Bild: pixabay

„Wenn einer eine Reise tut, so kann er was erzählen“, dat wüss vör Jaohren all Matthias Claudius (1730 – 1815); drüm nöhm he gern auk „Stock und Hut“, ümt Reisen wull to wählen. Nu ja, aower met Stock un Hoot kömms vandage jüst noch dör en Stadtpark. Geiht et aower wüerklick up Reisen wo hen, dann kiek dao es bloß de Kuffers!

     Georg keek dao nich änners bi uut. Reisen, dao harre he Praxis bi. För Krone in Spelle verkoffte he Treckers in ganz Osteuropa. Dao bis all wat bi up en Patt. Drüm liäwede Georg mehrst so uut en Kuffer. Kam he tüskendör wuohl es nao Huuse, göng et ruckzuck met siene Kuffers. Aolle Wäöske druut, friske rin. En paar gekonnte Griffe un sienen Trolley wör all wier reisefeddig. Heel änners, wenn et maol met siene Frau lossgöng. He konn biätter fief Treckers dör en Zoll kriegen, äs eenen Kuffer bi Hilde.

     Doch dütmaol soll et bloß üöwer Pingsten maol nao Norderney. För Georg tellde so wat an sick gar nich. Off he sowiet all’s terechte härre, woll Hilde van em wietten. „Frau“, reip Georg iähr uut en Schlaopstuoben to, „ick söök bloß noch de Sunnenbrill, et kann forts lossgaohn!“ Herrje, de Sunnenbrill … Woför bruukte he achtern Ural ne Sunnenbrill? Män nu … Dao stönn Hilde auk all bi em an Bedde, vör den upgeklappten Kuffer. Also … Wat dat denn wäre? Se greep lück unlustig in de Wäöske. Hö? Bloß twee Unnerbuxen för veer Dage? Wu denn dat? Off he bi siene „Außentermine“ auk so smuddelig leip? Georg wünk unlustig aff. He wüss wuohl, wat he dai. So dai he sick unnerweggens doch nich in Unnerbuxen wiesen! Doch dao greep Hilde uut et Wäöskeschapp all ne Riege friske Unnerbuxen, veer Paar Söcke glieks demet bi. He slöög de Arms debi in de Höchte. Söcke härre man erst recht nich genoog, so Hilde. Georg brabbelde wat van guet Wiär un dat friske Luft de Fööte auk es guet dai … Doch dao harre Hilde all seine griesen Flip-Flops in de Hande. Se lachede daobi geföhrlick grell up. Dao woll he doch wuohl nich met laupen, orre? Georg woll iähr schonend wat van „Pilzschutz“ begrieplick maaken, doch he wör de nich es met anfangen, dao schüeddelde Hilde sick män so. Jesses! Man stelle sick vör, he stönn met so wat an de Fööte niäben iähr up den Hotelbalkon! Dao möss se sick doch bi schiämen! Oh je. Nu flöögen auk noch in eens wat an T-Shirts uut den Kuffer. Nein, nein und nochmaols nein, so könn et nich lossgaohn. Se söhg et wuohl, se mössen erst naidig noch inkaupen. Dat häbt se auk doon.

     Daobi häbt se sick auk glieks noch en nie Auto kofft.  

Bild: pixabay

Eens glieks vöran: Nich dat fröher aals biätter west wör, aower et wass änners. Wenn auk in de Industrie noch wull heel änners, göng et daomaols aower bi Otto Normalverbraucher so „nachhaltig“ to, dat et „nachhaltiger“ boal nich mehr göng. Dat göng gar bis an`t Lokuspapeer. Statt et, so äs vandage, „dreilagig sanft“ glieks in dutz Rullen to kaupen, schnibbelte Bäänd et noch ut Zeitungen Blatt för Blatt ääs-akkraot terechte. Up`t Hüüsken dao üöwern Pinn trocken, mossen Memmen et män guet knuwweln, üm sick dat Gatt de nich bi wundtoschüer´n. Aower wat dött man nich aals so för de Nachhaltigkeit! Dao können se sick vandage een Bispiell an niehmen. Doch nich bloß dat.

     Urlaub? Hö? Woför harren se denn ne „Gartenlaube“? Üöwerhaupt keek man noch drup, de Pennige bineenetohaollen. Et gaff gar noch dän Weltspartag. Aower nich för so een „Sondervermögen“ äs vandage, sönnern et kam de wat bi up de hauge Kante. Motto: „Spare in der Zeit, dann hast du in der Not.“ Auk dat is un bliff nachhaltig, dao könnt se vandage alle säggen, wat se willt. Upmaakerie1 is et Kiegendeel. So gaff et för´t Gröwwste Dalli-Kernseepe, eenzig sunndags Lux. Wiärkeldags leipen de Lüe in iähr Aolldagstüüch, eenzig sunndags in en stiewen Staot. De Wiäke dör gaff et Dörgemöös off Pannkooken, eenzig sunndags Braoden. Doch met de Tiet kam de ümmer mehr met bi. Mi schinn, as de ersten Kauplaans met iähr „Vollsortiment“ Reklame mööken, maok dat all den ersten Knick bi de Nachhaltigkeit.

