Plattküern

Bild: pixabay

Guet Plattküern, dat is mehr äs schön.
Dat Hiärtken geiht wiet up debi.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
klingt et vertruulick, echt un frie.

Up Plattdüütsch nett sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still.
Man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Us Plattdüütsk is so warm, so riek;
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn.
Bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi gerne us so wat.
Auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Gaoht Döönkes daobi dör de Runde,
dann lacht wi, dat de Heide wackelt.
Män geiht et auk es deep to Grunde,
wätt ernsthaft küert, nich lange fackelt.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub –
man will dann änners gar nix mehr.

♣ ♣ ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!

Hett et Adé

Bild: pixabay

Hett et Adé, döt et oft weh.
Doch jüst dat Scheiden mäck, dat Liäben wiedertreck.
Drüm sägg: „Adé“ –
Döt et auk weh.

Hett et Adé, is et es Schnee.
Wat föllt in Küllde bi Nacht, wäörmt nie’e Planten ganz sacht Jedet Adé,
wesselt es Schnee.

Hett et Adé, mäck dat auk free.
Is dat Losslaoten auk schwuor,
stigg nie’et Liäben empor.
So is Adé Luv auk un Lee.

Drüm: Hett et Adé,
drink erst es Tee.
Allet bruukt siene Tiet, bis et es wier is sowiet mit dat Adé –
ohne Ohje …

Heile, heile Hänsken

Bild: pixabay

Heile, heile Hänsken,
et wäd wuohl es wier guet.
Sind köppsk auk männig Mensken,
et schiert wier up, wenn ‘t schuert.

Heile, heile, Heckemeck,
in hunnert Jaohrn is alles weg.

Könnt ick es bloß maol Herrgott sien,
so dirigierde ick
met ne Latüchte, mild de Schien,
de Sängers guet in‘ Blick.

Mi göng et mehr üm Harmonie,
mehr weeke Töne, Siälenklang;
auk Summen härr ick nix ümbi,
denn Brummen giff kien‘n schönen Klang.

Et is, as kehrden wi daobi
met fiene Bessens prick wat uut –
et söhg nich bloß wier uut es nie,
vull Köppsket göng dao auk bi druut.

Hattet tröck so uut de Welt,
möök Platz wiethen för lichten Sinn –
ohn dat de Lichtsinn twiärs sick stellt,
wör wissewuohl mehr Wonne drin.

So wör villicht nich alles weg
in hunnert Jaohren hier.
Et klüng wat nao, wat wiederdröch
un frisken Moot gäff, Mensk un Dier.

Heile, heile – ohne Schreck,
dat Schöne bliff,
dat is nich weg.

Aobendsiägen

Bild: pixabay

Uut Hiemmelsferne Ruh un Friä
löcht‘ us dat Aobendraut int Hiärt.
De Maond stich up mit festlick Flair,
nix mehr schinnt noch verkehrt.

Un doch leip es maol wier wat quer;
Ärger harren wi, ganz schlimm.
Et lött us kiene Ruhe mehr,
wi fraoget us: „Woför? Waorüm?“

Wi weet et nich, wat dat wier soll.
De Kopp finn’t dat „in Dur“ mehrst nich.
Dat wiest sick us mehr so „in Moll“,
wenn’t Hiärt debi den Dreih wier krich.

Dann döt, wiet weg von graut Gedoo,
de Siäle sick aobends auk es riägen.
Wi kommt de wohlig bi to Ruh,
sind dankbar för den Aobendsiägen.

„Aobendgebett (Abendgebet)“ aus Geistlicke Lieder up Platt von Otto Pötter, Hermi Sürken. Veröffentlicht: 2022.

Sett di upt Gatt

Bild: Manfred Heskamp, Elte

Wat basels alltiets bloß so rüm?
Pass män schön up, süss fölls noch üm!
Herrjeh, gönn di doch auk es wat;
is doch nich düer: Sett di upt Gatt.

So lött sick’t ressen, frank un frie,
ganz ohne Simmelanterie.
Dann sass es seihn, wat sick di wieset;
wat et auk is, et is nix Fieset.