Vör lange Tiet, dao söhg ick di.
Du keeks mi an, dat wör’t för mi.
Den Aogenschlag göng bi mi deep,
as wenn he mi ant Hiärt sacht greep.

Et wör män bloß ’n Aogenslag,
de möök up maol den griesen Dag
bi mi so löchtend hell un klaor,
as fööl von Aogen mi nen Flor.

Du leiw’ Kind Gottes, denk an mi.
Mien Hiärt, dat krümmt sick wiet nao di.
Doch werd et mit us nix upt Nie.
De schöne Tiet, se is vörbi.

Et deelde sick dao usen Patt.
Ick kam daobi ganz uut ’n Tratt.
Ick sochte di un fünd di nich.
Dat gaff int Hiärte mi nen Stich.

Doch, leiw’ Kind Gottes, denk an mi.
Mien Hiärt, dat krümmt sick wiet nao di.
Auk wenn ick von di nix mehr weet,
so is mien Hiärt män doch noch heet.