Us Plattdüütsch is so warm, so riek –
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!
To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn;
bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!
Denn nett up Platt sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still;
man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.
Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi us dann gerne wat,
auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.
Met Platt lött lustig et sick ulken,
doch lött sick auk wuohl butt wat säggen.
Nich minner dräch et us up Wulken
un kann sick fien ümt Hiärtken leggen.
Us Plattdüütsch, dat is mehr äs schön,
dao schüert sick nich dat Hiärt bi wund,
heel änners äs so Wortgedröhn,
mäck Plattdüütsch gar de Siäl gesund.
Et weigt us dann, wat dao so klingt;
wi föhlt us licht, annommen, froh –
as wenn van wieden us wat winkt
un kaim ganz sachte up us to …
Oft klingt wat nao, wat lange wör,
as woll et us maol wier wat säggen.
So wat geiht dann dör un dör
un döt heel fien de Siäle weegen.
Auk dat is Platt, van Hiärten sacht
wäd et us sinnig dann tomoot,
as härren Engelkes wat bracht,
doch nich met Flittkes, nä, to Foot.
Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher –
as gäff et hiemmelwärts en Schub,
man will dann änners gar nix mehr …