Jajaja

Bild: pixabay

Well wuohl mehrst guet küeren kann, de is de all glieks en guet Stück met hen. Ick meine hier kien Sabbeln orre süss so dumm Gepraot. So wat nich. Nä. Aower ruhig es düütlick säggen, wat Sache is, dat giff Luft. So weet jedereen, wu he dran is. Wat dann noch so klooke Germanisten sind, de kommet gar noch met Artikulation un so wat, Dat giff et jä auk noch, also düssen mündlichen Ausdruck. Un wenn wi dao all bi sind, so draff auk de rechte Betonung nich debi feihlen.

     Kien Wunner, dat Jopp sick bi et Küeren trüggehölt. Wenn de Mann üöwerhaupt wat säch, so säch he immer bloß: „Jajaja.“ Mehr nich. Dat mott et män doon. Rest moss di denken. Heel änners siene Frau, wat ne Olga uut en Kaukasus is. Weil et iähr hier bi us an sick wuohl gefööl, is se met Jopp wat anfangen. Un Jopp? De kam up düsse Art auk noch an en Wief. Wat soll Jopp all säggen: „Jajaja“. Un van Stund an dai Olga för em dat Küeren. Doch mi schinn, Jopp harre al nix mehr to säggen. Denn wenn es wat wör, Junge, dann fackelde Olga aower nich lange. Dann göng et glieks met Karacho.

     Ick sach to Jopp, he könn bi so wat nich immer bloß ducknacken.  De russischke Natur bruukte auk es wat an Wedderpart (Widerstand). Egaol so met „Jajaja“, leip he äs Jesemännken (kleines, unscheinbares Wesen). Nich dat he noch Bammel vör siene Ollske kreeg! „Du moss seihn, dat du dao nich noch eenes Dages leep (schlimm) met anlöpps“, sach ick em. Off he dat verstaohn härre? Jopp sach: „Jajaja.“ Ick will de auk nix mehr up säggen.

     Doch dann kam de Saake met Rasputin, düssen struppigen Rüern. Dat Dier lööt eens Dages den Kopp mächtig hangen. Jopp möök dat Sorgen. Doch weil de Mann nich gerne küerde un he erst recht nich lang un breet met Olga dispelteeren woll, händelnde Jopp för sick. He nöhm den Rüe an de Liene un göng de stiekum achtendör mit nao’n Veehdokter.

De nahm sick den Rüern met allerhand wunnerlicke Gerätschaften vör un mennde, „das Beste für den Rüden“ wäre nu wuohl bloß noch de Spritze. Godorri! Dao moss Jopp nu aower slucken. Herrjeh. Wat maaken nu? Un Olga? He wiesede den Dokter en Blättken met ne Telefonnummer. „Ach, Dokter“, beddelde he, et möök sick amtlicker, wenn he äs Dokter dat siene Frau Olga villicht biböög. Off he wuohl iäben anroopen dai, „ … um ihr das beizubringen?“, fröög den Veterinär. „Jajaja“, nickoppede Jopp. Dao greep den Dokter dat Telefon, stellde up Luut, so dat Jopp mithören konn un spröök: „Ach, eh, werte Frau, hier spricht Doktor Möllers. Guten Tag. Nun, eh, nicht wahr, ihr Mann ist mit Rasputin hier und ich muss sagen, er muss eingeschläfert werden. Sagen Sie, ist das in Ordnung so?“

„Ja, also!“, reip Olga un wünnerde sick, „höre richtig ich? Josseff, mein Mann, er will das?!“ Prompt höölt den Doktor Jopp den Hörer hen un Jopp reip: „Jajaja!“ „Na ja“, sach Olga, „wenn das so ist, dann nur zu. Und Rasputin, bitta schön, ja, den geben Sie dann mal kräftig Tritt in den Hintern, der findet allein schon wieder nach Haus.“