Use Gertken kömmt noch graut haruut,
dao krieg wi noch Gefallen an,
de schütt jä män so uut sick ruut –
dat werd gar noch ’n Twee-Meter-Mann.
Autor: Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
De eene so – de annre so
Sägg hier den eenen: „So.“
Säggt ann’re wier: „Nono.“
Et is un bliff nu maol ’n Gedoo,
den eenen so, den anner’n so…
’n Schlücksken is all noog för Liese –
un Bäänd mag et wuohl pullenwiese!
Mäck Liese dann auk graut Geluut,
so mäck dat Bäänd rein gar nix uut.
An‘ besten is wi haollt den Mund.
Hauptsaake is, wi bliewt gesund.
Viell Wind üm Nix
Et werd mi manges heel binaut,
bi männig Lüe, so stolt un graut.
Se glänzet es nen Wiehnachtsbaom,
doch iähre Wuordeln häbt se lao´’n.
Kopparbeit
Et is ’n Quiälen un ’n Strecken,
met schiere Kraft so Lasten trecken.
Auk wenn nen Ossen dat wuohl kann,
so strengt em Kopparbeit doch an!
Krumme Beene
Et leipen twee arme Kerls üöwert Feld,
de harren up de wiede Welt
nix äs veer krumme Beene –
besönners daovan de eene.