Nen wunnerlicken Stohlgang

Bild: pixabay

Nich eenen, de noch gerne will Landarzt sien. Dat is de nie’en Dokters tovull Lauperie. Daoför giff et nu all ne Sprechstunde per Computer. Off dat guet is för de Gesundheit? Un well so ’n Ding nich hät? Mott de dann sien Ääsken män tokniepen? Oh, oh, man denkt de biätter gar nich üöwer nao!  

     Wat wör dat noch änners, as et den aollen Dokter Niehues hier noch dai. He wör alltiets för kranke Lüe dao. Eenzig eenmaol göng dat nich mehr. Dao harre et em söwwst leeg (schlimm) troffen. Beckenbruch. Mit so wat konn he nich praxeer’n; drüm sprüng nen jungen Asstenzarzt för em in. Gaff jä noch kiene Computers. Egaol. Wat mott, dat mott, off mit orre ohne Computers.   

     Un so wör dao nu eenes Dages Leusmann persönlick dran. De arme Mann konn gar nich guet upt Hüüsken mehr. Ganz schlimm, et satt em all’s faste! Drüm göng et nu: „Guten Tag, Herr Dokter.“ „Guten Tag, Herr … äh ….“ „Leusmann.“ „Sieh an, sieh an, Herr Preußmann. Etwa noch verwandt mit dem Alten Fritz und seiner Gicht?“ „Nä, ganz sicher nich. Bei mir sitzt et alle in‘ Darm fest. Wie soll ich sagen …“ „Ich hör es schon: Alarm im Darm.“ Un glieks mennde dat Dokterken: „Wenns mehr nicht ist, das therapieren wir schon.“ Doch ganz so eenfach wör dat wuohl nich. Düt un dat möss he doon un dann soll he män in vetteihn Dage wier kuemmen. Nu denn.

     Vetteihn Dage drup göng dat dao so wier: „Guten Tag, Herr … äh ….“ „Leusmann.“ „Richtig, jaja, der Preußenmann. Nun nehmen Sie doch erst einmal Platz, nicht wahr. Wie ich sehe, haben Sie den Stuhl ja gleich mitgebracht.“ „Nu ja, Herr Dokter, ich wusst es auch nich so recht, aber ich sollte doch …“

     „Ach“, wünk dat Dokterken schwank aff, „da machen Se sich mal keine Sorgen. Kein Problem. Zeigen Sie das gute Stück doch bitte mal her. Na, eindeutig. Das ist Chippendale.“

     „Oh, doch nix Schlimmes?“ „Das eigentlich nicht, aber ihr Stuhl hat Würmer!“ Dao wör Leusmann aowerplatt. „Herr Dokter, was Sie nich sagen …“ „Na ja, so ist das mit den Diagnosen. Aber damit werden wir schon fertig. Drum lassen Sie den Stuhl am besten gleich hier, nicht wahr. Dann fühlen Sie sich auch gleich auf dem Heimweg schon viel leichter und unbeschwerter.“ „Oh, das wär ja schön.“ „Ja, ganz sicher. Denn ohne diesen harten Stuhl läuft es sich auf jeden Fall wesentlich unbeschwerter.“

     „Wenn Se dat män wissen! Oh, da bin ich ja so froh, Herr Dokter.“ „Das freut mich. Sehen Sie, dann hat das mit uns ja heute mal wieder ganz schön geklappt, nicht wahr?“ „Ja, Herr Dokter, das hat’s.“ „Schön, schön. Und wenn sonst noch was sein sollte, kommen Sie gerne wieder. Also dann: der Nächste bitte!“