Bild: pixabay

Offwuohl nu all so aolt, bünd Stüern män immer wier aktuell. tüern? Et is to beduer’n, aower et is män so. Dat is so, weil se us met de Stüer’n män immer schön an‘ Wickel häbt. Un dat hät all wat van nen Knebel! Ganz schlimm. Oh ja, wi sind de wiet mit hen, met all de Stüer’n un so.

Trecks van eenen Euro de heelen Stüern aff, bliff di Netto män jüst noch guet annerthalf Cent. Denn auk bi dat, wat wi ansüss so alle bineene kaupet, bünd längst all Stüer’n un nochmaols Stüer’n up. Dao is rein den End debi weg. Un dat Schlimmste is, de dao buoben kieket nich es änners debi uut. Wi sollen doch nich so ’n Gewelt maaken, schimpet se us auk noch, et wör nu maol all’s „steuerlich relevant“. Kick. Wi sollen us doch nich so häm’n. Un weil up all’s all Stüer’n drup bünd, doot se sick auk glieks nie’e Stüer’n uutdenken, wenn se es wier frisk‘ Geld bruuket.

Wat? Wat dao noch graut an frisk Geld van so annerthalf Cent to haalen is? Och, nix lichter äs dat. Ganz eenfach. Dann möss iäben maol wier ne nie’e Währungsreform her! Drüm härren se auk all längst ne „zeitgemäße, steuerlich ergiebige Gesundheitssteuer“ för us in petto. Se wören jä auk mehr äs naidig, de gesunden Steuerzahlers. Hört, hört!

De Lüe göngen jä vullto lichtfeddig met iähre Gesundheit üm. Alle leipen män so nao de Dokters hen. Dat göng so wiet, dat de Mensken nu all immer öller wüörden – un dat auk noch up Rezept! Höchste Tiet, dat de Staat dao es wat an möök. Kick, daoför härren sick nu schön wat an Parregraofen uuttiftelt.

So mössen Dickbälge könftig nao Buukümfang betahlen, de Sportlers för geföhrlicke Balgerie’n, de Städtkers för ungesundet Wuohnen, „nach Art und Umfang der Verkehrsdichte“ – un, jaja, auk de Buer’n up ’n Lande sollen sick män nich to fröh freuen, denn nao de nie’e Gesundheitsstüer wör auk all dat Knojen an sick jä nen lichtfeddigen Ümgang met de Gesundheit. Man denke bloß an de leidigen Knuoken. Met all den Ischias un de leiden Hexenschüsse können dao jä nich gesunde Spazeergängers för upkuemmen orre sücke, de sick schoonen daien un de Arbeit uut ’n Weg göngen. Et möss nu maol all’s män schön sozial verträglick sien.

Drüm lött et sick denken, dat den Landmann Stöppelkamp all mehr äs brastig is. Herrjeh! Nich es ächten in de Schüer bliff em noch so ’n stüerlick Schlupflöcksken för sien Schwattgeld. Also mi schinnt, dao können nu män eenzig Schaipers noch so iäben guet bi wegkuemmen. Se häbt et nich graut in‘ Puckel, klaget nich üöwer Herzstiche un simmeleert auk nich stunnenlang bi Pschychaters harüm. Nix. Immer an de friske Luft laupet se wo se willt. Wat mehr? Wat de „Steuergerechtigkeit“ anlangt, mössen Schaipers dao nu eenlicks noch wat bi ruutkriegen. Doch Fleitepiepen. För Schaipers wör „eine angemessene Steuerregression“ bloß drin, wenn de Wiesken, wo se laupen daien, auk „wolfsfrei“ wören. Dat mössen se per „Lageplan“ aower alle Wiäke schriftlick schön düütlick naowiesen. Ansüss göng et iähr met nen „Risikozuschlag“ gewöllig an‘ Kragen.

Dao wör nu den Schaiper Lammerding spinnedull üöwer. He härr den Finanzdirektor Sounso vant Finanzamt up ’n Kopp tosäggt, dann sollen se doch seihn, dat se de aollen Biester wier quiet wüörden! He woll dao met siene Flinte wuohl giäne bi helpen. Aower nä! Dat göng nich. Denn, man sall et nich glöwen, aower jüst auk düssen „Risikozuschlag“ wör jä „steuerlich relevant“. Un so könn he sick äs Schaiper dao män nich eenfach met de Flinte wat an „steuerliche Schlupflöcher“ bineene scheiten! Nix geföhrlicker äs dat. Ganz fix göng et mit em dann aower int Kittken. Jaja, dao kriss doch de Pimpernellen bi!

Doch nu stell di so wat vör: Den Schaiper schitt dao all up un meint, he göng längst leiwer int Kittken. Wör doch nich schlecht! Kien Finanzamt mehr in‘ Nacken, kiene Iesegrimms mehr üm de Beene. Dat könn doch nich biätter! Oh, oh, oh, he gaffelt all geföhrlick met sienen Püüster harüm.

