Geiht et üm den „guten Ton“,
sall man dao auk wat an doon.
Doch nich to harre, nich to fix,
süss is dat Ganze auk wier nix.

Süss hett et noch: „O Goddegott!“
Dann biätter noch: „Wat mott, dat mott.“
Steiht stäödig he so up de Been,
mäck et dat auk nich ganz alleen.

De Speigel lüch nich, weet de Frau,
drüm dreiht se sick un kick genau!
Doch mott man auk in Stimmung sien,
süss bliff guet Tüüch bloß nix äs Schien.

Denn mehr äs all dat Drüm un Dran
kümp‘t up de rechte Stimmung an!
Is noch so propper Zier un Putz,
de Atmosphäre is mehr nutz;

denn erst de fiene Emotion
sichert auk den gueden Ton!

Ne Henne fratt, man glöff et kaum,
sick satt maol an nen Gummibaum.
Dann leip et in den Höhnerstall
un leggte, schwupps, nen Gummiball.

Ei, Ei, Ei, wat is denn dat?
So ’n Osterei, dat is ja wat!
Dat schinnt ja von nen annern Stern,
nen Ping-Pong-Eiken, toppmodern!

Doch so ne Gummieiermakerie,
de wör nu doch män mehr äs nie.
Erst recht de Hahn keek ganz verstellt,
so ’n Ei pöss nich in siene Welt.

Un doch is ‘t nu de lesste Schrei,
so ’n Wüpke-Ping-Pong-Osterei.
Verbaast fröch man, maol klook, maol geck,
off denn so ’n Osterei wuohl schmeck?

Krich man nich auk wuohl, schwuppdiwupp,
von sücke Eier nen Schluckupp?
Un, well härre so wat dacht,
dao geewe man män auk up Acht:

Et wackelt bi de Pingpongbällkes,
heel dull nu all wat Höhnerställkes!

To ’n Buer kam es ’n Ehepaar,
dat keek baff up de Höhnerschar.
De Buer, heel maaß (stolz), verkläörde iähr,
wat dao mit Hahn un Hohn sö wör.

De Frau keek ratz verstellt debi,
so ’n Höhnerliäben wör iähr nie.
Meinee, de Hahn, wat konn de ‘t doon;
he sprüng all wier dao up ’n Hohn!

De Frau, nieschierig un nich stur,
fröög indresseert den Höhnerbuer,
wu oft so … Hahn up Henne lach?
Worup de Buer ganz drüüge sach:

„Tellen dött kien gueden Hahn,
de dött eenfach, wat he so kann.“
Worup de Frau iähr Männken küsste
un geck to em sach: „Siehste, siehste!“

Doch wat nu möök daorup de Mann?
Auk he fröög flink den Buer sodann:
„Wu lött sick dat äs Mann verstaohn?
Lött de Hahn et denn so gaohn,

quasi alltiets ohne Enne
bloß immer met de lieke Henne?“
„Nänä!“ reip dao de Buer, „du Clown!
De nemmt steddig ’n änner Hohn!“

To siene Frau nu mennde drieste,
iämso de Mann, geck: „Siehste, siehste!“

De Fraulüe meinden: „Netter Herr!“
Un doch leip he nu solitär.
Se wör em dörgaohn, siene Frau.
Waorüm? Dat wüss he nich genau.

Se parfümierde sick up’t Kloo –
un verduftede dann eenfach so.
Föhld he debi auk Spott un Hohn,
so konn he dao män nix an doon.

Doch bloß dull sitten, mit Gestöhn,
dat wör denn auk wier nich so schön.
Drüm göng he solitär nu uut –
un fünd auk glieks ne nie’e Bruut.

Ratz mit Amore göng’t wier loss;
he merkte glieks, se wör nen Voss!
Dat Flair wör em nu doch to dull;
denn wat tovull is, is tovull.

As beide dann bi iähr maol wör’n,
woll se em wedder dull betör’n.
Raffniert leip se erst gau up’t Kloo
för ’n sexy Stritz Parfüm un so …

Doch as se wier kam mit Odeur,
dao wör de Mann de gar nich mehr!
„Waorüm verduftet?“, fröög de Frau.
Waorüm? Dat wüss se nich genau.

Wör dat för iähr auk gar nich schön,
so hölp erst recht nich graut Gestöhn.
Drüm göng se, wenn auk solitär,
glieks fix wier uut mit Duftodeur!

So is denn auk up düsse Art,
wohl sicher gau wier wat „gepaart“.