4. Februar is Veronika. Män well weet dat noch? Well fiert noch Naomensdag? Well denket noch drüöwer nao, wat de Naom‘ em sägg?

Daoför giff et nich weinig Wiesschnuuten, de häbt glieks ’n graut Muul wenn et üm Christen geiht, daoför haolt se et leiwer met Gott weet wat för Suren uut den Koran orre se kuemmet us es de Buddhisten heel klook met den Achtfachen Pfad der Erleuchtung. Sollt se. Geiht et aower üm de Kardinaltugenden orre de Hillig-Geist-Gaben, so häbt se daovan noch nix hört; ganz to schwiegen van so männig guede christlicke Vörbelder. Mehrst winket se dao leiwer glieks bi aff.

Use Vöröllern wüssen dao wuohl mehr noch van. Bi iähr göng den Naomensdag noch vör den Geburtsdag; denn „Geburtsdag, dat hät jedet Schwien…“ Den Naomensdag aower, den höölden se hauch, denn de harr wat met de Person to doon. Drüm:

Et sie dien Naome Ehre di dört ganze Liäben.
As Verheißung häbt se em di giäben.
He stüere di, üm to veriärwen
antleste Toversicht un Siägen.

Kiek wi also eenfach es maol nao Veronika. Nänä, nix dao met „Veronika, der Lenz is da“; män langsam an, dat geiht auk ohne Veronika in de Natur wuohl sienen Gang. Fraog wi us leiwer: Well wör düsse Veronika?

Wenn se us vandage noch wat sägg, so mott dat doch ’n heel besönners Fraumensk wiäsen sien. Wör se auk! Wi alle können vandage van iähr guet noch wat liärn‘. Nautärzte un Sanitäters daien et danken. Dann härren se et niämlicks statt met störende Sensationsgaffers met Mensken to doon, de sick ’n Hiärt griepen daien, üm, so guet et göng, an Ort un Stell‘ to helpen.

Se bünd tüskentiets all ne arge Plaoge, düsse dummdriesten Dämelacken van Sensationsgaffers, för de dat Elend gar nich graut genoog sien kann, bloß üm et up iähr Fotohandy to „laden“ un naoher demet auk noch to strunzen. All’s ann’re is iähr egaol. Un wenn auk de Opfers debi verrecket.

Bi Brandwehr, Polßei, Erste-Hölpe-Dokters orre auk de Helperslüe van et Raude Krüüß kömmt dao bloß noch de blanke Wut hauch. Heel änners, göng et üm düsse Veronika.

Veronika stönn dao jüst an‘ Weg, as Jesus sick up Golgatha hento met sien schwuore Krüüß affquiälde. He konn in siene Pien eenfach nich mehr un stüöhnde et män so uut. Nich weinige längs den Patt, de sick dao an sien Elend weideden un em auk noch Hohn un Spott debi toreipen. Hauch de Fuust gröölden se: „Ant Krüüß mit em!“

Un wat betüügt us Lukas? As Jesus gar maol tesammenbröök, göng still ne Frau up em to, streek sacht em üöwer Kopp un Schullern un gaff em ’n frisk Linnendook, üm all dat Bloot un den Sweet es wegtowisken. Ganz sicher stönn se em den Moment auk noch met guede Waorde bi.

Veronika. Wat ne wunnerbare Frau. Wat för ’n guedet Hiärt. Wat ne guede, stille Hölpe statt luuthals Geroope. Wat ne Zicilcoura-ge. Wat för ’n grautet Biespiell auk noch för us. Wat för ’n schönen Fierdag nu gar noch vandage.

Gäff et doch bloß mehr Veronikas…