Mien Gott un Vaa, de Dag wör lang;
ick häb en nich verdoon
met Simmeleern un Tömiggang,
drüm möch ick nu nao Bedde gaohn.

Häb ick auk noog nich an di dacht
bi all dat Werken un dat Wehr’n,
so will ick nu doch, vör de Nacht,
up di un diene Stimme hör’n.

Un danken will ick, danken di,
för all’s, wat ick vandag droff doon.
Du gaffes Fuck un Frohsinn mi,
wat bruuk ick mehr denn noch an Lohn?

Haoll üöwer alle diene Hand,
de deep von Hiärten leiw mi sind,
off mi bekannt orre verwandt,
auk Kranke, Aolle, Frau un Kind.

Nemm van us Suorgen, Angst un Pien,
ümdat wi schlaopen könnt ohn Fehl‘.
Laot us män eenfach bi di sien,
dann sin wi Muorn auk wier fidel.

So männigeene ärgert sick,
kick kruus un häff up all’s en Pick.
Well könnt daobi noch fröndlick kieken?
So geiht dat Guede glieks all strieken.

Doch kümp dat mehrste, so beschimpt,
rein uut den eegen Kopp, dat stimmt!
Drüm kiek nich knurrig in de Welt,
dann schinnt de Welt auk nich verstellt.

Et giff nu maol van all’s so wat –
un is man daobi auk es platt,
so is män doch nix ohne Mängel.
Nich Engel giff et bloß, auk Bengel.

Könnt Bengel us nich daale kriegen,
könnden Engel wuohl obsiegen.
Kiek wi män öfters munter drin,
dann is’t för alle glieks Gewinn!

Melodie: Die Vogelhochzeit
Plattdeutscher Text: Otto Pötter

Well kick all steddig in de Welt
met Aogenglanz un Plimaneer?
Well dreiht sick alltiets unverstellt,
as leip för em nich auk wat quer?

Wi alltohaup sind Menskenkinner,
kineene ohne Fehl un Tadel.
Wi un wo un wat auk immer,
et giff nich wecke bloß met Adel.

Engel giff et, doch auk Bengel;
hier maol köppsk un dao maol kraol.
To Blaiten, dao gehört auk Stengel,
so ist‘ in de Natur nu maol.

En Speigelblick maol öfters waogen,
de klärde guet wat, ohne Schmu;
üm sick met Knippaog es to fraogen:
„To wecke Sorte gehörs du?“