Musik: Nach Tradition
ModifizierterText: Otto Pötter

O wu schön is mien Westfaolen,
löchtes rundüm wiet int Land.
All dien Anlaot is kien Praohlen,
daorup geewt wi Hiärt un Hand.

Kömms deher lück schlicht un deftig,
ohne Pucherie off Stuss.
Doch kieneene löpp hier schmächtig –
un wat auk is, is guet in Schuss.

Gerne dött man wat met Wonne,
wenn suur de Schweet auk manchs wuohl rinnt.
So löchtet auk de Huopnungssonne,
wenn Neiet all för Muorn beginnt.

Loj (träge) laupen is nich Mode hier;
tross (selbstbewusst) met Schwung giff et kien Haollen.
Ümso vergnögter klingt bi’n Bier:
„O wu schön is mien Westfaolen!“

Ostern is män jüst vörbi,
dao is nu Hiemmelfahrt all wier.
Wi häbet düssen Dag gar frie.
Vull Mannslüe maaket sick ne Fier.

De Papas spannt de Kutsken an,
üm mit Gesang sick sömms to ehren.
Dann wier treck nen Vördermann
ne Karr‘, üm Pullen uuttoföhren.

Ann’re laupt tohaup un singet:
„Papa was a Rolling Stone!“
Doch mehr Gegrööl is’t, wat dao klinget,
se bliewet krumm debi all staohn.

Kick man es genauer hen,
so sind de mehrsten gar nich Vater.
Offwuohl se roopet: „Yes, I can!“,
is män dat mehrste bloß Gequater.

De rechte Dagessinn doch, de is wech.
Well will daovon denn noch wat wietten,
wat Hiemmelfahrt us wüerklick säch?
Et schinnt, dao is us wat bi rietten.

Wu de Welt sick us stellt, fängt bi Worde an,
wein’ger bi dat, wat man alle so kann.
Use Ümgang mäck et, mit dat, wat wi sächt;
off et helpet us alle, off guet orre slecht.

Worde maakt lustig orre auk butt.
Hier giff et Lachen, dao bar Verdrott.
Maakt munter se hier, maakt dao se schachmatt;
hier blaiht Gelingen, dao süht man schwatt.

Worde maakt kregel, nich minner auk mall.
Hier maakt se sinnig, dao gifft nen Knall.
Eener döt luoben, de annere blafft;
hier geiht’ to Werke, dao feihlt’ an Kraft.

Worde sind Gaben, riewe off minn.
Hier giff et Ernte, dao kien Gewinn.
Eener mäck’t schön, de ann’re kaputt;
hier wiest sick Freude, dao geiht se futt.

Worde schafft Welten, orre beengt.
Hier gifft Visionen, dao bloß wat kränkt.
Een’ge brengt Luune, annere muult;
hier schinnt de Sönne, dao plärr‘t un huult‘.

Drüm wööge de Worde – orre schwieg still
un kiek auk up dat, wat de annere will!
Et geiht bloß tesammen, wu man’t dreiht orre stellt,
bloß in Einheit geiht et us guet up de Welt.

Gaoh dienen Patt, di vörbestimmt;
acht‘ up de Lechter, de dao glimmt.
Gaoh dienen Patt mit Em.

Kiek üm di, well dao mit di geiht,
et is oft licht von‘ Patt affdreiht.
Luster up de rechte Stemm.

Laupe nich so es ’n Schluffen;
laot di lichthen auk nich verbluffen.
Staoh för di, schüü kiene Müh.

Wenn fallen bis, giff di nen Schub
un staoh mit Toversicht wier up.
Kieke nich nao anner Lüü.

De Lüüde weet‘ ja immer wat,
doch off dat guet is för dien’n Patt,
dao is de Kopp licht bi verstellt.

Kiek leiwer es maol wier nao buoben,
üm to danken un to luoben.
So wieset sick, wat wüerklick tellt.

Du kanns drupan, dann geiht et;
ja, mehr gar noch, dann blaiht et!
Un schön schinnt di glieks wier de Welt.