Et sagg de Frau to Bäänd wat streng:
„De Bux, de sitt di vullto eng!“
Dao schüerde sick jä wat bi wund
an sienen knappen Hosenbund.

De Buxenkluft wör em to minn,
dao pöss jä nich en Gramm noch in!
Höchste Tiet, wat dran to doon,
so könn et nich mehr wiedergaohn.

„Ick weet, ick weet“, schnuuwte de Mann,
„et is ne nie’e Buxe dran“.
Ne graute Buxe, schön in Tweed,
daoför wär et nu höchste Tiet.

De Bux, de wär doch noch ganz schön,
sien Buuk, de wäre dat Problem –
kreeg he van siene Frau to hören.
Drüm gäfft statt Wüörste nu es Möhren!

„Oh nä“, reip Bäänd, dao göng he laupen,
kien Gröönfuor bloß, auk nich met Graupen!
Wat söll bloß alle den Klaumauk,
gäff et nich Sondergrött’en auk?

Ehr dat de Mann noch kreeg de Wut,
keek he ne nie’e Bux sick uut,
„antidiät”, so recht schön wiet,
de pöss nu wier – ne ganze Tiet …

Well ritt dao up’t Perd bi Nacht un Wind?
Et is Bennings Jopp met sien öllste Kind!
He jägg dör’n Busk – un hölt in’ Arm
den bibbernden Jungen, he hölt en warm.

„Waorüm kicks mi nich an, du bange Bengel?“
röpp Jopp dao up ’t Perd, es nen wilden Engel.
Doch schinnt et, de Junge is nich mehr ganz klook
un hät Aogen bloß noch för änneren Spook!

De Bengel kriesket: „Oh je, kiek es dao!
„De Erlkönnig spööket un jägg us nao!“
„Ick hör wuohl nich recht! Du undöchte Kind,
du bis doch wuohl nu nich heelmaol in‘ Wind?“

Sie leiwer ruhig“, röpp upt Perd de Vader,
„dat bünd von de Erlen bloß Tööge un Blaader!“
„Dao verkicks di!“, döt unwies de Junge schreien,
„he will mi dao all siene Döchter andreihen,

Erlkönnigs Döchter, stell di dat vör!“
Jopp jampket bloß noch: „Oh, wat ’n Mallör!“
He haut mit de Gerte heel dull nu dat Perd –
un de Jung’ in sien‘ Arm kick verbaast drin un wehrt.

„Ach, Vader, nu kiek doch! Sie bidde es klook!
Erlkönnings Wichter, se danzt dao in’ Hook!“
Verbaast röpp de Vaa, so guet he noch kann:
„Kind, bis du denn unwies?! Mi wird‘ üm di bang!

Mine Junge, nu hör doch, ick weet et genau,
de Erle dao weiht bloß, dat is kiene Frau!“
Doch kümmert dat nich sienen Jungen in‘ Arm,
de giff sick heel wild, as gäff et Alarm.

Em wünke von‘ Baom her ne sööte Deern.
Se meinde to em gar, se härre em gern!
Un wenn he nich woll, dann stööw se uut‘ Holt;
ja se reip em all to: „Dann bruuk ick Gewolt!!“

„Dat doo ick glieks auk nao düssen Galopp!
dann driew ick di Erlkönnig Deerns uut ’n Kopp!“
So bölket sick Jopp dao nu wahne in Wut.
To’n Deibel demit, mit de dulldrieste Bruut!

„Ick sall di wuohl helpen“, schnuuft he heel verdreiht,
„dat di de Kopp glieks woanners wuohl steiht!“
Un he dömpet den Jungen mit groffe Hand;
de Vaa schinnt nu heelmaol uut Rand un Band.

De Jung‘ aower, iäben noch vull Hollodrie,
kick mit glasige Aogen an sien Vaa so vörbie.
Nu is nix mehr up maol, nu is he ganz still.
Kien Spöök un kien Wief mehr, dat noch wat will.

De Träönen kullert; de Vaa bloß noch grinnt;
he hölt in sien Arm sien arme Kind.
He bibbert un wimmert in Angst un Naut;
he kann nix mehr doon, denn sien Kind is all daut.

De Jägersmann geiht up de Pirsch,
he is begierig maol wier up en Hirsch.
Bi „Waidmanns Heil” un „Halali“
beginnt auk glieks de Ballerie.

De Hirsch kick up un denket geck,
nu wäd et Tiet, män gau hier weg.
He warnet üm sick to: „Giewwt acht!
Maakt dat ji futt kömmt, et is Jagd!“

So söch dat Wild met List un Tücke,
sick wietaff schlau ne sich’re Lücke.
Un denkt: „Se häbt se wuohl nich alle,
wi laupt iähr doch nich in de Falle …“

De Jägersamnn, he schüttt un knallt,
doch schinnt lück lierig em de Wald.
De Hirsch kick em van ächten to
un lacht et uut bi dat Gedoo.

All de düere Munission,
se brenget kiene Provision.
De Jägersmann mäck Piff, Paff, Puff,
doch is sien Scheiten nix äs Bluff.

De Böllerie geiht heel in ’n Wind.
Et schinnt, de Jägersmann wär blind.
Dann is de Jagd auk all vörbi.
Et wör män nix es Knallerie.

Manchs is dat Liäben wahn schwuor to verstaohn,
dao moss dienen Patt ganz alleene hier gaohn.
Du fröchs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

Un doch helpt de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wät immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un nich eene mehr murrt,
kanns blitzblank froh säggen: „Allet wät guet.“

Kitte kitte Katte,
lech ab up de Matte,
jüst vör use Hüüsken,
met Miau – en Müüsken.

Putzt sick so ’n Minütken
met de Poot iähr Schnüütken;
wochtet kopphauch stolt,
off wuohl eene praohlt?

Doch nix.
Se kick met Hauchmoot üm sick
un gaapt daobi maneerlick;
denn nao düsse lange Nacht
schinnt Grauts auk nich mehr angebracht.

Vörnehm säch se bloß: „Miau“.
Stiärt hauch debi, erhaben, schlau …
Dreiht pöötkenweek de Katte aff.
Doch de Muus bliff – ohne Graff.