April, April, de mäck wat he will.
Maol weiht et wild, maol is et still,
maol lacht de Sönn all klaor deher,
dann is up maol wier luusig Wiär.
De Wind driff äs nen wilden Mann
noch sienen Frönd, den Nordwind an.
Doch lacht glieks drup de Sönn em uut –
un he dreiht aff, ohn graut Geluut.
Auk wenn de Winter noch wuohl will,
sien Kraft is wech: April, April!
Em kann nu nix mehr graut gelingen,
denn alle Knospen willt gern springen.
De Tiet, an Sunnenschien so arm,
se is vörbi, et wätt wier warm.
De Vüögel singt dör spierig Gröön;
wat is et buuten all wier schön!