Manchs is dat Liäben wahn schwuor to verstaohn,
dao moss dienen Patt ganz alleene hier gaohn.
Du fröchs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

Un doch helpt de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wät immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un nich eene mehr murrt,
kanns blitzblank froh säggen: „Allet wät guet.“

Nach Zeilen von Theodor Fontane (1819 – 1898)

Schinnt di maol wier wat unerhört,
bis deep uut Hiärten du empört,
kröpp di nich up un laot den Striet,
schick et män leiwer in de Tiet.

An’ ersten Dag schimps met di sömms.
De twedde häff all wat Gewönnts.
An’ deerden Dag is ’t üöwerstaohn.
Nu kann et sachtwech wiedergaohn.

Von Belang is ’t bloß för Stunden;
kuort drup all is ’t üöwerwunden.
Mit Ärger geiht et bloß deniäben;
doch met de Tiet geiht’ guet in’ Liäben.

Glooven möch ick dao,
wo Klooket is so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen werd to schwuor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier allet nienich seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, met guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat hier wi nich tostanne krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck (Kraft) statt Spöök un Spiet (Verdruss).
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan –
ick komm wohl an.“

Hier up Erden, oft verkannt,
sind alle wi in Gottes Hand,
So is gewiss us auk äs Christen:
Wi sind up Erden nich Solisten.

Nich eener löpp met flotte Been
för sick män bloß heelmaol alleen.
Auk is nich all’s bloß för de Katt,
dao is wiet mehr noch, gleiw mi dat.

Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
Dann aower kenn wi ’t ganz un gar –
so mäck de Bibel us dat klar (1. Kor 13, 9-12).

Quiält wi us hier auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Statt Verdrott giff us dat Kraft.
Daomet is oft all guet wat schafft.

Kommt groff wi auk maol van de Been,
föhlt liekers wi us nich alleen.
Söwwst wenn wi meint, wi wär’n k.o
kömmt gloovensfast wat up us to.

Biätter äs bloß wat fört Mündken,
bruukt dat apatt en stillet Stündken,
üm auk es ännersrum to denken.
So lött de Sinn up Gott sick lenken.

Ja, waorüm nich? Dat richtet up
un giff glieks wier en nie’en Schub.
Daokeggen schinnt et schwuor, statt licht,
ohne düsse Toversicht.

To föhlen, man is nich alleen,
wat könnt et änners sien, äs … schön.