     So fong dat bi Emmas Kauplaan auk an. Buuten harren se niäben Kaiser-Natron all en bunt Schild met den „Sarotti-Mohr“ dranschruuwet. Kuortdrup kam de auk noch Underberg met bi: „Seit 1846 das Fläschchen Wohlbefinden nach fetten Speisen oder reichlichen Mahlzeiten.“ Man konn all baol säggen: Oh je, Nachhaltigkeit adé. So fong dat an, Geld juckede in de Taske. Je grötter dat Angebot, ümso mehr Lüe wassen de verrückt up. Dat Nachhaltige stört dao bloß bi. Gott Dank giff et noch söcke äs Bäänd.

     Bäänd kam dao vör Jaohren auk äs maol persönlick bi Emma drin. Siene Frau kureerde wull wat ut2, un so stönn Bäänd dao met en Sieddel in de Hande un gaff Order an Emma: Tüütken 100 Gramm Sago, en Spitztuuten vull fien Bookweitenmiähl (aower dat ut Dörpen!), een Pülleken Essigsaure Tonerde, ne Rulle Hansaplast, halw Pund guede Buotter … Un as Emma fröög: „Süss noch wat?“, sagg Bäänd: „Jau, Nuul’n.“ „Wat för Nuul’n denn?“, woll Emma wietten. Bäänd keek dutt3 üm sick un meinde bloß: „Nu ja, Nuul’n. Wat mähr?“ „Woför söllt de denn sien?“, keek Emma em an, „an sick do ji se jä bloß äs Sternkes in de Suppe, oder?“ „So is et“, stimmde Bäänd to, „aower usse Enkelkinner kommet un …“ „Bruuks mi nix mehr säggen“, gaff Emma sick verständig, „ick weet, de jungen Lüe vandage sind eenzig grell noch up heel wunnerlicke Pasta: Ravioli, Tortellini, Lasagne, Penne, Makkaroni, Canneloni …“

     „Hör mi up met all dat Nuulnlatien!“, reip Bäänd. He woll doch nix änners äs Nuuln. „Leckere Nuuln, mehr nix.“ „Dat gleiw ick giärne“, nickoppede Emma, aower so eenfach wass et nich daomet. Et gäff män auk noch Bandnuul’n, Spaghetti, Trullis, Zöpflis …“ „Schluss!“, reip Bäänd, „wo sin wi denn? Nu suorg ick daoför, dat et bi us Katuffelpannekooken giff!“

     „Wenn du dat menns“, meende Emma un streek so niäbenbi en Krüemel van de Ladenthek, „häb ji denn auk noog Üölge noch in Huuse?“ „Wat weet ick“, brabbelde Bäänd verdrietlick, „dann giff mi män so ’n Pülleken met, dat is jä nich weg.“ „Genau“, nickoppede Emma, „wat för Üölge sall et denn sien? Raffiniert or kaolt presset? Soja, Sesam, Sonnenblumen, Mais, Kürbiskern, Distel, Raps …?“

     „Oh je!“, quäkte Bäänd nu bloß noch, „Frau, statt Raps giff mi bidde nu nen Schnaps! Nen gaas normalen Schnaps. De dött et bi mi all recht nachhaltig. Drüm komm mi ja nich noch met Raki oder Ramazotti, dann Gnade Gott di!!“

1 Verschwendung
2 war krank
3 verstört

Bild: pixabay

1960 gaff et bi us in Düütskland jüste maol 1.500 Türken. Aldi deelde to de Tiet siene bis daohen jüste maol 300 Kaupladens in Aldi-Nord un Aldi-Süd up. Van nu an duerde et gar nich mehr lange, dao daien bi Aldi nich bloß de ersten Alis flietig inkaupen, nää, baolle leip bi Aldi auk all den een off annern Ali gar äs Filialleiter. Kick, dat is Integration! Dat göng so wiet, dat Ali maol bi Albrechts Karl in Essen anrööp un em sagg: „Allo Scheffe, hier Ali. Wille sagen, Pappepier für Klosette war nich auf Palette. Jaja, Scheffe, sonst alles Paletti bei Ali hier.“ Kick, so wör dat.

