Wat wi hier küert, dat häff wuohl Biss;
de Kenner kennet echt fien Platt.
Drüm is us Praoten, so es ‘t is,
nich glieks för jedereene wat.

Us Plattdüütsch, dat is mehr äs schön,
dao schüert sick nich dat Hiärt bi wund.
Heel änners äs so Wortgedröhn,
mäck ‘t Plattdüütsch gar de Siäl gesund.

Knapp is Platt un doch so riek,
et häff de schönsten Wäört‘ för us.
Mit jede Spraok steiht Platt sick liek
un dat ohn Falsk un ohne Stuss.

Mit Platt lött lustig et sick ulken;
nich minner lött sick butt wat säggen.
Doch dräch dat Platt us auk up Wulken
un kann sick fien ümt Hiärtken leggen.

Et weiget us, wat dann so klingt;
wi föhlt us licht, annommen, froh,
as wenn van wieden us wat winkt
un kaim behutsam up us to …

Oft klingt wat nao, wat lange wör,
as woll et us maol wier wat säggen.
Daobi geiht deep wat dör un dör
un döt upt Nie de Siäle weegen.

Auk dat is Platt, naodenklick, sacht;
dann wäd et sinnig us tomoot,
as härren Engelkes wat bracht,
doch nich mit Flittkes, nä, to Foot.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub,
man will dann änners gar nix mehr.

Plattdüütschbööker von Otto Pötter, immer wier schön wat von hier

Guet Plattküern, dat is mehr äs schön.
Dat Hiärtken geiht wiet up debi.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
klingt et vertruulick, echt un frie.

Up Plattdüütsch nett sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still.
Man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Us Plattdüütsk is so warm, so riek;
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn.
Bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi gerne us so wat.
Auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Gaoht Döönkes daobi dör de Runde,
dann lacht wi, dat de Heide wackelt.
Män geiht et auk es deep to Grunde,
wätt ernsthaft küert, nich lange fackelt.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub –
man will dann änners gar nix mehr.

♣ ♣ ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!

Wat Dokters schriewt un Paoters singet,
dat to verstaohn, dat dwinget
Jans, Franz orre auk Grete
nich selten Kopppien in de Plääte.

Denn all’maol klook küert se Latien;
se doot studeert un häbt sick fien.
Mäck dat jä auk wuohl graut wat her,
so küer wi leiwer düütlick mehr.

Wi bünd deswiägen ja nich dumm,
bloß weil wi spriäket Platt met Mum.
Denn Platt kriegt Dokters, samt Pastor,
in iähren Kopp nu wier nich klaor.

Drüm: W e l l nu hier de Dumme is,
dat is un bliff män ungewiss.
Dao könn auk Cäsar nix up säggen;
et bliff ’n Räötsel allerweggen.

Is dat Latien auk noch so fien,
hier kann’t auk ruhig up Platt wat sien.
Et is jä nich glieks de Verkehrte,
de anners küert äs de Gelehrte.

In praxi, üöwerhaupt ick sägg:
Hauptsaak wi laot‘ de Hoffart weg!
Un nich glieks auk noch heel vernarrt,
dat schütt hier bloß uut use Art.

Schwiegen, säch man, dat wär Gold,
doch werd es ohne Küeren aolt!
Ick will dat gar nich erst probeer’n,
daobi kömms bloß an Simmeleer’n.

Denn, heelmaol von Klingklang verlaoten,
wu lött et sick dann wuohl noch praoten?
Doch küert se ännersiets di üm,
kümp dao dann auk nich viell bi rüm.

Man mott jä nich in eens bloß küer’n,
dao lött sick jä wuohl wat an stüer’n.
Up achten auk, wu man wat säch,
säch auk all wat, leew orre frech.

Mi schinnt apatt för miene Ohren
is vull Gequater nich erkoren.
Dann schwiege ick, orre ick gaoh,
süss löpp villicht mi noch wat nao.

Ick möchte nich den heelen Dag
dat hör’n, wat ick nich hören mag.
Laot se achtern Rüggen sabbeln,
ick bruuk dao jä nich mittobabbeln.

Ick gaoh ick leiwer mienen Patt
un luster sacht up änners wat –
orre denke still bi’t Liäsen:
„Se könnt mi maol, de Quatermiäsen!“

Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.
Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.
Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.
Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.

Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.
Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm…
Et ännert sick all’s – nao Schnee werd t’ wier gröön.
Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!