All’s is still un schwich.
Gewidderstimmung lich
in de Lucht. Et is bienaut.
Griesgiäll, met Schlieren, lück violaraut,
rullet Wulken üöwert Venn
un grummelt brummig vör sick hen.
Dat Moorhohn will so wat nich luoben,
verschrocken kick et scheel nao buoben.
Nu schreit et mit ne bange Stemm,
de rullt un kollert wiet, wiethen.
Dao fallet auk all dicke Druoppen.
Gau hät dat Birkhohn sick verkruopen.
Nen grellen Blitz! Met Mordsgewalt
dönnert et nu, dat et knallt.
Un et schinnt, de wööste Riägen
dött gar dat heele Venn bewiägen.
As slabberde et met Sluckup,
so nemmt dat Tüörf den Riägen up.
Et brabbelt un et brummelt.
Et dönnert un et grummelt –
bis dat de lessten Druopens plumpst.
Von wieden noch wat Grummeln bumst …
Dat Moorhohn kann sick nu wier freu’n,
et balzt de Hahn – un noch so fein!