Still un blenkern ligg de See
in de warme Aobendsünn.
An ’t anner Ufer steiht ’n Reh.
Still kick et hauch, so üm sick rüm.

Off et mi süht an miene Stelle,
achter Röhricht an den Weiher?
Üm mi stich jüste ne Libelle,
patt dreiht se aff, hen to den Reiher.

De kick nich rechts un kick nich links,
de kick bloß stump, egaol up’t Waater.
Dat is mit em villicht ’n Dings,
’n Erpel mäck auk all Gesnaater.

Stief steiht de Reiher, ganz alleen,
as harr he sömms sick dao vergiätten.
Doch kick he dao, up Stelzenbeen,
gedüllig nao sien Aobendiätten.

Dat Waater aower, spieggelblank,
süht uut, as gaff ’t nich eene Barbe.
Klook sind de Fiske, Gott sei Dank,
auk wenn de Reiher denkt: Ick darbe…

Daoför singt nu de Gaitling hall
sien schönste Aobendliedken.
De Sönne sackt lück deeper all;
egaol, ick gönn mi noch ’n Tietken.

De erste Grog mäck mollig warm.
De twedde giff all wat an Charme;
de deerde rüümt den Kopp lück up,
de veerde legg upt Hiärt sick drup.

De fiefte Grog lött all’s di waogen,
de sesste schockt, verdreiht de Aogen.
De siemmde nemmt nu auk de Stimm –
de achte dann, de haut di üm …

Laot so wat sowiet ja nich kommen.
Gaoh et ruhiger an, besonnen.
Nen stiewen Rum wuohl in den Grog,
doch nich bis glieks in‘ achten Stock!

Hett et Adé, döt et oft weh.
Doch jüst dat Scheiden mäck, dat Liäben wiedertreck.
Drüm sägg: „Adé“ –
Döt et auk weh.

Hett et Adé, is et es Schnee.
Wat föllt in Küllde bi Nacht, wäörmt nie’e Planten ganz sacht Jedet Adé,
wesselt es Schnee.

Hett et Adé, mäck dat auk free.
Is dat Losslaoten auk schwuor,
stigg nie’et Liäben empor.
So is Adé Luv auk un Lee.

Drüm: Hett et Adé,
drink erst es Tee.
Allet bruukt siene Tiet, bis et es wier is sowiet mit dat Adé –
ohne Ohje …

De Baom wäss längst all, Gott weet wo,
wieldat vor Liäben du so springs.
He wäss för di all up di to,
bis dat he föllt, blindlings.

Mit Biel un Saage krigg he ‚t dann,
dat et barbarske män so kracht;
von Baomwämser bis Timmermann
begaoht se em nu, gar nich sacht.

Antlest bliff glattet Holt von em,
gewienert un poliert.
As Sarg un Krüüß, ja, je nachdem,
wat dienen Daut so ziert.

Sind et twee Lättkes auk män bloß,
as Krüüß gewerkelt, mit dien‘ Namen,
so gaoht nu Baom un du getrost.
fierlick antlest mit „Amen“.