Eselei

Bild: pixabay

Vör lange Jaohren, as et in Mönster noch wat ruhiger togöng un de Studenten daomaols noch änners wat in‘ Kopp harren äs Informatik un Alogorithmen, klüngelnden aobends in Tweedüüstern (in der Abenddämmerung), dree Studenten dört Koohveerdel (Kneipen- und Kunstviertel nahe der Universität Münster). Dao keem iähr, ächten her, den stäödigen Professer Dokter van un to Drewitz in de Mööte. De harre sick to Fieraobend bi Pinkus Müller (Tradtionsbrauhaus) sien Aolt gönnt. Se kannden den gelehrten Herrn glieks von wieden an sienen strammen Tratt un dat unmanierlick Kröchelhooßen, wat he to Gewuohnheit alle niäsenlang van sick gaff. Et schinn, as woll he daomit säggen: „Man mott immer demit riäken, dat ick et bin.“ Oh ha, dao wollen sick de undöchten Wiesepitts nu es met em Spässken maaken. 

     De jungen Kerls tröcken sick den Rockkragen hauch, drückten de Mütz recht anonym int Gesicht un slenderden so up düsse Art, änner Siet Straoten, an den Gelehrten vörbi. De keek hellsk up, as he hörde: „Guten Abend, Vater Abraham.“ „Guten Abend, Vater Isaak“, sää dao noch eenen un den Deerden spröök luut un düütlick, gar recht fierlick: „Guten Abend, Vater Jakob.“

     De jungen Kerls meinden nu Gott weet wat se uutfriätten harren. De Ole aower stönn still, hooßede lück bollerig knapp dör un reip iähr vernehmlick nao: „Oh, welch Eselei! Ich bin weder Abraham und auch kein Isaak oder Jakob! Ich bin Saul, der seinen Esel verloren hatte und nun, oh Wunder, gleich drei davon ausgerechnet im Kuhviertel wiedergefunden hat!“

Tröstlicke Worde

Bild: pixabay

Jopp konn nix mehr. Nämanä! So ne Grippe harr he noch nich beliäft. Un dat nu glieks mit dat nie’e Jaohr. Doch äs ollen Kerl häs mit so wat nu maol lange wat to bekieken. Gott Dank, dat de Mann siene Stiene harre. De guede Frau möök em in sien Elend een üm ne ännere warme Kruuke för an de Fööte un kaolle Lappens för siene Plääte, üm dat Timmern in‘ Kopp wat to lindern. Vull mehr wüss den Dokter eenlicks auk nich. Nu ja, noch wat an Kamillentee. Un dann män den Kopp nich immer hangen laoten.

     Un doch söhg Jopp de noch nich guet bi uut. Keggendeel. Et schinn, he wör de nu all wat bi in‘ Ssieggenhiemmel (er phantasierte)! Oh, oh, oh. So nich. Dao woll de guede Frau nu aower glieks wat an doon. De Mann mott up ännre Gedanken kuemmen, sagg se sick. Un so fröög se, off  se em nich villicht maol wat vörliäsen soll? „Frau, dao säggs auk wat“, mennde Jopp heestrig, „dann liäs mi es schön wat uut de Bibel vör. So wat helpet immer.“

     Män to, dachte Stiene sick. Un se göng glieks haruut, üm de dicke Huusbibel to haalen. De wör aower niärnswo to finnen! Doch eher dat debi nu noch in‘ Knüpp göng, nöhm se van de Kommode eenfach weg den nie’en Michaelskalender von de Steyler Missionare to Hande. Män nich so pingelig, dacht de Frau sick, dat is immer noch biätter äs nix. Dao stönn jä auk genoog Frommes drin.

     Daomit sett’e sick Stiene nu an sien Bedde. Dao sagg Jopp iähr ganz hinfällig: „Eher dat ick et alle dörneene smiet, Frau, fang met de Bibel män ruhig so schön von vörne weg an …“ Mientwiägen, dachde Stiene sick, un – stur weg – liäsede se em recht düütlick vör:

     „Dieser Michaelskalender erscheint für die Freunde und Förderer des Steyler Missionsordens Nettetal auch in diesem Jahre zum Vorzugspreis von …“

     Dao greep Jopp nu de Hande van siene Frau un sagg andächtig: „Stiene, Stiene, wat sind dat doch immer wier schöne, tröstlicke Worde …!“

Maries Schüötte

Bild: pixabay

Denk ick an mien Möhn Marie, is et mi vandage noch warm ümt Hiärt. Möhn Marie wör ’n guet Menske, alltiets flietig un fromm. Lange is se all daut. Ick kannde Marie bloß in Schüötten. In twee Sätze könnt ick iähr naosäggen:

              Was wir auch brauchten hier im Leben,
              hat deine Schürze uns gegeben.

