Hett et Adé

Bild: pixabay

Hett et Adé, döt et oft weh.
Doch jüst dat Scheiden mäck, dat Liäben wiedertreck.
Drüm sägg: „Adé“ –
Döt et auk weh.

Hett et Adé, is et es Schnee.
Wat föllt in Küllde bi Nacht, wäörmt nie’e Planten ganz sacht Jedet Adé,
wesselt es Schnee.

Hett et Adé, mäck dat auk free.
Is dat Losslaoten auk schwuor,
stigg nie’et Liäben empor.
So is Adé Luv auk un Lee.

Drüm: Hett et Adé,
drink erst es Tee.
Allet bruukt siene Tiet, bis et es wier is sowiet mit dat Adé –
ohne Ohje …

Graffkrüüß

Bild: pixabay

De Baom wäss längst all, Gott weet wo,
wieldat vor Liäben du so springs.
He wäss för di all up di to,
bis dat he föllt, blindlings.

Mit Biel un Saage krigg he ‚t dann,
dat et barbarske män so kracht;
von Baomwämser bis Timmermann
begaoht se em nu, gar nich sacht.

Antlest bliff glattet Holt von em,
gewienert un poliert.
As Sarg un Krüüß, ja, je nachdem,
wat dienen Daut so ziert.

Sind et twee Lättkes auk män bloß,
as Krüüß gewerkelt, mit dien‘ Namen,
so gaoht nu Baom un du getrost.
fierlick antlest mit „Amen“.

Verklungen,
doch in de Siäle drungen

Bild: pixabay

Ick göng alleene aobends dör de Felder
de Sönne sackte füerraut van de Erd‘.
Et wör ganz still, bloß giennen uut de Wälder
dao süngen Vüögel lichthen, ungestört.

Fien klüng et wiet, wiet dör de Felder,
nu all wat aobendwindumsungen.
Un se verklüngen ächten in de Wälder;
doch mi sind in de Siäl se drungen.

Ick bleef still staohn, keek still in ferne Wieden.
Tweedüüster wör’t all, nich mehr ganz so raut;
nich Dag, nich Nacht, so gar nich mehr verschieden –
so as to’t Liäben auk gehört de Daut.

Ick göng den Patt, sietto längs van de Brügge,
dao blenkten all de ersten Sterns.
Nu reipen Nachtuhls mi nao Huuse trügge:
Gau nao Huus, äs üöwerall un niärns.

♣ ♣ ♣

Siehe auch die vom Autor im Aschendorff Verlag Münster erschienenen Bücher:

  • Liekuut, liekan
  • Bömmskes & Bömmelkes
  • Hackemaih
  • Notizen von Fietsen un Miezen
  • Kalennerblättkes

Empfehlenswert – auch als Geschenk – die Hörbuch CD’s:
So is se, use Art und Liekuut, liekan

Außerdem die DVD: Liekuut, liekan dört Jaohr

Bestellung per Anruf beim Copy-Shop Rheine, Tel.: 0 59 71 – 40 54 15
(Montag bis Freitag von 10 – 12 und 15 – 17 Uhr)

De Düör steiht immer för di up

Bild: pixabay

Nu geihs haruut uut’ Öllernhuus,
wat wör de Tiet mit di doch fien.
Wi winkt us to, de Abschiedsgruß
dött sähr, doch mott dat so män sien.

Geiht dennoch maol bi di wat scheef,
dann weeß’, dao is Verlaot hier drup:
Tohuus hät jedereen di leew –
de Düör steiht immer för di up.

Menschen,
die ihr wart verloren

Bild: pixabay

De Hilligaobend is ganz still;
dimstrig nu all, doch nich düüster.
De aolle Vaa putzt siene Brill,
för sick alleen so, met Geflister…

Alleene sitt he niä’m de Dör’n.
Et is nich mehr es fröher so.
As se noch all‘ bineene wör’n,
dao göng et munterer nu to.

Buuten üöwer Koppsteen rumpelt
up maol nen Wagen. Well könnt‘ sien?
Nä, nix för em, auk wenn he humpelt
gau ant Fenster – met lück Pien.

Daoför de Glock‘ nu bämmelt an,
met satten Klang; erhaben, stimmig.
He kick nao buuten dao, de Mann –
un dann in‘ Speigel, fraogend, sinnig…

Ne Träöne rullt em daobi ruut.
Sall glieks alleen he in de Kerke?
Met Mumm sägg he sick wohlgemut:
Jüst dat giff nu mi Kraft un Stärke.

De Glocken lüdet fierlick all.
De Mann föhlt sick es nie geboren…
Glieks will he singen, klaor un hall:
Menschen, die ihr wart verloren…

Liäwet up! Nix, wat mehr piert.
Singen will he froh, met Schalle.
Auk för de, de ohn‘ em fiert –
in‘ Hiärt bi em, dao sind se alle!