Immer wier schön wat van hier
in alle Bookladens
üöwer Aschendorff-Verlag Münster
Bööker
CD
„So is se, use Art“ – Das Hörbuch für gemütliche Stunden
DVD
Dat Jaohr hendör – hier vör de Döör
CD + DVD = Bestellung unter Tel.: 0 59 71 – 40 54 15 (mo – fr 10 – 12 und 15 – 17 Uhr)
Bild: pixabay
Eens is un bliff aktuell, dat Glück.
Fraog teihn Lüe nao Glück un du kriss teihn ünnerscheedlick Antworden. Jede för sick säch wat uut üöwer dat Glück. Wat aower is „dat Glück“? Jaja, gar nich so eenfach. Gaoh wi aower eenfach es van dat Wort uut, kömmt „Glück“ uut dat meddelhauchdüütske „gelucke“ – dat hett sovull es „locken“. Man mott sick also van dat Glück „anlocken“ laoten. Dann, ja dann…
„Dat mott nu aower nich glieks jedereene mitmaaken“, säch Bäänd. Gäff schließlick genoog Lüe, de wollen iähre Ruhe häm’n. So Verlockungen de wören nu maol längst nich immer guet för de Nerven. Nich ümsüss wör he denn auk Eenspänner (Junggeselle).
Un üöwerhaupt, Gelucke…? Kaim dao nich auk „Klucke“ van? Kick, so wören Verlockungen un Verlockungen auk sicher lange nich eens. Kluckte niämlicks so ne Klucke dao erst maol breet in‘ Nöst rüm, härr de Hahn nich mehr vull to melden. Dao könn he dann noch so flehend kraihen. Doch auk ümgekehrt wör nich all’s Locken glieks dat reinste Halleluja. Härren se doch nich bloß eenzig up den „Lockruf des Goldes“ hört, so nich weinig Fraulüe, dann können se vandage wuohl munterer drinkieken. Aower de Mann met sien Gold, de wör män so: „Na ja…“
So söhg dat uut, reckte Bäänd sick nu piel debi dör. Ach, ach, ach, wenn et met dat ganze Locken schier Glück wör, söhg et doch wuohl änners uut in de Welt, orre? Drüm soll ick de män nich so bi up de Pauke hauen.
Nu wuord et mi doch to bunt. Dai ick doch auk gar nich! Meinee, he soll doch nich immer glieks so minnachtig praoten. Et wör doch schließlick all in‘ Pardies met Adam un Eva anfangen. Un dann erst Curd Jürgens un de Bardot! Off he denn noch nix hört härre van den Film: „Und immer lockt das Weib…“ Dao könn he seihn, wu schön se wören, de Verlockungen. Un dat et nich bloß daobi bleef. Schöner dann noch düsse, nu ja, düsse sogenannten geschlechtlicken Freuden. Mann, Bäänd soll doch nich so dusselig doon. Leiwer soll he de sömms maol wat an doon. Gäff doch schließlick genoog Fraulüe up de Welt.
Doch dao harr ick all wier wat sächt. Glieks keek Bäänd heel hellig un sach: „Dat is et jä gerade! Mehr äs genoog giff et devan!“ Un dann tröck he aower wier nen Register… Oh jemine! Iäben weil et bi de guet 7 Millarden Menskenkinner mehr Fraulüe äs Mannslüe up Erden gäff, also glieks mehr äs dreeunhalw Millarden!, könn dat bi’n besten Willen auk nich guet gaohn met all dat Locken. Dao kaim bloß mehr Stress äs Glück bi haruut. He wünk aff un meinde, off ick denn gar nich upkläört wör. Ick lachte grell up: „Upgekläört? Sall mi wünnern, wat d u dao so von versteihs?“
„Mi is dat alle längst klaor“, nickoppede Bäänd. Et wör aower wuohl wat van‘ Stuork, to glöwen, et dai us glücken, bi all dat Locken nu eene to finnen, wuohl gemerkt, eene van de mehr äs dreeunhalw Millarden Fraulüe! Gäff denn auk nich wein’ge, de sochten un sochten mit achtzig noch immer. Oh, oh, oh, man denke dao jä bloß an de geschlechtlicken Freuden. Dann wör et aower Tiet! Denn man woll jä schließlick auk noch wat vanenanner häm’n! Drüm möss et dann nu auk up maol ganz flott gaohn. Also: Gau togriepen!
Doch nu kaim de Witz. Egaol, wat an Verlockung nu noch to kriegen wör, alle meinden, se härren Glück debi. Dao wünk Bäänd nu graut bi aff, denn dat könn doch nu bloß unwies Werks sien. Ach, ach, ach. Dat wör jä… Ja, wat wör dat üöwerhaupt? Nen Lottogewinn wör dao jä nix keggen! Doch auk söwwst dann hörde et jä nich up met de Verlockungen. Se kaimen nu maol alltiets so van alle Sieten her. Wat ’n unruhig Liäben! Härr ick et nich söwwst sächt? „Und immer lockt das Weib…“
Verdammi!! Genoog nu! Verlockungen hen, Verlockungen her, sall Bäänd doch laupen es he will, den aollen Kasper. Giff Momente, dao will auk icke miene Ruhe häm’n. Also, kien Wort nu mehr. Ick will de nix mehr van hören!
Dat Öller treck di nich bloß runner, dat Öller steck auk voller Wunner.
Man draff sick bloß nich hangen laoten un guet wat doon, män dat mit Maoten.
Noch schinnt dat Liäben schön un prall. Man tellt dat Öller nich äs Tall.
Doch eenes Dages is ’t sowiet, dann wiärd et för wat anners Tiet…
Et wiärd so langsam ’n Mallör, so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr.
Wi fraoget üm so manch Gefallen un willt män doch nich lästig fallen.
Wi willt den Kopp nich hangen laoten, willt denken guet un auk guet praoten.
De Welt, se is jä noch wuohl schön, wör man nich bloß so oft alleen.
He kümp ganz sacht, de aolle Dag; et werd nich biätter, ach, ach ach…
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.
Man kömmt nich ruut, nich van de Been un sitt harüm, is oft alleen.
Man is bedrüöwt un simmeleert: Wat noch wuohl alles so passeert?
Üm us werd ’t ruhiger nu män doch – debi sien will wi giäne noch.
So eenfach is dat aower nich, wenn man alleen is un all’s schwigg.
Auk krich man all’s nich recht mehr mit. Man säch sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“
De Düörn’s, se bliewet öfters to; jüst dat mäck us nu auk nich froh.
Längst bünd de Kinner uut ’n Huus. Besöök is rar, rar auk nen Gruß.
De leiw man hät, se sind män wiet – nich eener häff mehr richtig Tiet.
Worüöwer sall man sick noch freu’n? Nu sitt man gar in’ Altenheim.
Doch hät mehr Kraft äs all’s Gesöör, jüst hier dat Guede, wat maol wör…
