Wat basels alltiets bloß so rüm?
Pass män schön up, süss fölls noch üm!
Herrjeh, gönn di doch auk es wat;
is doch nich düer: Sett di upt Gatt.
So lött sick’t ressen, frank un frie,
ganz ohne Simmelanterie.
Dann sass es seihn, wat sick di wieset;
wat et auk is, et is nix Fieset.
De klooke Katt van’ Schultenhook,
de schinnt studeert, gar mehr äs klook!
Is se vör Schlaop auk stief es Blie,
kömmt erst noch wat an Fillsofie.
Dann sitt se an de Riägentönn
un kick nao all de Sternkes hen.
Un is de wieders nix to kieken,
lött de Katt de Wolken strieken;
knipp sacht de Aogen lück halw to
un is auk so för sick ganz froh.
Doch spitzet Kittekatt de Ohren,
dann is wuohl wat met de Azoren!
Ne Katte kann et wohl mit us.
Se hölt iähr Werks ganz guet in Schuss
un hölt sick daobi mehrst schön still –
weet aower spitz, wat se so will!
Bi all dat Kieken un klook Schwiegen,
laot‘ Katten sick nich unnerkriegen;
doot stur, wat iähr jüst is gewiss.
Kopp hauch debi, egaol wat is.
Dat bruukt Latien nich orre Platt,
dat is alleen för sick schon wat.
Kömmt manchs auk wohl es en Miau,
so mäck alleen us dat all schlau!
Drüm könnet Katten wohl mit us.
Wat mehr? Nix mehr.
An sick is hiermit auk all Schluss.
Kitte kitte Katte,
lech ab up de Matte,
jüst vör use Hüüsken,
met Miau – en Müüsken.
Putzt sick so ’n Minütken
met de Poot iähr Schnüütken;
wochtet kopphauch stolt,
off wuohl eene praohlt?
Doch nix.
Se kick met Hauchmoot üm sick
un gaapt daobi maneerlick;
denn nao düsse lange Nacht
schinnt Grauts auk nich mehr angebracht.
Vörnehm säch se bloß: „Miau“.
Stiärt hauch debi, erhaben, schlau …
Dreiht pöötkenweek de Katte aff.
Doch de Muus bliff – ohne Graff.
