Et spröök de Frau, ’n bettken streng:
„Bäänd, de Bux sitt di to eng!“
De Buuk pöss de nich recht mehr drin,
drüm schinn dat Kleidungsstück to minn.

Dat schinn so auk all längst den Mann.
Drüm sagg he sick: „Nu dann, wohlan,
et mott ne nie’e Buxe her
süss spannt mi dat dao immer mehr!“

He könn derin all nich mehr laupen,
drüm wär wier Tiet, ne Bux to kaupen.
Dao göng de Frau et fuchtig an,
de Bux, dao feihlde doch nix dran!

Em feihlde äs Person,
ne Umfangreduktion.
De Mann höölt sick debi verdeckt,
van wiägen den Jojo-Effekt.

Et göng auk ohne vull Gedoo,
lichter noch wuohl änners so.
He lööt derüm nu den Dispuut,
un keek ne nie’e Bux sick uut.

Gott, schicke es et Di geföllt,
wu dat auk immer is för us.
Et kümp all’s wuohl wier guet in Schuss,
wenn Diene Gnad us daobi hölt.

Bliewt in de Waoge Nacht un Dage,
blifft auk för us nich düüster bloß.
Un schinnt et noch so dubios,
in de Waog sind Moot un Klage.

Häbberechtig bloß för sick,
eegensinnig met en Tick –
wu süht wuohl so de Welt bloß uut,
egaol vör änn’re up de Hut?

Et bruuket jeder wuohl sien Riek,
aower, Gott erbarm, nich gliek
ne Festung in de Welt,
de ännere in Ecken stellt.

Is ‘t üm de Döör auk noch so schön,
nich eenen liäwt för sick alleen.
Paorten lichten, lachen, küeren,
so wat dött bineenestüeren.

Gäff et een Wort daoför met Moot,
so trööf „Europa“ dat akkraot.
Gueden Sinns en Allianz,
geiht et biätter met Kulanz.

Kiene Ränke üm ne Clique;
tesammen mehr, statt icke, icke.
Nich so schalu un nich met Schmu,
so wären Striet un Krieg tabu.

Wu de Welt sick us stellt, fängt bi Worde an,
wein’ger bi dat, wat man alle so kann.
Use Ümgang mäck et, mit dat, wat wi sächt;
off et helpet us alle, off guet orre slecht.

Worde maakt lustig orre auk butt.
Hier giff et Lachen, dao bar Verdrott.
Maakt munter se hier, maakt dao se schachmatt;
hier blaiht Gelingen, dao süht man schwatt.

Worde maakt kregel, nich minner auk mall.
Hier maakt se sinnig, dao gifft nen Knall.
Eener döt luoben, de annere blafft;
hier geiht’ to Werke, dao feihlt’ an Kraft.

Worde sind Gaben, riewe off minn.
Hier giff et Ernte, dao kien Gewinn.
Eener mäck’t schön, de ann’re kaputt;
hier wiest sick Freude, dao geiht se futt.

Worde schafft Welten, orre beengt.
Hier gifft Visionen, dao bloß wat kränkt.
Een’ge brengt Luune, annere muult;
hier schinnt de Sönne, dao plärr‘t un huult‘.

Drüm wööge de Worde – orre schwieg still
un kiek auk up dat, wat de annere will!
Et geiht bloß tesammen, wu man’t dreiht orre stellt,
bloß in Einheit geiht et us guet up de Welt.

Ji Wolken buoben, kiekt nich bloß,
laot‘ daale ju, dat wier wat heilt!
Hatt is de Grund un bruun dat Moos;
dat Laof, et resselt, Riägen feihlt.

Doch schonet us mit Unnerwiär,
dat wi debi nich glieks versuupet.
Et geiht ja oft all so deher,
dat jäh man sick mit Angst verkruupet.

Et is de Quittung för nen Wahn,
de Rücksicht nich, noch Demoot kennt.
Wenn wi so wiedermaakt, ohn Scham,
sind wi et, de int Unglück rennt.

Et helpet nich, to kieken bloß,
wu gar de Meere nu all stieget.
Dat Klima mäck de Lienen los,
wäd Tiet, dat wi de Kurve krieget!