Bild: pixabay

Dat könnden wi gerne öfters doon: Nett tohaupe aolle Belder von fröher bekieken. Dao löchtet glieks schön wat bi up. Wu gau göngen ansüss aolle Erinnerungen verloren. Bi mi klinget dao auk immer noch so figilante (eigenartige) plattdüütske Säggewiesen (Redewendungen) bi dör, Sprüchskes, de man so vandage nich mehr to hören krich. Kick Opa mi dao up en aolt Beld an, höre ick em noch säggen: „Junge, haoll di ant elfte Gebot: Laot di nich verbluffen.“ Orre: „Jedereen kann wat passeern, de Unwiesen aower sind de ersten“. Oh ja, nao so en Sippenstündken kicks wier änners in de Welt.  

     Et duert gar niich lange, dao weet bi dat Aolle-Belder-bekieken eenen noch mehr äs den ännern. Dao hett et: „Nu kiek doch bloß es hier! Meinee! Man sall gar nich meinen, dat den Mann Onkel Gustav is. Ick seih en noch vör mi. Mehrst sagg he immer …“ Un schon is de wier so ne Satzaussage. Mehrst schütt dao dat Lachen män so bi ruut. Bi dat Bladern in de Fotoalben geiht et he nun her, bis dat dao eenen frögg: „Och, un hier! Well is dat nu noch?“ Alle willt kieken. Doch well könnde et sien? Jopp röpp: „Paula is dat!“ Jau, dat is se! Paula in Person! Düsse Paula van Mamas Siete her, dao ächten uut Freren weg. „Meinee, wu lange is de doch nu wuohl all daut?“ simmleert Cilly, „giff et dao in Freren nich süss noch wuohl wecke van us?“ Man könnde sick de villicht es maol wier lück üm kümmern …  Ännersiets: Wo nich wuohl so männig Deel van us vandage löpp? Van Paula wüssen se, dat et en guet Menske wör. Man süht et an dat Foto noch.  En eenmaol fien Menske. Nu sägg auk Heini wat. Heini sägg: „Ick häb immer all säggt, met us Schulten könn wi us eenlicks ganz guet seihn laoten. Un wat ick de so van weet, sin wi an sick auk all’s achtbare Lüe.“ Hä, dat döt guet. Drüm doot se auk alle nickoppen.

     Bloß Lina grabbelt män so in all de Belder harüm. Se röpp up maol: „Nu kieket es hier! Susi noch äs Blaage met Zöpfkes! Wu lange häb ick de doch all nich mehr seihn! Is de nich tüskentiets dao ächten in Köln all längst van iähren Kerl aff?“ Nickoppen, dann Stille. Jopp flistert kaduck, Susi wäre antlest dat Suupen anfangen. „Daobi wör se doch so ’n fröndlick Wichtken.“ Ach, ach. Gott bewahre, manchs is et alle nich eenfach. Doch dao juchzet Lina all wier: „Hier, nu kieket doch es hier! Nich to glöwen …“ Un alle kieket de glieks wier änners drin.

     Nu kieket auk ji doch es, wat et nich noch alle so to bekieken giff. Geiht nix üöwer en schön Sippenstündken.  

Bild: pixabay

Musekamps Grete wör gar nich guet terechte. Et hölp alle nix, se moss demit nao en Dokter hen. De göng et auk mächtig an met Grete. Se moss sick gar bis upt Rümpken debi friemaaken. Sodann horchte he met sien Steckeskoop Buorst un Rüggen aff un möök de glieks all en kruus Gesicht bi.

Dann göng et met Grete up de Liege. Dao kloppte den Medicus met sien Hämmerken an Gretes Knei’e herüm, kiddelde lück affsunnerlick an de blauden Fööt herüm, so dat de Frau dat int Lachen schööt, keek iähr nu aower buoben wier met en Spekeleerglas püük (genau) in de Aogen un gaff iähr up, Aaaa to säggen. Daobi moss se em auk noch de Tunge wiesen. Dann wier runner van de Liege. Nu moss Grete pattkebarfoot fief Kneebög maaken un daonao auk noch met wat Hecheln up een Stelzenbeen staohn. Godorri, et wör iähr dao heel wunnerlick bi tomoot. Män wat Grete auk dai, et gaff quantswiese (offensichtlich, alles in allem) nich vull her.

„Das gefällt mir alles gar nicht“, keek den Dokter nu mehr äs kruus drin. Et schinn, he wuord de nich uut klook. De Mann schüllkoppede so vör sick hen un meinde, dao möss he nu auk noch wuohl de Psyche es gründlick studeeren.

