Foto: Heinz Schulte, Rheine (2023)

Oh, wat en Lachen! Jöh, wat mossen wi lachen … Wi konnen de nix mehr an stüern un harren et up maol gottweetwu antoch. Et gaff kien Haollen mehr. Män so is dat, wenn man et eenmaol so demet togange häff, dann is et män guet, dat de Lüe et nich alle mitkrieget. Doch waorüm eenlicks nich? De härren sicher noch mitlachet.

     Meins dat? Wat häff ju denn to so ’n Scheeflachen ästimeert (gereizt)?

     Nix. Fört erste söhg et de nich nao uut (zunächst sah es nicht danach aus). Wi kamen tohaup an en Disk un lööten us daal (setzten uns). Wieders nix. Wu dat so is. Doch dann keek de een den ännern an – un dann göng et auk all loss. De Schelm stack debi dör (der Schlem brach durch). Bloß noch Lachen un nochmaol Lachen. Et wör rein den End debi weg.

     Heinz pruußede et up de Stell män so uut. He greep all nao sien Gebiss. All dat möök em en heel rauden Kopp. Ludger wüss gar nich mehr, wo he henkieken soll. De Mann kneep de Aogen to, as woll he säggen: „Lüe, je mehr ick ju ankieke, ümso mehr kann ick för nix mehr garentieern!“ Un so smeet he bi de Lacherie den Kopp män so in en Nacken. Daobi stönn em de Muule wagenwiet up. Auk mi harre et packet. Un fraog nich wie. Im Nu göng ick et gewöllig an un wäre debi gar baoll van en Stohl fallen. Et was de gar kien Doon mehr an. Unner us: De Fazun (Fasson) wör us allesamt ratz vergiätten.

     Oh ja, wat en Lachen. Doch is et nich schön, dat et so wat noch giff?

Bild: pixabay

Also dat is jä starken Tobak! Nich dat ick dat Smööken fienküeren will, aower de rabellsken Nichtrauchers gaoht apatt män doch wat wiet. Nu häbt se gar den Stutenkerl mit siene Piep upt Körn nommen. Also et giff doch  vandage baolle nix mehr, wo se nich wat in finnet. Üm nu nich auk noch Stutenkerlpiepkes antolaupen, häbet sick de „innovativen Stutenkerlpfeifenfreunde“ nett wat infallen laoten. Düsse gewitzten Erfinders fimmeleerden sick Fleitepiepkes deruut. Ja, dat is waohr! In de Volkshochschule laupet all de ersten Kurse: Die neue Flötentechnik im Umgang mit der modernen Stutenkerlpfeife.

     Unner us: Villichte wör et gar nich so verkehrt, mit so nen Stutenkerlpiepenkopp es nao ’n Pyschater to laupen, nich dat man bi dat Trällern noch dördreiht. Guet müöglick, dat dao all iäbenso den een off ännern Stutenkerlbäcker sitt. De Kopp hät so jä all genoog mit immer düsse Backstuobenhitze to doon. Un nu auk noch den leidigen Stutenkerltamtam. Dao kann licht wat bi uut de Spuor laupen. Nänä, dat is män alle gar nich so eenfach.      

     So kam bi den Bäcker Blanke hier vör Jaohren auk es so üm den 6. Dezember harüm nen stäödigen Hengst in den grauten Backstuoben harin geklappert un wieherde: „Kick, Blanke, auk flietig?“ Un glieks fröög em dat Dier: „Ach, wat ick säggen woll, krieg ick hier wuohl schöne Stuten?“

     Mann, stell di so wat es vör! Den Bäcker Blanke keek auk heel unwies von sienen Backtrog up, greep sick verbaast an‘ Kopp, wiskede sick den Sweet von de Plääte un spröök: „Also nä! Du büs mi jä villicht ’n Kerl…!“ „Dat machs wuohl säggen“, nickoppede den Hengst, „ick sin auk män eenmaol gerne nen Stutenkerl…!“

     Kick, auk wier so wat, wo bloß noch säggen kanns: „Kerl, Kerl, Kerl, dat de Lüde et nich hört.“ Un dao blief nu auk noch etepetete bi. Ick sägg ja, alle gar nich so eenfach. Hauptsaake man kömmt de nich ganz bi in‘ Knüpp. Ansüss mott man sick de män alle dumm mit hendoon. Süss steihs erst recht unner Damp – un eher di ümkicks is all Wiehnachen. Nänä, jüst nu män schön langsam an. Is alle all unwies genoog in de Welt.

