Bild: Manfred Heskamp, Elte

Us Plattdüütsch is so warm, so riek –
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn;
bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Denn nett up Platt sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still;
man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi us dann gerne wat,
auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Met Platt lött lustig et sick ulken,
doch lött sick auk wuohl butt wat säggen.
Nich minner dräch et us up Wulken
un kann sick fien ümt Hiärtken leggen.

Us Plattdüütsch, dat is mehr äs schön,
dao schüert sick nich dat Hiärt bi wund,
heel änners äs so Wortgedröhn,
mäck Plattdüütsch gar de Siäl gesund.

Et weigt us dann, wat dao so klingt;
wi föhlt us licht, annommen, froh –
as wenn van wieden us wat winkt
un kaim ganz sachte up us to …

Oft klingt wat nao, wat lange wör,
as woll et us maol wier wat säggen.
So wat geiht dann dör un dör
un döt heel fien de Siäle weegen.

Auk dat is Platt, van Hiärten sacht
wäd et us sinnig dann tomoot,
as härren Engelkes wat bracht,
doch nich met Flittkes, nä, to Foot.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher –
as gäff et hiemmelwärts en Schub,
man will dann änners gar nix mehr …

Bild: pixabay

Well wuohl mehrst guet küeren kann, de is de all glieks en guet Stück met hen. Ick meine hier kien Sabbeln orre süss so dumm Gepraot. So wat nich. Nä. Aower ruhig es düütlick säggen, wat Sache is, dat giff Luft. So weet jedereen, wu he dran is. Wat dann noch so klooke Germanisten sind, de kommet gar noch met Artikulation un so wat, Dat giff et jä auk noch, also düssen mündlichen Ausdruck. Un wenn wi dao all bi sind, so draff auk de rechte Betonung nich debi feihlen.

     Kien Wunner, dat Jopp sick bi et Küeren trüggehölt. Wenn de Mann üöwerhaupt wat säch, so säch he immer bloß: „Jajaja.“ Mehr nich. Dat mott et män doon. Rest moss di denken. Heel änners siene Frau, wat ne Olga uut en Kaukasus is. Weil et iähr hier bi us an sick wuohl gefööl, is se met Jopp wat anfangen. Un Jopp? De kam up düsse Art auk noch an en Wief. Wat soll Jopp all säggen: „Jajaja“. Un van Stund an dai Olga för em dat Küeren. Doch mi schinn, Jopp harre al nix mehr to säggen. Denn wenn es wat wör, Junge, dann fackelde Olga aower nich lange. Dann göng et glieks met Karacho.

     Ick sach to Jopp, he könn bi so wat nich immer bloß ducknacken.  De russischke Natur bruukte auk es wat an Wedderpart (Widerstand). Egaol so met „Jajaja“, leip he äs Jesemännken (kleines, unscheinbares Wesen). Nich dat he noch Bammel vör siene Ollske kreeg! „Du moss seihn, dat du dao nich noch eenes Dages leep (schlimm) met anlöpps“, sach ick em. Off he dat verstaohn härre? Jopp sach: „Jajaja.“ Ick will de auk nix mehr up säggen.

     Doch dann kam de Saake met Rasputin, düssen struppigen Rüern. Dat Dier lööt eens Dages den Kopp mächtig hangen. Jopp möök dat Sorgen. Doch weil de Mann nich gerne küerde un he erst recht nich lang un breet met Olga dispelteeren woll, händelnde Jopp för sick. He nöhm den Rüe an de Liene un göng de stiekum achtendör mit nao’n Veehdokter.

De nahm sick den Rüern met allerhand wunnerlicke Gerätschaften vör un mennde, „das Beste für den Rüden“ wäre nu wuohl bloß noch de Spritze. Godorri! Dao moss Jopp nu aower slucken. Herrjeh. Wat maaken nu? Un Olga? He wiesede den Dokter en Blättken met ne Telefonnummer. „Ach, Dokter“, beddelde he, et möök sick amtlicker, wenn he äs Dokter dat siene Frau Olga villicht biböög. Off he wuohl iäben anroopen dai, „ … um ihr das beizubringen?“, fröög den Veterinär. „Jajaja“, nickoppede Jopp. Dao greep den Dokter dat Telefon, stellde up Luut, so dat Jopp mithören konn un spröök: „Ach, eh, werte Frau, hier spricht Doktor Möllers. Guten Tag. Nun, eh, nicht wahr, ihr Mann ist mit Rasputin hier und ich muss sagen, er muss eingeschläfert werden. Sagen Sie, ist das in Ordnung so?“

„Ja, also!“, reip Olga un wünnerde sick, „höre richtig ich? Josseff, mein Mann, er will das?!“ Prompt höölt den Doktor Jopp den Hörer hen un Jopp reip: „Jajaja!“ „Na ja“, sach Olga, „wenn das so ist, dann nur zu. Und Rasputin, bitta schön, ja, den geben Sie dann mal kräftig Tritt in den Hintern, der findet allein schon wieder nach Haus.“

Bild: pixabay

Wat mott, dat mott. Wat aower amtlick mott, dat mott besönners! Dao mossen gar wööste Schwertschluckers all de Waffen bi strecken. Besönners Rasputin harre dao wahn wat met to doon. Daobi konn et de Mann noch so fein met siene blitzblanken Klingen. Nich to glöwen, wat dao nich alle so dör sien Halslock göng! Scharpe Landserbajonette wören nix, de flutskeden män so dör sienen Schlund. Doch gerne gönnde de Mann sick auk es de een off ännere Kürassierfechtklinge. Un as Zugabe möök he sick söwwst vör wööste Kosakenreiterdegens nich bange. Dat Budenvolk wör de ratz bi van de Söcke – bis dat dao eens gueden Dages en Amtmann van de Berufsgenossenschaft met ne graute Aktentaske bi em stönn.