     Ja, Möhn Marie un iähre Schüötten, se gehörden tesammen, guet Linnendook, maol mit blaoe Pünkskes, maol mit griese Striepen. Muorns bi et Antrecken kamm glieks de Schüötte demit üm.      Twee Handgriffe üm de Hüften, un schon flögen de Driägers auk all üöwer de Schullern. An’ Latz, rechte Siet üöwer de Buorst stöcken, so es ’n Orden, immer twee Sicherheitsnaodeln; im Falle eines Falles glieks to Hand. So konn de Dag kommen.

     Wi Kinnner höölden us an de Schüöttenden faste, wenn et in’ düüstern Keller göng orre et ansüss nich ganz geheuer wör. Un leip de Niäs, so konnen de Lütken in den Schüöttend auk ruhig es maol snüöttern. Üöwerhaupt den Schüöttenend! Se tröck daomit heete Pötte von de Herdplatte, drüegelde sick de Hande dran un wiskede sick den Sweet von de Plääte. Sogar Fleigen dai se demit von ’n Disk bandieseln (verscheuchen). Buuten höölt se mit eene Hand den Schüöttenend faste un streide mit de ännere Höhnerfuor uut de Schüötte … Annermaol gaff se mi leckere Appels daoruut, kuort vörher in Vörbigaohn von’ Baom plücket. Män et konn auk sien, dat se in de Schüötte von buuten weg Backspellers (Holzstücke) för de Kuokmaschin harindröög. Un woll dat Füer nich flackern, stellde Möhn Marie de Herdklappe wiet up un weihde üörnlick mit iähre graute Schüötte herüm. Göng et es maol an’ Iärftendöppen, smeet se de Iärften int Pöttken un de Schoten bleewen in de Schüött, üm se dann naoher buuten up ’n Messhaupt to smieten. Plädderde sick buuuten maol ’n Schuer Riägen uut, leip ick äs Blaage bi iähr gau unner de Schüötte un kamm so drüüge int Huus.      Eenzig sunndags, dao harr Möhn Marie iähre witte Schüötte üm, frisk stärkt un glatt büegelt. Un ohne Sicherheitsnaodeln. Auk wenn mi nix feihlde, moss ick nu garantiert schnöttern; denn dann kreeg ick von iähr ’n richtig fien Sunndagstaskendook, akkraot faltet un glatt büegelt. Aower wo giff et dat vandage noch?

De schlimmste Fall

Bild: pixabay

Dokters giff et sücke un sücke. Aower nich bloß dat. Et giff de auk glieks mehr äs genoog von. Wo se vandage nich alle üm doktert! Waorüm et auk geiht, schon is de wier nen Dokter mit bi. Man mag all baoll nix mehr säggen! Aower wat et auk alle so to säggen giff, eens is sicher, se willt män alle liäben, de Dokters. Un dat nich schlecht.

     Nemm bloß de heelen Stethoskopendokters. Et giff jä all so langsam nich es mehr genoog Krankheiten daoför. Doch alle willt se gern praxeeren. Wi gönnet iähr dat ja, aower so wätt uut Prussen gau nen schwierigen Fall. Un schon sitts detüsken, tüsken alle de hinfälligen Allergiker. Kriss nen Schock de villicht bi (un dat kann ganz licht), so häs all glieks mehr äs ne handvull Dokters üm di. Un alle maaket se Befunde. Wat wör auk nen Dokter ohne Befunde? Oh, oh, de Befunde. De Befunde sind dat Schlimmste. Dann häbt se di all mit nen Pickel gau bi ’n Wickel. Gaoht dann gar de Schirurgen mit iähre Befunde debi ran, dann maak du di män all an den Tresorcode ran.

     Jaja, de Schirurgen, de könnt de besönners wat von. Von düsse biätteren Schlachters laupet ja all wecke verdreiht, wenn se bloß nen Bruchsack leggen mött, statt glieks den heelen Buuk schön uptoklappen. Wat könnde sick dao an Extrabefunde nich all’s noch so wiesen? Ja, dat kostet wat, aower wat kostet all nix? Un glieks keek man auk es wier genauer in de Sparbööker.

