Hier up Erden, oft verkannt,
sind alle wi in Gottes Hand,
So is gewiss us auk äs Christen:
Wi sind up Erden nich Solisten.

Nich eener löpp met flotte Been
för sick män bloß heelmaol alleen.
Auk is nich all’s bloß för de Katt,
dao is wiet mehr noch, gleiw mi dat.

Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
Dann aower kenn wi ’t ganz un gar –
so mäck de Bibel us dat klar (1. Kor 13, 9-12).

Quiält wi us hier auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Statt Verdrott giff us dat Kraft.
Daomet is oft all guet wat schafft.

Kommt groff wi auk maol van de Been,
föhlt liekers wi us nich alleen.
Söwwst wenn wi meint, wi wär’n k.o
kömmt gloovensfast wat up us to.

Biätter äs bloß wat fört Mündken,
bruukt dat apatt en stillet Stündken,
üm auk es ännersrum to denken.
So lött de Sinn up Gott sick lenken.

Ja, waorüm nich? Dat richtet up
un giff glieks wier en nie’en Schub.
Daokeggen schinnt et schwuor, statt licht,
ohne düsse Toversicht.

To föhlen, man is nich alleen,
wat könnt et änners sien, äs … schön.