Wat döt man nich all’s so för de Gesundheit! De Dokters weet dao vull mehr noch von, up so wat häbt se jä auk studeert. Aower ick füng dao auk all von klein up mit an! Daomaols meinde den Kusenknacker (Zahnarzt), Bömmskes wören nix för mi. Se greepen de Tiähn an, dat heele Muulwerk fuulde mi debi weg un antlest möss ick et män bloß noch mit Päppkes doon. Oh je, so doch nich! Also verkneep ick mi dat Sööte un füng so, an sick all recht fröh, mit dat Rauken an.

     Härr ick dat män för mi behaollen. Denn de Dokter sagg mi up ’n Kopp to, wenn ick dat olle Smaiken nich drangäff, göng ick wanner mit ne pickswatte Lunge int Graff. Dat satt. Denn so woll ick dat Ääsken nu doch nich giän tokniepen. Also smeet ick stantepee dat Tabaktüügs weg un wör von Stund an bloß noch geck up friske Luft. Ick woll de all mit nao Bayern hen, mientwiägen hauch harup up den Watzmann. Denn man geiht hier jä all Arm in Arm mit den Daut, bi alle de geföhrlicken Stickoxyde uut de Autos un so. Ick waog mi all baolle gar nich mehr uut ’n Huuse!

     Miene Frau meinde, ick soll et doch glieks in Indien es up nen hauhgen Pieler äs Säulenhilligen probeer’n. Dat sparde iähr wat an Nerven un mi wat an gesundheitlicke Anfechtungen. Tschä, villicht maol wat änners. Wat döt man nich all’s för de Gesundheit! Doch is dao nix mit holpen, denn Watzmann un Pieler is nix för mi. Dao fall ick bloß muusedaut bi runner, denn ick sin nich koppfaste (schwindelfrei).   

     Wat? Sägg mi ja nich wat von „Restrisiko“. Dat giff mi erst recht den Rest! Wenn mi fröchs, so is miene Aompiep längst all veräzt. Waorüm süss krieg ick wuohl lestertiet so schlecht Luft? Aower up de Dokters kanns di auk nich mehr verlaoten. Mennde den Medicus doch glatt to mit, de Puste göng mi mit de Punde uut. Ick möss an Gewicht wat affleggen, süss könn ick de wanner bi liggen blieben.

     Kick, nu so wat wier! Drüm göng ick erst es mien Tüüg dör. Man mott jä auk nich immer so dick antrocken laupen. Also dai ick et bloß noch in lichte T-Shirts un barfoot in Flip-Flops. Jaja: All’s för de Gesundheit. Doch Gewicht hen, Gesundheit her, nu leip ick verköhlt harüm. Dao wör wat an Schnaps nich bi verkehrt, meinde aolle Musekamp. Dat höölt von binnen her schön warm. Also häb ick gesundheitsbewusst up Schnaps ümstellt. Off ick noch ganz wies wör, kollerde (schimpfte) den Dokter mit mi harüm, dao sööp ick mi doch nu auk noch Löcker bi in‘ Kopp! Herrjeh! Eenzig blank Waater, dat wör noch wat för mi. Off ick dat verstaohn härre? Jaja. Wat döt man nich all’s för de Gesundheit … Ach ja. Doch nu kluckskerde et bloß noch so in mienen Buuk. Män wat sägg ick:

     „Tödliches Wasser“, so moss ick nu wier in de Zeitung liäsen. Kanns doch nich so langsam unwies bi wiärden? Herrjeh, is dat nich ’n Elend? Dat Waater wimmelde män so von Nitrate un süss so Gift. Man haalde sick den Daut debi. Kick, nu auk dat noch!! Et lött mi gar nich mehr schlaopen!

     Ick wier nao den Dokter un de meinde, mi hölp wuohl bloß noch ne Nervenkur. Nu ja, et is män all’s för de Gesundheit. Hauptsaake ick komm de nich noch bi int Geschirr. Doch well will all krank un unwies in de Kiste?

Baoll is he de wier, de Mann in‘ Maond. Also wenn et eenen Mann giff, nich wahr, vör den alle Welt Respekt hät, dann is et den Mann in‘ Maond! He lött sick von nich eenen wat säggen, nich es von Fraulüe. Kien Wunner, dat se heel gaffelig werdet, wenn he sick iähr maol wier wieset. Dann krieget jüst Fraulüe nich es mehr Schlaop debi. Se knuffelt män so de Küssens un fraoget sick, wat et mit düssen wunnerlicken Mann wuohl up sick hät? Alleene up ’n Maond, ganz un gar ohne Frau. Aower hier nachts in de Schlaopstuobens kieken. Huh nä! Is jä auk mehr äs wunnerlick, orre?

Doch nich bloß Fraulüe is un bliff he ’n Röötsel. Auk Pyschelogen is he nich ganz geheuer. Se fraoget sick all lange, waorüm he immer wier so affsunnerlick up us daale kick? Dao möss he sick doch wat bi denken, orre? Int Visier häbt em auk de Ernährungsdocs, denn he is jä nich mager, den Vullmaond. De Ernährungsdocs tippet up den Jo-Jo-Effekt. Immer düt to- un affnemmen! Auk bi so wat bünd de Fraulüe glieks wier debi. Un so is dat män bloß een Weltern un Wehren in de Bedden.      Experten meint, all’s schön dichte maaken, dat hölp. Geiht jä auk nich, dat dao so ’n Mann in‘ Maond drieste weg in de Schlaopstuobens kick.

