Kille Kille

Bild: pixabay

Et giff apatt so wat in‘ Liäben,
dao möch man gar nich ohne stiärben.
Daoto tellt glieks in Hüll un Fülle,
dat eenmaol schöne: Kille Kille.

Klooke Waorde könnt oft stör’n,
will man so männich Deel verkläör’n.
Drüm schwieg auk leiwer schön män stille,
wenn et beginnt met: Kille Kille.

Et bruukt‘ nich bloß wat Klook’s deher.
De Balg hät auk so sien Begehr.
Bi’n Balgen flüch de dickste Grille
uut ’n Kopp nao: Kille Kille.

Gesundheit is wuohl een un alles,
doch in‘ Falle eines Falles
leit guet sick spar’n so männich Pille,
dör schön fidelet: Kille Kille.

Wat is denn Schuumwien all alleene?
Wat helpet Geld off edel Steene?
Mehr äs Karfunkeln, samt Promille,
beglücket us dat: Kille Kille.

Ja, et giff sooo Schöns in‘ Liäben,
dao möch man gar nich ohne stiärben.
Et lutt denn auk mien lesste Wille:
Eenmaol schön noch: Kille Kille…

Ei, Ei, Ei

Bild: pixabay

Ne Henne fratt, man glöff et kaum,
sick satt maol an nen Gummibaum.
Dann leip et in den Höhnerstall
un leggte, schwupps, nen Gummiball.

Ei, Ei, Ei, wat is denn dat?
So ’n Osterei, dat is ja wat!
Dat schinnt ja von nen annern Stern,
nen Ping-Pong-Eiken, toppmodern!

Doch so ne Gummieiermakerie,
de wör nu doch män mehr äs nie.
Erst recht de Hahn keek ganz verstellt,
so ’n Ei pöss nich in siene Welt.

Un doch is ‘t nu de lesste Schrei,
so ’n Wüpke-Ping-Pong-Osterei.
Verbaast fröch man, maol klook, maol geck,
off denn so ’n Osterei wuohl schmeck?

Krich man nich auk wuohl, schwuppdiwupp,
von sücke Eier nen Schluckupp?
Un, well härre so wat dacht,
dao geewe man män auk up Acht:

Et wackelt bi de Pingpongbällkes,
heel dull nu all wat Höhnerställkes!

Oh, oh, oh

Bild: pixabay

Dao stönn in en Stall es ne stämmige Kooh,
de möök ganz nao Luune, den Ääs up un to!

Doch achter de Kooh stönn auck noch ’ne Mutt’ (Sau),
de keek de Kooh daobi in de Futt (Hintern)!

Dao bölkte de Kooh: „Du aolle Schwien!
Laot dat Kieken nu doch es maol sien!“

Drup schnuut’e dat Schwien: „Du dumme Kooh!
Maak dienen Ääs doch leiwer guet to!!“

Un ick kann bloß säggen bi so ’n Gedoo?
„Oh, oh. Oh!“

Ab Ort

Bild: pixabay

En Franzosen, uut Bordeaux,
de moss es bi Ochtrup up en Kloo.
Doch kam he dao gar nich guet mit terechte –
un so möök he et eenfach in de Vechte.

Doch statt: „Nana!“,
leiwer: „Nu ja …“

Denn he versmeerde dao nich es up Erden ne Fläch‘ –
daoför schwömm et sauber ab Ort glieks weg,
un dat, heelmaol wiet, oh weia,
wuohl bis in‘ Golf von Biscaya!

Schlachtbohei

Bild: pixabay

Den Prumenkötter Middelstedt,
de harr ’n Schwien, dat was nu fett.
He sach fideel to siene Frau:
„Stiene, weeß wat ick nu dau?

Ick gaoh nao usen Schlachter, achten (dahinten),
un laot dat Schwien nu tipptopp schlachten.
„Ja, gaoh män“, sach de Frau em blie (frohgemut),
ick haal an Hölpe wat debi.“

Tschä, üm so ’n Schwien guet Herr to wiär’n,
is allerlei debi to wehr’n.
Stiene kam auk nao ne Wiele
met fief Mann trügge in de Iele.

Un glieks drup brachte Middelstedt
auk all den Schlachter Beilmann met.
Dao sett’e Stiene schwuppdiwupp
in Pötte glieks heet Waater up.

De Mannslüü drünken sick erst eenen
un dain sick grautwech düftig dehnen.
Se harr’n de Mauen (Ärmel) upgeslagen,
as göng ‘t den Düüwel an den Kragen.

Den Schlachter namm en starket Strick –
un namm den Stall streng in den Blick.
Doch wat wör dat, in‘ Stall dao drinnen,
dao wör nu nix vont Schwien to finnen!

Füünsk (ärgerlich) reip Beilmann, heel verfeert:
„Dat is mi noch nich ehr passeert!
Et is nich dao, et is nich hier,
wo is nu bloß dat dumme Dier?“

„Wi bruukt mehr Lecht!“, reip Naober Plinn
un haude wööst de Schiebe in.
De annern spickten in de Hannen
un brööken rüm, an Müer’n un Pannen.

Daobi keek Stiene mehr äs kruus
un dachte bloß: „O Herr, mien Huus …
Ick werd verrückt! O wei, o wei,
wat doch en mallet Schlachtbohei!

Et schinnt, se sind heel unwies all,
smiet‘ wild mit Strauh un Mess dör ’n Stall.“
Dat heele Huus stönn debi Kopp,
dao kreihde luut et up maol: „Stopp!!“

Et wör ne klaore Blaagenstimm,
de Ballerköppe höölden in.
Dat Kind wees es so ’n klooket Müüsken,
bi dat Bohei dao niäben ‘t Hüüsken –

un spröök: „Warüm bloß glieks so heel verrückt?
Dao … ! Ächtern Struuk, häfft sick verdrückt!“
Nu feihlden bi dat Schlachtbohei
glieks auk noch Baulüü – eins, zwei drei …

♣ ♣ ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!