Mensch, laot dien Köppken doch nich kranken
dör kruus verdreitlicke Gedanken!
Simmleer nich üöwer Ärger nao,
süss wiärd dat Liäben di to schwuor.

Un dann bis bloß noch so an Wanken.
Denn Denken üöwer schwatt Gedanken
is vermaledeitet Denken.
So nich. Du moss et änners lenken:

Statt köppske Simmelanterie,
kiek up Guets, dann denk upt Nie.
Et giff auk Moji’s (Schönes) noog, wat luert –
dao freu di an, dat döt di guet.

So männigeene schimpt harüm,
dat Muul steiht all heel scheef un krümm.
Alltiets is wat von bar Verdrott,
worüöwer he sick ärgern mott.

Immer wier is Driete funnen.
Alltiets giff et nie’e Kunnen,
worüöwer he sick ärgern kann,
so heelmaol dull mit Schimp un Schann.

Weil nimmer he is guet terecht,
meint he, de ganze Welt wör schlecht.
Et göng dedaal, samt schönst’ Geraih,
wenn he de Welt nich retten dai …

Denn all’s hölt he för ’n Missgeschick.
De Adern schwillt em dummendick
vör Ärger an de griese Schläf;
un gar de Aogen staoht em scheef!

So kick he in de Welt, verwirrt,
verärgert, dull un irretiert.
Sien Kopp is vull van Spinnerie,
all’s is män bloß noch Ärgerie!

He muult harüm, wat he so kann.
Nix schinnt em guet, nicht Jan noch Mann.
Doch wat he auk so all’s beschimpt,
sitt in em sömms! Jaja, dat stimmt.

Mit de Dage wasset dat Körn in de Wiäken,
un mit de Wiäken to Ähren för de Seise;
aower erst dör de Seise
wätt daoruut Braut un Speise.

Geiht dat den Kopp oft auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Mit de Dage riepet wi in de Jaohre,
un mit de Jaohren to Erntegaben för den Daut.
Aower erst dör den Daut
werdet wi richtig graut.

Geiht usen Kopp dat auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Well denket dao all gerne an,
auk wi sind dran, mit Jan un Mann.
So, es van’ Baom dat Blatt föllt daal,
so geiht us dat hier alle maol.

För alle kümp de lesste Schritt;
eener nemmt den annern mit.
Dat use Liäben endlick is,
ja, dat is sicher, ganz gewiss.

Nich eener hier in use Runde
kennt Jaohr off Dag, orre de Stunde.
Un doch is et eenmaol sowiet –
för mi un di is et dann Tiet.

Auk för us is eenmaol Schluss;
eenmaol grient se auk üm us.
Eenmaol brennt dat ew’ge Lämpken
auk för us up Kösters Kämpken.

Un wat dann? – Well dat män wüss?
Up Erden schinnt et ungewiss.
Orre döt de Daut et klären –
un nemmt us mit in Hiemmelssphären?

Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
„Dann aber“ kenn wi ’t ganz un gar!
So mäck de Bibel us dat klar
(1. Kor 13, 9 – 12).

Well daovan nix nich wietten will,
de sie bi dat män leiwer still.
Wat he auk up de Riege krich,
biätter is dat sicher nich.

Un quiäl wi us auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Gott Dank singt se in männig Lieder:
Ächter ’n Horizont geiht ’t wieder …

Glooven möcht‘ ick dao,
wo Klooket ist so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen wätt to schwor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier nienich all’s püük seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

_{(1. Kor 13,12)}

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, mit guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat wi hier nich tostande krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang.

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck statt Spöök un Spiet.
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan. Ick komm wuohl an.“