Suuset di maol wier de Kopp,
is’t höchste Tiet, to säggen: „Stopp.“
Komm heruut uut‘ Hamsterrad
un laup es met en ännern Tratt.
Dreih üm di söwwes di nich rüm,
dat mäck beswaoget un licht krümm.
Kiek leiwer hiemmelan, maol still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …
Et giff noch mehr äs Geld un Gut;
söök öfters Inkehr, statt Geluut,
So merks, wi liäwet, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.
Dao glämmt auk noch in graut Mallör.
wat Toversichtlicket bi dör.
Dat dömpet sachte Angst un Bange
un hölt us uprecht bi de Stange.
