Wiehnachtsklockenklang

Bild: pixabay

Ick vergiätt nich miene erste Wiehnacht 1972 „fern der Heimat“, heel ferne, up de ännere Siete von de Welt., buoben in de Berge von Mexiko bi de Otomì. Backend heet wör et an düssen Hilligen Aobend. Wi satten buuten vör de Döör tohaupe un dreihden an usen „Kurzwellenweltempfänger“ harüm, üm üöwer de Düütske Welle wat to Wiehnacht uut de Heimat intofangen. Computer, Internet, Smartphone orre süss so wat, dat gaff et noch nich. Nich maol nen Fernseher harren wi. Un dat naichste Telefon wör auk män noch wiet. Dao kann et di an so Dage all änners bi wiär’n.

     Dann up maol, lück mit Hall, heel wiet weg uut „den Äther“, ne Stimme: „Hier ist die Deutsche Welle, wir senden nun nach Zentralamerika … Die Glocken des Kölner Doms läuten die Weihnacht ein …“ Mucksmüüskenstill lusterden wi nu up den fierlicken Wiehnachtsklockenklang mitsamt den „dicken Pitt“. Use Hiärt schlöög mit. Nich eenen sagg noch wat. Wiehnachtsklockenklang …

     Sägg hier nu nich eenen wat von Kitsch. Von wiägen dao „sentimentale Gefühlsduselei“. So kann bloß eegenköppsk eenen dehersabbeln. Ick fraog leiwer trügge, wat use Liäben denn ohne so Haolfast (Verankerung) för Hiärt un Siäl wuohl wör? Göng et us also tatfsächlick ohne Klockenklang biätter? Mi früss et (mich friert) alleene all bi düsse Fraoge. 

     Klocken häbet use Kultur formet. Se reipen muorns to Gebet, üm Gott för Frieden un Ruh in de Nacht to danken (well nich mehr danken kann, wiärd liederlick!). Meddags bi ’n Angelus höölden de Mensken kuort in, üm män nich bloß to iätten. Un de Aobendklock gemahnde Dank un Siägen för den Dag. Klockenklang verkünnigte hauhge Feste met fierlick Geluut, reip to Andachten un Gott’sdenst up, to Dööpen un Hochtieten un met deepen „Bum-Bum“, dat wier eenen gaohn moss von us. Klocken verbinnet Hiemmel un Erd, Anfang un Ende.

     Lüüdet de Klocken, finnet de Siäl Haolfast (Halt).

Bild: pixabay

     Et geiht nix üöwer Haoltfast in‘ Liäben (im Sinne von Sicherheit, Vertraulichkeit).

     All Karl den Grauten (747 – 814) suorgede daoför, dat et wiet un siet an Klocken nich feihlde. Denn auk bi Unnerwiär, Brände orre süss so Unglück mahnden Klocken to Acht un Vörsicht. Et gaff Füerklocken, Störmklocken, Daudenklocken, aower auk Zunft- un Fierglöckskes. Bi dat Bämmeln wuord glieks dat Hiärt lichter. Nich to vergiätten aower de wuchtigen Wiehnachtsklocken, de nümmsnich (nirgendwo) feihlden; denn nu reckte sick de Siäl gar hiemmelwärts. Drüm is auk den Wiehnachtsklockenklang mit nix to verglieken.      

     Et giff mi to denken, dat Klockenklang vandage nich mehr jedermanns Saake is. Well sick dao üöwer upkröppt un gar von „Lärmbelästigung“ küert, de vergett, dat düssen aoltehrwürdgen Klang use Kultur fierlick formet hät. Wenn aower sönnerlicke Kulturbanausen bloß noch mit iähren eegenen Kopp togange bünd, bliewet Hiärt un Siäle ohne Stimm debi. „Stimmig“ is dao nich mehr vull dann. In so ne Welt möch ick nich liäben.

     Un doch harren wi auk dat immer maol wier. Dann göng et mehrst glieks an de Klocken, üm Kanonen deruut to maaken. Gott bewahre! Wu schön, dat et auk änners geiht, wenn us Wiehnachtsklockenklang fierlick verkünnet: „Frieden auf Erden den Menschen, die guten Willens sind.“

„Stille Nacht“ aus Geistlicke Lieder up Platt von Otto Pötter, Strauhspier. Veröffentlicht: 2022.

Stille Nacht

Melodie: Franz Xaver Gruber (1818)
Text: Joseph Mohr (1816)
Plattdeutsche Übersetzung: Otto Pötter (2020)
Bild: pixabay

Stille Nacht, hill’ge Nacht,
allet schlöpp, bloß et wacht
heel glücksiälig dat Öllernpaar
un ne truulicke Hirtenschar;
denn dat Kind schlöpp sacht,
ja, dat Kind schlöpp sacht.

Stille Nacht, hill’ge Nacht,
Engel Gottes hollet Wacht.
Dör de Engel Hallelujao
klingt et fien von Fern un Naoh:
Christ, Spross Gottes is dao;
Christ, Spross Gottes is dao.

Stille Nacht, hill’ge Nacht,
in nen Stall, is us bracht:
Jesus, Hölper un Freedensboot‘,
de us schenket nee’en Moot.
Christ, de Heiland is dao;
Christ, de Heiland is dao.

