buerskup Wadelheim up Bentlage hento. Et wör nen Maondagmuorn, fröh an‘ Dag noch.

     Waorüm ick dat sägge? Weil dao in Wadelheim jüst ne Meerske (Bauersfrau) de Wöschke von de Liene namm. Dat möök den Professor stutzig. He lööt kuort anhaollen un reip de Frau to: „Die Wäsche können Sie ruhig hängen lassen, das Wetter bleibt gut!“ „Nänä“, reip dat Menske terügge, „ick doo se doch leiwer inhaalen, dat Wiär slött glieks üm!“ Oh, so Widerworde konn den Herrn nich guet bruuken. „Gute Frau“, kröppte he sick up, „Sie können mir glauben was ich sage, ich habe darauf schließlich studiert.“ „Den Spass will ick ju auk gar nich nemmen“, gaffelde de Frau flott an de Wäöskeliene herüm, „aower et is män miene Wäöske un dao doo ick dat, wat ick för richtig haoll!“ „Ja aber …“, so den Gelehrten nu doch wat streng; män dao reip de Frau all: „Nix aber! Use Kooh slött nu all ’n Tietken mit den Stiärt so wehrig üm sick, dann giff et Riägen!“

     Wat? Wolkenberg pöck sick an‘ Kopp un sagg bloß noch: „Lachhaft!“ Daobi wünk he kuort aff un lööt wiederföhren. So is dat, wenn et an‘ Buernverstand feihlt. He wüss niämlicks nich, dat de Kööhe mit ‘n Stiärt Bremsen affwehrt. De Bremsen aower stiäket heel dull immer dann, wenn Riägen in de Lucht lich. Un iämso dull slött dat Koohveeh dann mit ’n Stiärt herüm.

      Un wat sägg ick? De beiden wören noch nich es in Bentlage, dao füng et all an to pläddern. Oh, dao konn Kattenbeck nich an sick haoll’n mit sien Lachen. Den Professor Wolkenberg wünnerde sick un fröög, wat et up maol nu denn to lachen gäff? „Och“, sää Karl, „nix för unguet, aower ick könn mi wuohl kaputtlachen, dat in‘ Koohstiärt mehr Verstand sitt äs in nen Professorenkopp.“

 

Plattdeutsche Bücher von Otto Pötter
aus dem Aschendorff-Verlag Münster
Immer was Schönes „von hier“

Eselei

Bild: pixabay

Vör lange Jaohren, as et in Mönster noch wat ruhiger togöng un de Studenten daomaols noch änners wat in‘ Kopp harren äs Informatik un Alogorithmen, klüngelnden aobends in Tweedüüstern (in der Abenddämmerung), dree Studenten dört Koohveerdel (Kneipen- und Kunstviertel nahe der Universität Münster). Dao keem iähr, ächten her, den stäödigen Professer Dokter van un to Drewitz in de Mööte. De harre sick to Fieraobend bi Pinkus Müller (Tradtionsbrauhaus) sien Aolt gönnt. Se kannden den gelehrten Herrn glieks von wieden an sienen strammen Tratt un dat unmanierlick Kröchelhooßen, wat he to Gewuohnheit alle niäsenlang van sick gaff. Et schinn, as woll he daomit säggen: „Man mott immer demit riäken, dat ick et bin.“ Oh ha, dao wollen sick de undöchten Wiesepitts nu es met em Spässken maaken. 

     De jungen Kerls tröcken sick den Rockkragen hauch, drückten de Mütz recht anonym int Gesicht un slenderden so up düsse Art, änner Siet Straoten, an den Gelehrten vörbi. De keek hellsk up, as he hörde: „Guten Abend, Vater Abraham.“ „Guten Abend, Vater Isaak“, sää dao noch eenen un den Deerden spröök luut un düütlick, gar recht fierlick: „Guten Abend, Vater Jakob.“

     De jungen Kerls meinden nu Gott weet wat se uutfriätten harren. De Ole aower stönn still, hooßede lück bollerig knapp dör un reip iähr vernehmlick nao: „Oh, welch Eselei! Ich bin weder Abraham und auch kein Isaak oder Jakob! Ich bin Saul, der seinen Esel verloren hatte und nun, oh Wunder, gleich drei davon ausgerechnet im Kuhviertel wiedergefunden hat!“