Also, an‘ besten all’s schön pickedüüster maaken. Dao is Gerda aower bange vör. Üm Gott’s Willen nich all’s düüster, dann möss se sick jä auk noch in‘ Durk (Bettschrank) inschluuten! Un well lött sick all extra nen Alkoven (Bettnische) timmern, bloß üm sick vör den Mann in‘ Maond to verstoppen? Oh, oh, oh. Vörsicht bi so wat. Dao mucket glieks de Pyschelogen bi up. Un dann landes aower in‘ Nullkommanix noch int Dullhuus (Psychiatrie). Ick sägg ja, ganz schlimm is di dat, mit düssen Mann in‘ Maond!

Mött wi aower tatsächlick maol heel mööde gaapen, dann bruuket wi bloß denken: „Ja, is dat denn de Müöglichkeit? Vullmaond, un mi kömmt de Schlaop? Is wat mit mi?“ Feihlt bloß noch wat an änner Sorgen debi un man is froh, dat et nicht auk noch pickedüüster is. Jaja, so is dat. So maaket wi Grauten oft graut Theater üm nix. De Lütken doot et sick lichter demit. Se kieket nao buoben un denket, wu schön he et dao buoben doch hät, düssen Mann in Maond. Nich eenen de üm em rüm gaffelt. Un et is iähr, as dai he säggen: „Nu auk män schön ruhig dao unnen, dann könn ji fein schlaopen.“ Un se fraoget em: „Döss du dat dao buoben denn auk?“ Un he flistert iähr trügge: „Oh ja, ick sin all sooo mööde…. Ick legg mi nu forts up ’ne wunnerbar plüüsterige Wulke un draim van ju. Drüm: Guede Nacht dao unnen.“ Un jüst so iäben noch nuschelt de Kinner: „Auk so … “ Un dao schlaopet se all. Tschä, an sick ganz eenfach, orre? Bloß wi Grauten meint … Wi meint un meint.

Wecke gaoht de gar mit nao nen Pyschater hen un maaket Hyponose. So wat geiht bloß up so ne Therapiecouch un is ne Art Kunstschlaop. Jaja, un so ganz billig is dat auk nich. Daoför aower ganz un gar ohne Mann in‘ Maond.

Et is all lange Jaohren her, dao wör es maol ne Widdefrau (Witwe). De Kinner wören all graut. Mia aower wör noch in de besten Jaohre un woll nich länger gern alleen mehr sien. Se woll dao wuohl wat an doon, aower so eenfach is dat äs Frau jä nu maol nich.
Män wu dat Glück et woll, leip iähr dao doch es maol ’n ansehnlicken Mann üöwer’n Wech. Dao kreech se nu doch es maol wier lück Löchten bi in de Aogen. Et wör nen grauten Kerl van guet twee Meter. Stabil moss he auk wuohl sien, denn he föhrde säckewiese Veehfuor bi Raiffeisen. Immer wenn he nu drankam, smeet Mia em ’n Aoge to. Doch et schinn, he kreech dao nix van mit.
Verdorri, dat göng nu all Wiäken so. Un de Mann füng un füng nich Füer. Antlest dachte Mia sick: „Wenn et nich änners is, dann gaoh ick de iäben mit nao de Moder Gott’s hen. De sall mi wuohl helpen.“ Un dat dai de guede Widdefrau nu auk. Se woll aower üm Gott’s Willen nich, dat se dao wumüöglick noch mit unner de Lüe kam.
Also leip se immer glieks nao et Meddagiätten in de Kerk, wenn anner Lüe to’n Ünnerst (Mittags-ruhe) de Döppen (Augen) lück tokneepen. Dann stickte se vör de Moder Gott’s ne Kiäße an, göng in de Knei debie liggen un biäddede inbrünstig: „Oh Heilige Maria, ick bitte di, giff mi doch den Grauten. Du Immerwäh’nde Hölpe, giff mi doch den Grauten.“
Dage drup slawienerde stillke den Köster dör de Kerke un kreech van wieden Mia un iähr Flehen gewahr. Dao woll he nu es bi mitmaaken.
Den Dach drup verstoppte he sick achter dat Modergottsbeld un wochtede aff, bis Mia wier kam. Naodem se ’n Kiäßken anstickt harre, smeet se sick auk forts wier vör dat Modergottsbeld daale un biädede: „Oh Heilige Maria, ick bitte di, giff mi doch den Grauten. Du Immerwäh’nde Hölpe, giff mi doch den Grauten.“
„Den kriss aower nich, den kriss aower nich…“, snäbbelde met ne Piepskestimm den Köster trügge. Hä? Wat wör dat denn?! Also nein…
Schwuppdiwupp göng Mia dao nu ratz bi in de Höchte. Ganz kruus keek se up Marias Arm dat Jesuskindken an un schimpte: „Nu haoll du män dienen Bäbbel, du vörluute Blage! Laot leiwer diene Mama to Wort kuemmen, de kann in iähr Öller dao sicher biätter wat up säggen…“