Ji Wolken buoben, kiekt nich bloß,
laot‘ daale ju, dat wier wat heilt!
Hatt is de Grund un bruun dat Moos;
dat Laof, et resselt, Riägen feihlt.
Doch schonet us mit Unnerwiär,
dat wi debi nich glieks versuupet.
Et geiht ja oft all so deher,
dat jäh man sick mit Angst verkruupet.
Et is de Quittung för nen Wahn,
de Rücksicht nich, noch Demoot kennt.
Wenn wi so wiedermaakt, ohn Scham,
sind wi et, de int Unglück rennt.
Et helpet nich, to kieken bloß,
wu gar de Meere nu all stieget.
Dat Klima mäck de Lienen los,
wäd Tiet, dat wi de Kurve krieget!