To Betlehem geboren

Melodie: Nach Tradition aus dem Kölner Gesangbuch, 1638
Originaltext von Friedrich Spee (1591 – 1635)
Plattdeutscher Text: Otto Pötter (2012)
Bild: pixabay

To Betlehem geboren, is us ’n lütket Kind.
Wi häbt et uuterkoren, daovon wi andoon sind.
Eja, eja, daovon wi andoon sind.

In siene Leew ganz upgaohn, will ick so guet ick kann;
will ehrsam an de Kripp staohn un mit Em gaohn mien‘ Gang.
Eia, eia un mit Em gaohn mien‘ Gang.

Dat Kind, et sall mi wiesen den Patt liek hiemmelan.
Drüm will dat Kind ick priesen, mit all’s, wat ick so kann.
Eia, eia, mit all’s, wat ick so kann.

Daoto et Gnad mi giäbe, daonao verlang ick sehr.
Dat wiehnachtlick ick liäbe, in Freude Gott to Ehr.
Eia, eia, in Freude Gott to Ehr.

Wellness-Wiehnacht

Bild: pixabay

Schlienkamps harren et lange all drup: Wiehnachten maol weg uut ’n Huuse, schön ruhig, bloß de beiden. Waorüm nich? Se wören jä auk nich mehr de Jüngsten un dann dat Huus vull, dat göng män nich mehr alle so flott. So harren de Kinner iähr es ne Wellness-Wiehnacht schonken. Kiene Fierdagswehrerie un doch ganz in dulcio jubilo („in süßer Freude“). So de Post, uut dat fiene Wellness-Hotel. Kick, wenn dat nix wör …

Dao satten Schlienkamps nu auk all in‘ Whirlpool to palschken. Jö! Dat de Lüe et nich söhgen. An sick aower doch ganz plaseerlick. Et göng Gott Dank jä auk ohne schwemmen dao. Nich genoog demet, woll sick Sefa dann gar noch för de Fööte ne „sehr anregende Reflexzonenmassage“ gönnen un dat Gesicht daobi es mit ne Joghurt-Maske insmeeren laoten. Bruuk jä nich eenen wietten; aower wenn nich hier, wo dann? Jopp harr sick auk wat uutsocht. Sienen Puckel bruukte et naidig maol wier. Un nie’en Schwung, well konn den nich bruuken? Oh, dacht he all heel happig in vöruut, dann soll Sefa nao de Massage es seihn, wu schön „froh und munter“ et noch göng.

Män wat sägg ick? Dao wier in iähr Komfortzimmer, woll et so recht alle gar nich klappen. Also nää! Et feihlde doch an nix. Niäben dat nüüdlicke Deko-Wiehnachtsbäömken stönn in Ies gar nen Buddel Sekt samt nen Schäölken Pralinen. Dann spiellde dat Radio auk noch fierlick: Stille Nacht … Doch dao wör et so wiet. Sefa kullerden de Träönkes män so üöwert Gesicht. Wat hölp dao noch de Joghurt-Maske? Se keek heel betuppt (traurig) drin un wehklagede: „Oh je, wat ne stille Nacht doch nu…“ Auk Jopp keek längst all gar nich mehr froh un munter. Van wiägen dao in dulcio jubilo … Nich es Luune mehr harren beide för de Wiehnachtsparty unnen in de Hotelbar. Jopp greep all nao sienen Schlaopanzug. Dao pingelde dat Telefon.

De Kinner wören dran un wünskeden iähr: „Frohe Weihnachten!“ Et göng iähr doch sicher guet dao, oder? „Oh ja! Heel best“, krückten sick beide wat terechte. Gönnerhaft kam et trügge, se härren sick dat jä auk wuohl maol verdennt. Dao reipen de beiden lütken Enkelkinner detüsken: „Oma! Opa! Wann kommt ihr denn wieder??“ „Muorn sin wi de all wier!“, reip Jopp iähr luuthals dört Telefon to. Un Sefa verspröök iähr nich minner munter: „Oh ja: Morgen, Kinder, wird’s was geben. Sollt mal seh’n, wenn Oma un Opa wieder da sind…“

Wat schön nu up maol! Se konnen gar nich so gau packen, de beiden. Jopp smeet glieks auk sienen Schlaopanzug mit in den Kuffer. Dat göng dao nu guet de Nacht wuohl ohne. „Ach, ach“ sagg he „fleit wat up so Wellness-Wiehnacht!“ Un Sefa nahm em in‘ Arm un flisterde: „Oh ja, Wiehnachten schön alle bineene, dao geiht doch nix üöwer.“

Dat is so. Un dat is guet so.

Prosit Niejaohr

Bild: pixabay

Et is us giebben allemal,
dat wi werd öller, Dach för Dach.
Doch is för us düt Schickesal
noch lange nich ’n Schicksalsschlach.

Us Mensken Los, dat is de Tiet;
se löpp met us dör use Liäben.
Se is nich dichte bi, nich wiet,
wi mött daomet sogar noch stiärben.

Se lött us nimmer nich in’ Stich –
un renn wi auk, so heel van Sinnen.
Off et us dull mäck, orre nich,
de Tiet, wi könnt iähr nich entrinnen.

Doch guet liäben, Dach un Stund,
dat is, wat alltiets wi wuohl könnt.
Dann dött de Tiet us daobi kund:
Wiet mehr as Tiet is us gar gönnt…

De Tiet, se is all wat gediegen,
doch mäck se nich dat Liäben schwuor.
Drüm laot wi us nich unnerkriegen –
un wünsket us: Prosit Niejaohr!