Bild: pixabay

Häs et auk all hört? Beckmanns Bruni is daut. Oh ja, dat mott man säggen, met Bruni geiht ne heelmaol achtbare Frau uut de Welt. Se was so recht eene es du un icke. Se höölt de Riegen bineene un dai alltiets, so guet es et göng, dat wat se konn. Drüm düssen Naopries hier auk glieks vöran.

     Nich dat wi Bruni (so es bi Melitta) nie’e Koffiefilters to verdanken härren. Nä, dat nich. De Frau häff auk nich eenmaol vör de Vereinten Nationen in New York ne graute Rede haollen. In Berlin häbt se van Bruni auk noch nix hört. Se wör nich Parteivörsitzende un se satt nich in’ Aufsichtsrat van de Sparkasse. Bruni wör auk nich Influencerin orre Feministin. Se brachde äs Frau auk nich, alleene up ’n Paddelböötken, den grauten Amazonas ächter sick. Et gaff för Bruni weder Gold-medaillen noch Weltrekorde. Offwuohl se guet kuoken konn, wör von Bruni in nich eene Fernseh-Kochshow wat to seih’n. Nä, Bruni häff de Welt nich ümkrempelt. Nix an Schlagzeilen gaff et üm de Frau. Nix Extras. Un nu is Bruni daut. 

Still göng Bruni dör de Welt;
se möök üm sick nich graut Gewält.
De Frau dai guet, wat se so konn,
wör nett alltiets un flietig, fromm.

Bruni harr fief Kinner. De Mann wör iähr all fröh stuorben. De Rente, dat wör nich vull. Se moss män alltiets schön sparsam sien un guet uppassen, dat et de Kinner an nix feihlde. Aower se sind alle guet terechte kommen. De Enkelkinner wören ganz Omakinner. Muorns droffen se wuohl koppüöwer in iähr Bedde. Dao harr Bruni Spass an. Un noch vör Wiäken häff se iähr Plätzkesbacken bibracht. Ansüss dai se de Lütken gerne schöne Geschichten vörliäsen un uut de Familge wat von fröher vertell’n.

     Wat süss noch? Bruni dai gern Naihen un Stricken, daobi keek se alltiets fröndlick drin. Denn nich weinig devan göng för wat Guets in Wiehnachtsbasare. Unner de Lüe göng Bruni auk immer gerne. Se süng mit in’ Kerkenchor un suorgte för muntere Radtouren för de Frauengemeinschaft. Ansüss höölt se iähr Hüüsken prick un dai met Luune wat in‘ Gaoren; ja, Bloomen wören iähr een un all’s. Se küerde de gar mit.  

     Tschä, all dat wör maol. Nu is Bruni daut. Waorüm ick dat hier nu aower schriewe? Weil bi sücke es Bruni nich eener an‘ Graff graute Reden hölt. Weil se üöwer sücke es Bruni in de sozialen Medien lachet. Ümso mehr will ick hier es säggen, dat sücke es Bruni – auk ohne Ordens – för de Welt wahre Wohltäters sind! Se hölpen wo se konnen, daien alltiets flietig wat, häbt sick nich wegducket wenn wat wör, häbt nich rümmuult, se häbt nich eene Menskensiäle quiält un nich eenen üöwer’t Ohr haut. Aower in‘ Fernsehen orre so wat es Tiktok kennt se sücke es Bruni gar nich.  

    Ick aower will nu gau noch seihn, dat Bruni en Naopries krich. Drüm gaoh ick glieks stantepee nao et Amt, ümdat Bruni posthum noch dat graute Bundesverdienstkrüüß 1. Klasse krich. Wenn nich Bruni, well dann …?

En plaseerlick Stündken up Platt un Hauchdüütsch mit Otto Pötter

Bild: Andreas Pötter

Giff sücke un sücke, mit und ohne Nücke; giff nix, wat et nich giff. Von all so dat schriff Otto Pötter famose Döönkes un Schnurren. Döt he daoruut vörliäsen, nickoppet de Lüe mehrst un sägget: „Jajaja, so is dat alle.“ Weil alle dat Platt aower nich mehr so recht up de Riege krieget, is dat hier nu es en plaseerlick Stündken up Platt und Hauchdüütsch. So is et för alle wat. Freut ju de män up, denn: Otto Pötter aus Rheine zählt zu den meistgelesenen plattdeutschen Autoren des Münster- und Emslandes. Was der Kreisheimat- und Kulturpreisträger seiner Stadt dichtet und schreibt, ist „erlesen, wie es im Buche steht“. Eines seiner Bücher, die in ihrer Art heute kaum noch so zu haben sind, gibt es an diesem Abend zum Sonderpreis von 15 €.