Wiehnachtsklockenklang

Bild: pixabay

Ick vergiätt nich miene erste Wiehnacht 1972 „fern der Heimat“, heel ferne, up de ännere Siete von de Welt., buoben in de Berge von Mexiko bi de Otomì. Backend heet wör et an düssen Hilligen Aobend. Wi satten buuten vör de Döör tohaupe un dreihden an usen „Kurzwellenweltempfänger“ harüm, üm üöwer de Düütske Welle wat to Wiehnacht uut de Heimat intofangen. Computer, Internet, Smartphone orre süss so wat, dat gaff et noch nich. Nich maol nen Fernseher harren wi. Un dat naichste Telefon wör auk män noch wiet. Dao kann et di an so Dage all änners bi wiär’n.

     Dann up maol, lück mit Hall, heel wiet weg uut „den Äther“, ne Stimme: „Hier ist die Deutsche Welle, wir senden nun nach Zentralamerika … Die Glocken des Kölner Doms läuten die Weihnacht ein …“ Mucksmüüskenstill lusterden wi nu up den fierlicken Wiehnachtsklockenklang mitsamt den „dicken Pitt“. Use Hiärt schlöög mit. Nich eenen sagg noch wat. Wiehnachtsklockenklang …

     Sägg hier nu nich eenen wat von Kitsch. Von wiägen dao „sentimentale Gefühlsduselei“. So kann bloß eegenköppsk eenen dehersabbeln. Ick fraog leiwer trügge, wat use Liäben denn ohne so Haolfast (Verankerung) för Hiärt un Siäl wuohl wör? Göng et us also tatfsächlick ohne Klockenklang biätter? Mi früss et (mich friert) alleene all bi düsse Fraoge. 

     Klocken häbet use Kultur formet. Se reipen muorns to Gebet, üm Gott för Frieden un Ruh in de Nacht to danken (well nich mehr danken kann, wiärd liederlick!). Meddags bi ’n Angelus höölden de Mensken kuort in, üm män nich bloß to iätten. Un de Aobendklock gemahnde Dank un Siägen för den Dag. Klockenklang verkünnigte hauhge Feste met fierlick Geluut, reip to Andachten un Gott’sdenst up, to Dööpen un Hochtieten un met deepen „Bum-Bum“, dat wier eenen gaohn moss von us. Klocken verbinnet Hiemmel un Erd, Anfang un Ende.

     Lüüdet de Klocken, finnet de Siäl Haolfast (Halt).

Bild: pixabay

     Et geiht nix üöwer Haoltfast in‘ Liäben (im Sinne von Sicherheit, Vertraulichkeit).

     All Karl den Grauten (747 – 814) suorgede daoför, dat et wiet un siet an Klocken nich feihlde. Denn auk bi Unnerwiär, Brände orre süss so Unglück mahnden Klocken to Acht un Vörsicht. Et gaff Füerklocken, Störmklocken, Daudenklocken, aower auk Zunft- un Fierglöckskes. Bi dat Bämmeln wuord glieks dat Hiärt lichter. Nich to vergiätten aower de wuchtigen Wiehnachtsklocken, de nümmsnich (nirgendwo) feihlden; denn nu reckte sick de Siäl gar hiemmelwärts. Drüm is auk den Wiehnachtsklockenklang mit nix to verglieken.      

     Et giff mi to denken, dat Klockenklang vandage nich mehr jedermanns Saake is. Well sick dao üöwer upkröppt un gar von „Lärmbelästigung“ küert, de vergett, dat düssen aoltehrwürdgen Klang use Kultur fierlick formet hät. Wenn aower sönnerlicke Kulturbanausen bloß noch mit iähren eegenen Kopp togange bünd, bliewet Hiärt un Siäle ohne Stimm debi. „Stimmig“ is dao nich mehr vull dann. In so ne Welt möch ick nich liäben.

     Un doch harren wi auk dat immer maol wier. Dann göng et mehrst glieks an de Klocken, üm Kanonen deruut to maaken. Gott bewahre! Wu schön, dat et auk änners geiht, wenn us Wiehnachtsklockenklang fierlick verkünnet: „Frieden auf Erden den Menschen, die guten Willens sind.“

„Stille Nacht“ aus Geistlicke Lieder up Platt von Otto Pötter, Strauhspier. Veröffentlicht: 2022.