Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Über Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
So männigeene ärgert sick un kick so kruus, es Franz auk kick – bis he wat häff, van bar Verdrott, worüöwer he sick ärgern mott.
Immer wier is glieks wat funden. Alltiets giff et nie’e Kunden, worüöwer Franz wier muulen kann un dat recht gern met Schimp un Schann.
Weil nimmer he is guet terecht, meint he, de heele Welt wär schlecht. Nix mehr könn man de noch an maaken! Egaol wat wär, et härr en Haken.
Em schwellt de Aodern dummendick bi all dat arge Missgeschick. Haut he sick auk noch an de Schläf, staoht em de Aogen debi scheef.
So kick he in de Welt, verwirrt, alltiets rein dull un irretiert. Sien Kopp sitt vull van Schererie, all’s is män bloß noch Ärgerie!
Nix Guets lött Franz mehr an sick ran, för em is all’s bloß Schimp un Schann. Doch wat de Mann auk all’s beschimpt, sitt in em sömms! – Jaja, dat stimmt.
Ick göng alleene aobends dör de Felder, de Sönne sackte füerraut vör mi weg‘. Still wör ‘t, eenzig giennen uut de Wälder blärrden Kraihen uut de Slaopbaim noch, kackfrech.
Nu dai en Feldhohn auk noch kriesken; doch glieks wier Ruhe, windümsungen. Freden steeg uut stille Wiesken, all dat is in de Siäl mi drungen.
Mi wör, as möök ick stille Inkehr. Tweedüüster dömpte ‘t Aobendraut. Nich Dag, nich Nacht, nich Twee’erlei nu mehr – Ineens so Liäben samt den Daut.
Ick göng den Patt hendaal dao van de Brügge. Et blenkte all de Aobendstern. Ne Nachtuhl reip nao Huus mi trügge. Ick göng – un bleew wuohl auk noch gern.
Dat könnden wi gerne öfters doon: Nett tohaupe aolle Belder von fröher bekieken. Dao löchtet glieks schön wat bi up. Wu gau göngen ansüss aolle Erinnerungen verloren. Bi mi klinget dao auk immer noch so figilante (eigenartige) plattdüütske Säggewiesen (Redewendungen) bi dör, Sprüchskes, de man so vandage nich mehr to hören krich. Kick Opa mi dao up en aolt Beld an, höre ick em noch säggen: „Junge, haoll di ant elfte Gebot: Laot di nich verbluffen.“ Orre: „Jedereen kann wat passeern, de Unwiesen aower sind de ersten“. Oh ja, nao so en Sippenstündken kicks wier änners in de Welt.
Et duert gar niich lange, dao weet bi dat Aolle-Belder-bekieken eenen noch mehr äs den ännern. Dao hett et: „Nu kiek doch bloß es hier! Meinee! Man sall gar nich meinen, dat den Mann Onkel Gustav is. Ick seih en noch vör mi. Mehrst sagg he immer …“ Un schon is de wier so ne Satzaussage. Mehrst schütt dao dat Lachen män so bi ruut. Bi dat Bladern in de Fotoalben geiht et he nun her, bis dat dao eenen frögg: „Och, un hier! Well is dat nu noch?“ Alle willt kieken. Doch well könnde et sien? Jopp röpp: „Paula is dat!“ Jau, dat is se! Paula in Person! Düsse Paula van Mamas Siete her, dao ächten uut Freren weg. „Meinee, wu lange is de doch nu wuohl all daut?“ simmleert Cilly, „giff et dao in Freren nich süss noch wuohl wecke van us?“ Man könnde sick de villicht es maol wier lück üm kümmern … Ännersiets: Wo nich wuohl so männig Deel van us vandage löpp? Van Paula wüssen se, dat et en guet Menske wör. Man süht et an dat Foto noch. En eenmaol fien Menske. Nu sägg auk Heini wat. Heini sägg: „Ick häb immer all säggt, met us Schulten könn wi us eenlicks ganz guet seihn laoten. Un wat ick de so van weet, sin wi an sick auk all’s achtbare Lüe.“ Hä, dat döt guet. Drüm doot se auk alle nickoppen.
Bloß Lina grabbelt män so in all de Belder harüm. Se röpp up maol: „Nu kieket es hier! Susi noch äs Blaage met Zöpfkes! Wu lange häb ick de doch all nich mehr seihn! Is de nich tüskentiets dao ächten in Köln all längst van iähren Kerl aff?“ Nickoppen, dann Stille. Jopp flistert kaduck, Susi wäre antlest dat Suupen anfangen. „Daobi wör se doch so ’n fröndlick Wichtken.“ Ach, ach. Gott bewahre, manchs is et alle nich eenfach. Doch dao juchzet Lina all wier: „Hier, nu kieket doch es hier! Nich to glöwen …“ Un alle kieket de glieks wier änners drin.
Nu kieket auk ji doch es, wat et nich noch alle so to bekieken giff. Geiht nix üöwer en schön Sippenstündken.
Musekamps Grete wör gar nich guet terechte. Et hölp alle nix, se moss demit nao en Dokter hen. De göng et auk mächtig an met Grete. Se moss sick gar bis upt Rümpken debi friemaaken. Sodann horchte he met sien Steckeskoop Buorst un Rüggen aff un möök de glieks all en kruus Gesicht bi.
Dann göng et met Grete up de Liege. Dao kloppte den Medicus met sien Hämmerken an Gretes Knei’e herüm, kiddelde lück affsunnerlick an de blauden Fööt herüm, so dat de Frau dat int Lachen schööt, keek iähr nu aower buoben wier met en Spekeleerglas püük (genau) in de Aogen un gaff iähr up, Aaaa to säggen. Daobi moss se em auk noch de Tunge wiesen. Dann wier runner van de Liege. Nu moss Grete pattkebarfoot fief Kneebög maaken un daonao auk noch met wat Hecheln up een Stelzenbeen staohn. Godorri, et wör iähr dao heel wunnerlick bi tomoot. Män wat Grete auk dai, et gaff quantswiese (offensichtlich, alles in allem) nich vull her.
„Das gefällt mir alles gar nicht“, keek den Dokter nu mehr äs kruus drin. Et schinn, he wuord de nich uut klook. De Mann schüllkoppede so vör sick hen un meinde, dao möss he nu auk noch wuohl de Psyche es gründlick studeeren.
„Dat häb ick mi glieks dacht“, nickoppede Grete. Se greep in iähre Taske un sach: „Ick häb ju de forts all en Pülleken van mitbracht.“