     Tschä, so un so söhg dat uut. Se wollen bloß et Beste van em. Daoto gehörde auk ne „gewisse Vorsorgemaßnahme“. Denn bi all dat scharpe Iesen, dat dao so allmänto dör siene Struotte (Kehle) göng, könnde sick up Duer licht wat debi an de Speiseröhrn affsetten. Un dann härren se em wanner all met Füfftig bi de Rente. Dat göng nich. Dao mössen se bitieten wat keegen doon. Also wör Rasputin nu alle Veerdeljaohr bi et Gesundheitsamt dran. Oh, oh, dao begöngen se em aower! Fraog nich wie. Dat wör söwwst för Rasputin kien Dümkenlecken. Doch wat mott, dat mott. Un wat amtlick mott, dat mott besönners.      

     Kopp in en Nacken, göngen se em dao „rein prophylaktisch“ met en Draohtbüörssel dört Halslock. Hölp alle nix, dao moss he män dör. Immerhin konn he aower noch met en Emmer Rapsüölge naospöölen. Dann göng et auk wanner wier. He söwwst härre sick leiwer noch iäben met en Damaszenerdolch sien Zäpfken kiddelt. Aower maak so wat es in‘ Gesundheitsamt!

     Ach, wat säch ick. Up Duer härren se sick ohnehen de heele Tortur met em sparen konnt, denn bi all de leidige Halskratzerie is Rasputin kuort drup all an Scharlach stuorben. Daomet konn auk glieks ineens „die Akte Rasputin geschlossen werden“. Amtlick wör sowiet all’s in de Riege. Söhg alle guet uut. Et bruukte jä auk för em nich es mehr „in absehbarer Zeit“ en Rentenbescheid.  

Bild: pixabay

Guet Plattküern, dat is mehr äs schön.
Dat Hiärtken geiht wiet up debi.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
klingt et vertruulick, echt un frie.

Up Plattdüütsch nett sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still.
Man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Us Plattdüütsk is so warm, so riek;
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn.
Bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi gerne us so wat.
Auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Gaoht Döönkes daobi dör de Runde,
dann lacht wi, dat de Heide wackelt.
Män geiht et auk es deep to Grunde,
wätt ernsthaft küert, nich lange fackelt.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub –
man will dann änners gar nix mehr.

♣ ♣ ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!

Bild: pixabay

Giff Sprüchskes, de bliewet. „Spare in der Not, dann hast du in der Zeit“, dat is so eenen devan. Ick kreeg denn auk all, as ick in Schoole kam, mien erste Sparbook met fief Mark Grundkapital. „Wo wat is, dao kümp de auk wuohl wat met bi“, sach mien Bessvaa (Großvater). Papa mahnde: „Un immer schön vörsichtig, Gunst is noch kiene Gawe.“

     Nu ja, ick bin de nich jüst en Millionär bi wuorden, aower klagen draffke auk nich. Uut männig sparden Pennig is de en guet Realvermögen uut wassen. Dat is mi leiwer äs en unseriöset „Sondervermögen“, dat real jä nix änners is äs dat Manko van Bankrottmaakers. Daobi föllt mi Sefa in, de fröher gerne sach: „Wenn en Pisspott to en Braotpott wäd, stinkt et.“ Änners sächt: Guet Sparen verdräch nich alltuvull Hännemätzkes. Ehrlich währt am längsten.

     An sick wör dao Wiesmanns Willi auk wuohl för. Willi aower wör nich sparsam, he wör gierig. Dat göng so wiet met em, dat em gar de Krankenkass to düür was. Willi kneep, wo he konn. Doch nu quiälde he sick met leep Buukrgrummeln. Wat nu maaken, wat nix kossede? Willi wäre nich Willi, wenn em auk daobi nich noch wat bi infööl. Villicht leit sick nao de Kerke wat maaken. Dao waogede Willi sick lück an den Dokterinternisten Vinerius ran. Off he em es maol wat fraogen könn, denn, so meinde Willi ganz niäbenbi, ne Fraoge so van Mann to Mann, de dai doch nich all glieks wat kosten, orre? „Nein, nein. Gott bewahre“, sach den werten Dokter genröös, wu he denn up so wat kaim? Willi fööl de en Steen bi van Hiärten. In siene guede Luun kloppede he den Herrn Dokter gar kamradschaftlick up de Schullern un meind e, et göng jä wuohl auk to wiet, met ne eenfache Fraoge up en Kerkplatz so niäbenbi noch Geld to maaken. Hä, wat en Lachen debi! Doch dann hörde Vinerius sick dat met Willis Buukpien gedüllig an un gaff em auk ne guede medizienske Antwort. So un so wäre dat met em, dao soll he män nu düt un dat doon.  Wiesmann was blej (erleichtert). Besten Dank auk, schönen Sunndag noch und Auf Wiedersehen …

Vetteihn Dage drup, kreeg he met de Post ne Riäknung van de Arztpraxis Dr. Vinerius. Bi den Betrag fööl Willi den Kinnladen runner. Dat droff doch wuohl nich waohr sien, so wat! Brastig baselde Willi glieks loss. He höölt den Dokter de Riäknung hen un sach: „Se häbt mi doch nülick dao up den Kerkplatz sömms sächt, dat de Dokterfraoge nix kosten dai. Un nu so wat? Dat kann doch nich, orre?!“ Den Dokter Vinerius bleef ganz ruhig un anterde: „Doch, doch, mein lieber Herr Wiesmann, das ist alles rechtens. Die Frage kostete ja auch nichts. Doch die Antwort, nicht wahr, die ist nicht umsonst.“ 

So kann et gaohn, wenn den eenen van Holthusen un den ännern van Kniephusen is.