Bi so nattkaolt klammet Wiär
krieg wi, bi’t Pattken, hen un her,
dat, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp, de Fööte ruuket.

Doch richtig wäre, ohne Spöök,
de Foot, he leip, de Niäse röök!
Aower nä, Simsalabim,
geiht et up maol verkehrt herüm.

Bruukt Waater buuten auk de Planten,
so män doch nich use Quanten.
Doch bi so ’n fucht Schietriägenwiär
mött‘ män de Gummistiewwel her.

So laupt de Fööte män wat klamm –
un gottserbärmlick ruukt se dann!
Et riängt, et huult, man prusst gebückt,
schon löpp de Niäs, et is verrückt.

Man kann de eenfach nix an doon.
Wat man auk mäck, et is ’n Hohn:
Wi krieget, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp, de Fööte ruuket.

Kitte kitte Katte,
lech ab up de Matte,
jüst vör use Hüüsken,
met Miau – en Müüsken.

Putzt sick so ’n Minütken
met de Poot iähr Schnüütken;
wochtet kopphauch stolt,
off wuohl eene praohlt?

Doch nix.
Se kick met Hauchmoot üm sick
un gaapt daobi maneerlick;
denn nao düsse lange Nacht
schinnt Grauts auk nich mehr angebracht.

Vörnehm säch se bloß: „Miau“.
Stiärt hauch debi, erhaben, schlau …
Dreiht pöötkenweek de Katte aff.
Doch de Muus bliff – ohne Graff.

Ne Katte kann et wohl mit us.
Se hölt iähr Werks ganz guet in Schuss
un hölt sick daobi mehrst schön still –
weet aower spitz, wat se so will!

Bi all dat Kieken un klook Schwiegen,
laot‘ Katten sick nich unnerkriegen;
doot stur, wat iähr jüst is gewiss.
Kopp hauch debi, egaol wat is.

Dat bruukt Latien nich orre Platt,
dat is alleen för sick schon wat.
Kömmt manchs auk wohl es en Miau,
so mäck alleen us dat all schlau!

Drüm könnet Katten wohl mit us.
Wat mehr? Nix mehr.
An sick is hiermit auk all Schluss.

Dreih üm di sömms di nich bloß rüm,
dat giff licht Swindel un mäck krümm.
Komm to Verstand, besinn di mehr,
statt alltiets Drift met graut Bewehr.

Nich liäben bloß nao Lust un Luun.
Wu wär et met mehr Gottvertruen?
Kiek in de Wulken un schwieg still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …

Vertruu up mehr as Geld un Gut,
söök öfters Inkehr, statt Geluut.
Wi liäwet nu maol, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.

Kloppt wi dao an, vertruensvull,
kriegt wi gewahr, war mehr noch soll …
Met sinnig Andacht sacht debi
krempt us dat üm – et mäck us nie.

Et wiest sick us, met Garantie,
Gott is alltiets bi us bi.

Aus dem Plattdüütsch Gebedebook, S. 14, Aschendorff Verlag Münster, 2022

Laot bitte dienen Kopp nich kranken
dör dull verdreitlicke Gedanken!
Drüm laot et wiesklook nich so krachen,
mehrst häs antlest nix mehr to lachen.

Kiek nich egaol bloß up dat Schlechte
un simmeleer di nich van dat wat terechte.
Dat mäck bloß grantig, füünsk un taoh*.
Drüm denk auk üöwer Guets wat nao.

So vergeiht dör düsse Schranken,
männig wat an Spöökgedanken;
denn statt kruus Simmlanterie,
föhlt man sick faken heelmaol nie!

Et giff jä sovull Schöns wat luert,
dao dött een Blick all mehr äs guet!

* taoh – zäh, widerspenstig