Kien Film ohne Standbeld. Well sick een Beld genauer bekieken will, bruuk bloß up dat Knöppken „Standbeld“ tippen un dat Beld bliff staohn. Nu lött sick biätter seihn, wat et jüst met düt Beld up sick hät. Un wi denket villicht: „Also so wat, dat härr ick nich dacht!“

Ick häb mi es dacht: „Gäff et dat doch in‘ Liäben auk es, so ’n Standbeld.“ So können wi jüst bi dat, wat us wichtig wiäsen wör, noch maol genauer henkieken; dat Beld villicht änners „belichten“. Wat up maol wichtig wör, können wi änners seihn; noch maol naohaken, naofraogen – nich eenfach so drüöwer wegkieken.

Bünd nich alle Dage vull van Belder, Beliäfnisse, Meldungen un Indrücke, de, jüst es bi ’n Film, in‘ Nullkommanix – schwuppdiwupp – an us vörbilaupet. Man kömmt jä all baolle gar nich richtig mehr mit. Well blicket dao denn auk noch dör, bi all de Masse van Naorichten, Meenungen un Belder, de dao Dag för Dag up us inprasselt? Un dann auk noch alle de „sozialen Medien“. Dao sägg den eenen so un den ännern so. Un nich eener weet mehr so recht, off et üöwerhaupt stimmt, wat se dao alle so in de Welt rüm blaoset. So geiht all’s in eens män so dör. Well weet dao noch, wat wüerklick van Belang is?

Können wi us met Sinn un Verstand doch bloß es maol lück naihger met ’n „Standbeld“ befassen. Us steeg dann villicht klaor to Koppe: Oh, oh, oh, löpp hier nich wuohl gewöllig wat uut de Spuor? – Wat will mi dat Beld (Beliäfnis) säggen? Kiek ick eenfach weg? – Laot ick mi maol wier blenden? – Wat blaoset se mi dao eenlicks all’s so in de Ohren? – Is dat üöwerhaupt wat för mi? Bruuk ick dat? Sall ick dat nich biätter laoten?

So wör mi villicht männig Deel klaorer:

Wu seih ick dao eenlicks (bi) uut – kann ick mi söwwst dao noch guet bi seihn laoten? – Wu süht dat uut bi mi; mein ick, dat et guet wuohl is, dat ick dao bin, dat dör mi hier wat biätter wuorden is? Orre laup ick män eenfach so mit? – Wo geiht et hen met mi?

Mien Ankevaa (Urgroßvater), Gayers Peter, den ick noch guet kannt häb, sagg immer so:

Well to Gott upkieken kann,
kann up Mensken nich daale kieken.

Höölt ick mi daoran, so könn et mi nich schlecht gaohn in‘ Liäben. Un, wu süht dat vandage bi mi daomet so uut? Haoll ick mi daoran? Wo kiek ick hen un wu kiek ick drin? Mein ick tüskentiets, ick wör klööker as den aollen Mann? Hör ick villicht längst up ännere wiesklooke Parolen, de – recht nommen – Hiärt un Siäl gar nich guet doot? Laot ick mi van wat blenden, wat mi van‘ rechten Patt afflenket?

Brrr…. Standbeld.

Wüerklick Wichtiget söhg up maol änners uut.

Ick will hier nich eenen den Kopp dörneene setten, doch, wenn et drup ankömmt, helpet flatterig Affwinken orre sippelig Gejamke nich wieder. Van wiägen, ick kann de jä doch nix an maaken. Dann haoll doch es inne! Ja, et bruuket aff un an Ruhe un Besinnung.

De Kopp is doch nich eenzig daoför dao, in de Haore nette Krüllkes to dreihen. Wi bünd doch nich bloß hier, üm us alltiets grantig üöwer de schlechte Welt uptoregen, daobi aower derbe met nen Rülpser wat drinket un mehr äs satt mümmelt, üm dann noch drieste weg int bequeme Chaiselongue to puupsen. So doch nich!

Brrr… Standbeld.

Villicht dat wi dann sägget „Oh, nu seih ick et jä ganz änners!“ Un glieks können wi auk es üöwer änners wat naodenken. Villicht kreegen wi endlicks maol dat gewahr, wat sick ächter all dat ewige Gesuuse un Gedööns verkruupen will – un wi lööten us nich länger mehr „blenden“.

Also: Laot di nich liäben, liäw sömms! Liäben is mehr, äs bloß bequem mittoliäben… Van wiägen:

De Lüe sägget immer,
de Tieten wüörden schlimmer.
Nä.
De Tieten bliewet immer,
bloß de Mensken, de werd‘ schlimmer!

Dao könn wi wat an doon – wi, dat hett, du un icke. Will wi, dat et biätter wiärd, mött wi bi us sömms anfangen. Süss ännert sick nix. Drüm haoll tüskendör immer maol wier an; luster genau un kiek, off dat, wat dao spiellt wiärd, auk düch (ob es auch taugt). Un dann män, auk wenn de Beene krumm bünd: Liekuut, liekan!