„Dat häb ick mi glieks dacht“, nickoppede Grete. Se greep in iähre Taske un sach: „Ick häb ju de forts all en Pülleken van mitbracht.“

„De Waaterdiagnostik – Audioaufnahme_Jahrbuch 2025“.
Veröffentlicht: 2025

Bild: pixabay

Se könnt säggen, wat se willt, aower met de Jaohren is et nich mehr so, es et maol wör. De Lack is draff. Dat kreeg auk Kösters Karl gewahr. Bis an de Siemssig was he de noch wuohl guet bi dörkuom-men, aower nu göng et doch wat quackelig met siene Gesundheit. Manchs moss he all staohnbliewen to puußen, wenn he män bloß en bettken met en Bessen togange wör. Ännermaol smeet sick alleen dat Wiär all schwuor bi em up de Buorst. So göng dat wesselwiese bi em.

Sien Frau meinde, et wäre mehr äs Tiet, dat he de maol wier mit nao en Dokter göng. Thea konn dat guet säggen. Thea feihlde so guet es nix. Aower so is dat, wenn Kerls sick in de Jubeljaohren jun-ge Wichter to Frau nemmet, dann bliewet se de faken (oft) an en End bi hangen. Doch wat maaken? Karl nu denn auk hen dao, nao düssen Dokter Sounso. De was män noch nie, aower wat man de so von hörde, wör et „ein Arzt auf der Höhe der Zeit“.

Karl schinn auk glieks, dat den Medikus wuohl wüss, wat he dai. Et was niämlicks in de 1960-er Jaohren, dao harren se et jüst met de niemodsken Herzschrittmaakers. „Un düssen lütken Hilfsmotor sall mi helpen?“, wünnerde Karl sick? Oh ja, nickoppede den gelehrten Dokter. Wenn sien Hiärt et maol nich mehr so recht dai, üöwernamm stantepee dat Ding un tickerde loss. Dä! Et wäre ne heelmaol niemodske Medezintechnik, jüst pässig för dat „Beschwerdebild“, mit dat Karl leip. Met so ’n Ding aower könn he et allemaol biätter wier uuthaollen. Villicht dat he sick dat es in Ruh met sien Frau bespröök, „bevor wir im Spital den kleinen operativen Eingriff vornehmen“.

Nu ja. Giff schöner Werks, aower … Aower wenn et nich änners is … Käthe meinde, me höss dao villicht nu män dör. „Frau“, sää Karl un böhg sick dör, „dann pack mi nu män all füste (sogleich) mienen besten Schlaopanzug in.“ He woll sick vörher bloß noch iäben raseern. Dann göng he auk all loss.

In dat Spital, wo den klooken Dokter fuhrwerkte, nöhmen se sick Karl auk glieks flietig vör. Se unner-sochten em gründlick un eher dat et mit em in en OP göng, harr he all wat an Spritzen binnen. Doch eher dat et dao mit em nu lossgaohn soll, konn Karl soiäben den Dokter noch säggen: „Un wenn dat … wenn dat hier nu es nich klappet, dann, Dokter, dann … niähmt se mi üm Gott’s Willen … den Ticktack wier druut. Denn dann … will ick män doch miene Ruhe häm’n.“

Bild: pixabay

Henwollt harren se dao eenlicks nich, Grete un Bäänd. Bi so Aollenkaffees puchet sick de Omas un Opas jä doch bloß alle keegensieitig wat terechte, wu jung se sick noch föhlden un wu fix se et alle noch könnden. Aower de Runzeln leiten sick män nich wegpudern. Un bi de ollen Kerls lüllde et manchs män so uut en Baort. Et is nu maol nich to verkennen: „Wenn die Zeit wohl ist gekommen, hält auch nichts sie dann noch auf.“ Drüm konnen Grete un Bäänd Kaffeedrinken iämso guet inhuuse, oh-ne sick de auk noch bi wiesen to mössen.

Doch dütmaol woll Pastor Schmees an düssen Naomeddag int Pfarrheim siene schönsten Fotos präsenteern. Thema: Von den Wellen zu den Gipfeln. Den Geistlicken knipste nu maol för sien Liäben gern. Bi em kam nao et Krüüß glieks den Fotoappraot. Daomet was he all vull rundkommen. Drüm schinn et nu es interessanten Naomeddag to werden.

