Wat wi hier küert, dat häff wuohl Biss;
de Kenner kennet echt fien Platt.
Drüm is us Praoten, so es ‘t is,
nich glieks för jedereene wat.
Us Plattdüütsch, dat is mehr äs schön,
dao schüert sick nich dat Hiärt bi wund.
Heel änners äs so Wortgedröhn,
mäck ‘t Plattdüütsch gar de Siäl gesund.
Knapp is Platt un doch so riek,
et häff de schönsten Wäört‘ för us.
Mit jede Spraok steiht Platt sick liek
un dat ohn Falsk un ohne Stuss.
Mit Platt lött lustig et sick ulken;
nich minner lött sick butt wat säggen.
Doch dräch dat Platt us auk up Wulken
un kann sick fien ümt Hiärtken leggen.
Et weiget us, wat dann so klingt;
wi föhlt us licht, annommen, froh,
as wenn van wieden us wat winkt
un kaim behutsam up us to …
Oft klingt wat nao, wat lange wör,
as woll et us maol wier wat säggen.
Daobi geiht deep wat dör un dör
un döt upt Nie de Siäle weegen.
Auk dat is Platt, naodenklick, sacht;
dann wäd et sinnig us tomoot,
as härren Engelkes wat bracht,
doch nich mit Flittkes, nä, to Foot.
Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub,
man will dann änners gar nix mehr.
Plattdüütschbööker von Otto Pötter, immer wier schön wat von hier