Oh, wo is de Tiet bloß bliebben,
as ’t Dag för Dag noch Wunner gaff?
Nu steiht vöran all graut de Siebben,
dao find’t di nu erst es mit aff.

Doch is et wüerklich nu so schlimm,
met griese Haor nich jung mehr sien?
Well meint, he wör nen Iesegrimm,
mäck sömms sick aolt met Drächt un Pien.

Alltiets giff ’t Wunner auk för di.
maol so, maol so mott man se nöögen (suchen);
egaol de Tiet, et steiht di frie,
w u du et döss, dat Wäögen.

Ach, laot den Kopp doch nich so hangen.
Weeß denn nix Rechtes antofangen?
Nu treck nich glieks auk noch ne Schnuut.
Gaoh leiwer es maol schön wier ruut!

Laot di daobi män gar nich driewen,
man sall jä bloß schön munter bliewen.
Daoför bruuks bloß ’n bettken doon,
genoog för so wat giff ’t jä schon.

För de Gesundheit radel Rad,
schwemm, spazeer, ja, maak doch wat!
Doch auk de Kunst will pfleget sien,
drüm gaoh es uut, so richtig fien!

Pousseer auk mopsfideel es wier,
dat hölt de Glückhormon in Stüer.
Schütt di ’n Löchten uut de Aogen,
kanns dat auk giän maol öfters waogen.

Vull muntert up, drüm freu di mehr.
Auk use Plattdüütsk helpet sehr!
Wi nemmt nich glieks wat krumm debi –
dat muntert up, mäck licht un frie.

Manchs praotet wi so wat deher,
dat versteiht kien Mensch nich mehr.
De Kopp denkt sick Gott weet wat uut,
üm Nix gifft glieks ’n graut Geluut.

Du simmeleers un denks: Wat nu?
Met so wat kuemm ick nich up Du.
Un lutt et noch so klook, apatt
de Kopp, de dreiht sick bloß bi dat.

Wu schön daogieggen is et dann,
wenn man in Ruh sick setten kann –
alleene mit ’n schönet Book.
Dat mäck tofriär un nich bloß klook.

Dann hät dat Hiärtken auk es wat –
un dat erst recht so mit us‘ Platt!
Denn Plattdüütsk liäsen, dat döt guet,
wenn et auk wuohl wat länger duert.

Drüm nemm di Tiet, nich Schwupdiwup –
dann gaoht dao Hiärt un Siäl bi up.
Et mäck di froh, wat ick di säch,
drüm lech dat Bööksken nich glieks wech.

Ja, sitts du erst es guet daobi,
so mäck dat Book glieks mehr uut di.
Villicht kömmt di dann gar in ’n Sinn:
Düt Book, dat is för mi ’n Gewinn!

Ick bruuke kien Tamtam.
Mi is alleene auk nich bang.
Ick häbe ja ’n moji Plecksken,
dat is mien lütke Liäseecksken

wo icke, ohne je to stressen,
mi alltiets wunnerbar kann ressen.
Geiht‘ buuten rund auk mit Klimbim,
so gieff ick dao schier gar nix üm.

Doch mien Hook is ’t schönste Kämpken
mit Chaiselongue un Liäselämpken.
Upt Böökerbrett is hengestellt,
wat miene Welt in Orden hölt.

Ach jao, dat Wandbeld vis a vis,
dat is de auk noch schön mit bi.
Dao schinnt de Maond so dör de Baime,
dat schenkt mi oft de schönsten Draime.

Ja, mi is et dat leiwste Plecksken,
mien lütke, moj Kuschelecksken.
In mienen Hook sin ’k guet tofriär;
dat is mien Riek, wat will ick mehr?

Schippern up de Iemse is
‘n stillket Schippern, ohne Schiss.
Auk wenn et gluckert dann un wann,
schwappket de Kahn liekuut, liekan.

Üöwer paddelformte Wellen
staoht un suuset de Libellen.
Un lück naihge bi de Brüggen,
danzt up un daale munter Müggen.

Bi Gaitlingsang un Antenschnack,
bi Poggen, gar maol Huckepack,
treck up de Iems de Kahn dehen,
an Büschk vörbie, an Wiesk un Venn.

Wiet geiht de Blick, de Kopp bliff still,
doch söch he wat, dat singen will …
Dött et dann Fleiten bloß apatt,
is för de Iems dat auk all wat.