Jaja, un so mööken auk Bäänd un Grete sick maol wier up en Patt dehen. Guet so, denn wat harre de Mann nich auk all all’s so seihn! Bäänd wüss dao wuohl wat up to säggen: „Feihlt et den Mann an ne nette Frau, mott he män ännerswo an Afflenkung wat sööken.“ Mann, he soll sick met so wat doch trüggehaollen, flisterde Grete. Nich dat de Lüe et noch hörden! De Saol was immerhin rappelvull. Dao könn sick eenen licht wat upschnappen. Hä nä, Grete moss doch nu immer schön up-passen, dat et met Bäänd de nich dörgöng. Nu ja. As et an en End was met de Belderkiekerie, applodeerden se sick Blaosen in de Hande. Bäänd trummelde gar up en Disk debi rüm.

Glieks rutskeden de Stöhl män so hen un her, dat Geschirr klapperde, Kaffee dampde un junge Deerns leipen met Appelkooken. Et wör män een Gewusel. Bäänd wör dat tovull. He schööf sienen Stohl up de Sieten un göng nao en Kloo hen.

Oh, wat wör dat? Niäben de Düörn in de Ecke stönn noch dat graute Gestell fört Kaspertheoter. Bäänd merkte, dat se em naokeeken. Dao sollen se sick nu aower es wünnern! Timpen un Wogen harren se jä noog nu seihn. Drüm tratt he achter den Kasten, stöck den Kopp dör den Vörhang, möök den Kasper, süng luuthals „Tri-Tra-Trullala“ un fröög geck: „Naaa?! Seid ihr auch alle da?“

Jö! Dat schinn jä noch spassig to werden! Alle Omas un Opas quäkten: „Jaaaa!“„Schön, schön“, sää Bäänd, „aower nich mehr lange!“ Sodann tröck he dat Gardienken to un dreihde upt Hüüsken an.

Otto Pötter: Liekuut, liekan – Aschentorff-Verlag Münster

Bild: pixabay

As et 1952 in Rheine up Wieskenkämpe ächten in Eskendüörp met de Sportfleigerie lossgöng, keeken nich weinig Lüe wat speh (misstrauisch). Sücke, de et noch wuohl breet maaken konnen, lacheden drüöwer, nix schöner, äs hauch in de Lüfte! Doch se wollen de Welt nich bloß van buoben bekieken, sönnern nao Lust un Luune dao in de Lucht auk noch wat an Kapriolen dreihen. Doch mehrst dai et den Fieseler Storch (MS 505, ehem. Aufklärungsflugzeug), de brummde nich allto hauch un leit et noch wuohl sachte angaohn. Den Dubbeldecker göng et all änners an. Nu ja. Keek Otto Normalverbraucher schinn dat alle en recht riskant Vergnögen. Gustav keek denn auk stump debi up Erden.

Ach, ach, ach. Dao wollen de Sportfleigers nu es wat an maaken. Üm Lüe Angst un Bange vör de Fleigerie to nemmen, stellden se ne heelmaol frappante Flugschau up de Beene. Daoför leiten se so-gar en ganz imposanten Kunstfleiger uut Köln kommen. De soll den Eskendüörpsken Hiemmel met siene Sportmaschien es maol so richtig up Trapp brengen. Dat dai he auk. Und wie! Et schinn, den Flugakkrobaten wör nix to riskant!

Godorri! Dat Volk smeet de Köppe debi in‘ Nacken. Gustav nich minner. He wör ratz van sick, auk wenn em de Schreck debi in de Knuoken satt. Jungejunge, wat göng et deher! Dä, dao suusede den Fleiger nu gar koppüöwer! Gott Dank konn den Piloten et in en lessten Moment wier in de rechte Wao-ge kriegen. Nämanä. De Fleiger wippede gar met de Flittkes (Flügel), so as woll he dao buoben säg-gen: „Kieket män! Et is guet uutgaohn!“ Doch dao schööt de unwiese Kerl met siene Maschin all wier hauch un höhger, üm glieks drup so wat es en Luping to dreihen. Ja is denn dat … Gott Dank füng he sick so iäben noch. Daobi göng et schwuppdiwupp met Geknätter jüst so iäben üöwer de Köppe drüö-wer her. Dat Volk göng roopend debi in de Kneie. Doch unversehens trock den Piloten den Fleiger all wier piel in de Höchte, so as woll he nu gar nich wier runner. Doch oh je! Wat wör dat nu wier? Buoben leit he de Maschin up maol eenfach män so koppüöwer runnertrudeln – up en lessten Drücker konn sick de Maschin aower noch soiäben fangen. All’s keek heel dutt un reip „Aaah“ un „Oooh“. Gott Dank glückte dann doch noch de Landung.

Un Gustav? Gustav schüllkoppede stump vör sick hen un sagg: „Mann, Mann, Mann! Mehr äs licht-feddig, so wat. Wu könnt se bloß jüst an so nen Dag hier eenen dranlaoten, de et noch nich es richtig kann?!“