Tüskentiets liäwet von Ali nu all veer Generassionen bi us. Un uut kien Stadt un Land is Aldi wegtodenken. Ali auk nich. Egaol off Ali oder Aldi, beide häbt sick guet maaket un gehört längst to use Kultur hier. Vörbi, de Tieten, as sick so männig fien Menskenkind to schade wör, in so Billigläden es Aldi intokaupen; vörbi auk, as Ali noch stüödderde: „Scheffe, nich verdrehen, Ali nix verstehen…“ Nu mott Ali et jä nich glieks up Platt doon, doch et is auk nix, sick de bloß met „Verständigungsschwierigkeiten“ harümtoschlao’n. Dann geiht et van Anfang an in‘ Knüpp.

Män wat sägg ick dao?

Eenen van use hiesigen Landslüe hier, Hillebrands Gerd, de leip vör Jaohren es in Dortmund. He wör dao up Besöök bi siene Dochter Roswitha. Nu ja, wu dat vandage so is, wör Roswitha auk all van iähren Kerl aff un schlöög sick dao so äs „Alleinerziehende“ dör. Un so moss de junge Mama nao Fieraobend up ’n lessten Drücker auk noch gau de Kinner uut de Kita haalen. Tüskentiets könn Gerd jä noch wuohl gau wat fört Aobendiätten inkaupen. Nu ja, waorüm nich. Gerd wör jä gar nich so. Un so möök he sick denn auk met den Inkaupsbüül up ’n Patt.

Nu moss wietten, Dortmund, Junge, dao is all wat an Straoten! Herrjeh, Gerd kreeg un kreeg nich den rechten Dreih dao nao’n Aldi hen. Dao fröög he den erstbesten jungen Türken: „Du, höre er mal! Wo hier geht’s hin nach Aldi?“ Gewitzt keek em den klooken Ali an un sagg to Gerd: „Hö? Zu Aldi!“

Gerd schlöög sick verdutzt an de Plääte un meinde: „Wat?! Schon zu hier Aldi…?“

 

Bild: pixabay

Nach der Melodie: Ein Vogel wollte Hochzeit machen

Nu kiekt nich graut, ja, et is waohr,
… is nu … Jaohr: Fiderallala…

Dat Liäben krich nen annern Törn,
drüm, leiwe(n) … kiek nao vörn: Fiderallala…

Bis nu auk kiene twintig mehr,
so gönn di ümso mehr Plaseer: Fiderallala…

Wat häs nich alles för us doon,
häs selten maol es stille staohn: Fiderallala…

Drüm sägget wi di vis-à-vis,
van Hiärtengrund Gott lauhn et di: Fiderallala…

Von us daoför hier met Gesang,
di, leiw(n) … duusend Dank: Fiderallala…

Wi sächt et ohne graut Gedoo,
dat wi di häbt, dat mäck us froh: Fiderallala…

Drüm wünschket wi di nu auk hier
ne muntere Geburtsdagsfier: Fiderallala…

Wi nemmt dat Glas un sägget bloß:
Up … Vivat – Glückwunsch: Prost!
Fiderallala…

Bild: pixabay

Päule harre et nich so met siene Frau, an sick härre dat met Anna biätter konnt. Aower wat küer ick, et gehört de immer twee met bi. Wat nutzet dao noch alle düsse Annanesen un Thesen? Sitt’s de met, moss seihn, dat de demet feddig wiärs. Päule hölp sick, wu man wuohl so säch, met ne „Umorientierung“. Män guet, dat et noch Kanickel gaff. Dao konn Päule sick noch wuohl schön bi afflenken. He dai Rexe tüchten, ne wunnerbar Sorte Kanickel. Rexe sind jä so wat es Könnige. Un wat dao gar ne Könnigin bi is, de is ganz wat. Wenn Päule daovan küert, kick Anna gar noch grimmiger.    

     Van so ne Rex härre Hermann, den Piärdezüchter, för siene Stute Annabell gerne wat met hat. Denn met düsse Annabell woll et un woll et nich so recht klappen. Et schinn, he harre met dat störriske Dier kien Glück. Män he moss de nu män met feddig werden. Gar nich eenfach! Jüst gistern noch göng et hauch her debi. Wieso dat, fröög Päule em?

     Ach, Annabell wäre maol wier heel eegenköppsk wiäsen. All as de Hengst sachte up iähr tokommen wäre, härre se luuthals wiehert un üm sick trappet. Ganz schlimm. Also härre he se an de Liene fastebunden. Män as auk dann de Hengst nu naihger kommen wäre, was Annabell wahn hauchsprungen, met de Miäse debi auk noch keegen dat Heck (Gattertor), wat nu ganz un gar quer in de Angeln hüng. He könnde wuohl unwies werden, keek Hermann dull van sick.  

     Oh, oh, dat hörde sick jä auk alle gar nich guet an, mennde Päule. Wo Hermann de Stute denn her härre? „Uut Lähden“, brummelde Hermann. „Dann hör ick et wuohl“, wünk Päule aff, „miene Frau kümp auk uut Lähden.“