     Orre nemm de Ottopäden. För ’n paar Mark den ganzen Dag bloß inrenken, dao krieget se et ja söwwst bi in de Knuoken. Also giff et immer maol wier interessante Sonderangebote för nie’e Gelenke un so. Dao lött sick dann schön mit Hammer un Saage wat doon. So ’n Werken giff ganz anners Geld! Un wenn et bi de Operationsklopperie es maol nich so ganz klappt, so giff dat weinßens „beständige Patienten“. Drüm, Patienten, uppassen! Üm nich antolaupen, geiht et all loss mit de rechte Diagnose.   

     Bi Kottkamps Kleem wör et auk es sowiet. „Herr Dokter“, sagg he, „ick sin jä nu kien Kind mehr; ick weet immer gern Bescheid, wu ick dran bin. Drüm küert Se bi mi män gar nich lange drümrüm. Mi schrecket auk nich de schlimmste Fall.“ „Na ja“, mennde den Dokter, „Herr Kottkamp, also wenn Sie da durchaus Klarheit haben möchten, nicht wahr, so wären das im schlimmsten Fall bei Ihnen so gut viertausend Mark.“

 

Plattdeutsche Bücher von Otto Pötter
aus dem Aschendorff-Verlag Münster
Immer was Schönes „von hier“

Muttertagspizza

Bild: pixabay

Muttertag, nu ja, de Kinner wören all ne Tiet uut’n Huuse, drüm wör nich mehr vull mit Muttertag. So ganz woll Bäänd Mia dao aower auk nich bi alleene laoten. Doch wat doon? Schön up Muttertag es maol wier Pizza iätten. Dao wör Mia an sick auk wuohl för.

     Also guet. Dao satten de beiden auk all bi Tonio. Wu dat so is, gaff et glieks de graute Karte: „Und vielleichte schon mal eine gute Vino Tinto oder …“ Et bleef bi Beer un Sprudel. Män nu de Karte. Mama mia. Psst, wat nu kümp, bliff unner us: Bäänd speckeleerde nao so ne leckere Muttertagspizza es maol wier up nen richtig netten Aobend mit Mia. Wenn weeß, wat ick meine. Drüm bruukte Bäänd gar nich lange sööken. He klappte all wier de Karte to: „Ick gleiw, ick nemm mi es ne Pizza Amoriata“, sach he un knippäugelde Mia geck to. „Schön scharf“, stönn noch deniäben un dat konn wisse nich schaden. „Un du?“, fröög he.

     Et schinn, Mia kam demit in Knüpp. „Pizza“, tröck se sick, „villicht dat ick es Tortellinis nemm“. „Frau, du moss et wietten“, mennde Bäänd genröös. Aower villicht wören de auk to fett, de Tortellinis, mennde Mia derup. Meinee nä. Wat en He nun Her mit dat Iätten!

     Bäänd trummelde all mit de Fingers up den Dischk harüm. „Villicht nemm ick doch Pizza“, sach Mia, „aower liäs bloß es: Napoli, Frutti di Mare, Margherita, Calzone …“ „Fraog Tonio doch es, villicht weet de wat“, meinde Bäänd un orderde all sien twedde Beer. „Oh Senora“, Calzone, si, si, deliziosos! Geklappet zusaamen mit formaggio.“ „Aha“, keek Mia gar nich up. Dat pöss iähr nich. Tesammenklappet? Dann könn se jä glieks ne Käseschnitte iätten. Nä. Muttertag, dao soll et schon wat sien. Dat soll et, gaff Bäänd to. He mennde nu doch aower langsam: „Frau, nemm doch eenfach wat. Sass de wuohl nich krank bi werden.“ Oh, dao harre he wat sächt …

     Herrjeh, waorüm immer glieks Tralala üm nix? De Aobend schinn em all brick (daneben, dahin). Doch dao harre Mia wat! Dä. Se sach: „Bestell du di doch eenfach eene mit Artischocken, Artischocken schmecket mi an sick wuohl maol.“ Hö? „Ick sall mi ne Pizza bestellen, de di schmeck?“, wünnerde Bäänd sick. Ja, waorüm denn nich? Sovull an Pizza möch se gar nich. Un se wäre doch nich fissig vör em!  Oh, dat hörde sick nich schlecht an.

     So atten beide nu auk de Artischockenpizza. „Frauchen, Frauchen“, sach Bäänd lück smöde (sanft), „dat du mi eene bis. Hauptsaake du häs glieks in’ Bedde nich noch Hunger. Bestell di män noch wat Söötes. Hier: Zabaione up Melone.“ „Nä!! Dat quellt bloß up un bläht. Un wenn dann naoher…“

     Nä, un dat up Muttertag, dat geiht auk nich.Sodann: Nen schönen Muttertag!