Stutenkerl un Piepenkopp

Bild: Bäckerei Wulf, Dortmund-Huckarde

Also dat is jä starken Tobak! Nich dat ick dat Smööken fienküeren will, aower de rabellsken Nichtrauchers gaoht apatt män doch wat wiet.

So häbt se nu gar den Stutenkerl met siene Piep up ’t Körn nommen. Mann, wat päss in so ’n Stutenkerlpiepken denn all an Tabak drin? Wenn ick dao an use Opa denke, wenn de sick fröher sienen Lülldopp met „Nadorffs-Krüll“ vullstoppede, dann was et män guet, dat wi noch kiene Rauchmelders in Huuse harren. Aower so ’n Stutenkerlpiepken?

Män so is dat: Et giff vandage baolle nix mehr, wo si di nich mit packen könnt! Üöwerall is wat. Hier glieks wat un dao wier wat. Dao kann usereene all gar nich mehr vörsichtig genoog bi sien. Dao suuset de Kopp män so bi. Ganz schlimm is di dat wuorden!

Üm nich gar auk noch mit de Stutenkerlpiepkes antolaupen, häbet sick de „innovativen Stutenkerlpfeifenfreunde“ nett wat infallen laoten. „Uut Stutenkerlpiepen mött wi es änners wat maaken“, saggen sick düsse gewitzten Erfinders un fimmeleerden Fleitepiepkes deruut. Un so geiht dat nu ümgekehrt demit. Drüm fleit de män up!

Also, statt dao uut nen gloinigen Fussen Tabak nen deepen Lungenzug to nemmen, mott man in den Piepenkopp nu drinblaosen, üm et fleiten un trällern to laoten. Jaja, van wiägen „Schall und Rauch“, dat giff et! Kerl, Kerl, Kerl, ick mach et baoll gar nich säggen, aower in de Volkshochschule laupet all de ersten Kurse:

Die neue Flötentechnik im Umgang mit der modernen Stutenkerlpfeife.

Unner us: Villichte is et gar nich so verkehrt, van wiägen de Piepenköppe un so, ruhig es maol nen Pyschater debi to nemmen. Ick meine, eenfach so sicherheitshalwer. Guet müöglick, dat dao all iäbenso den een off ännern Stutenkerlbäcker sitt. Jüst sücke häbt et bi de Backstuobenhitze jä nich licht, sick dao gar noch mit Piepenköppe to befassen. Un dat auk noch stutenkerlkonform! Nämanä! Well begripp all, wat et nich alle so för Stutenkerle giff! Fraulüe göngen laupen …

So kam bi den Bäcker Blanke es vör Jaohren üm den 6. Dezember harüm nen stäödigen Hengst in den grauten Backstuoben harin geklappert un wieherde: „Kick, Blanke, auk flietig?“ Un glieks fröög em dat Dier: „Ach, wat ick säggen woll: krieg ick hier wuohl schöne Stuten?“

Mann, stell di so wat es vör! Den Bäcker Blanke keek auk heel verbaast von sienen Backtrog up, wiskede sick den Sweet van de Plääte un spröök: „Also nä! Du büs mi jä villicht ’n Kerl…!“ „Dat machs wuohl säggen“, nickoppede den Hengst, „ick sin auk män eenmaol giäne nen Stutenkerl…!“

Kick, auk wier so wat, wo bloß noch säggen kanns: „Kerl, Kerl, Kerl, dat de Lüde et nich hört.“ Un dao blief nu auk noch etepetete bi. Män so is dat mit de Stutenkerls. Giff sücke un sücke. Hauptsaake man kömmt de nich bi in‘ Knüpp. Dat Beste is wuohl, man denkt de erst alle gar nich graut üöwer nao.

Eher dat ick de villicht noch bi dördreih, maak ick dao gar kien Gedrüüs mehr üm. Ah wat. Ick nemm den Stutenkerl, so es he kömmt – un dann werd ick dao wuohl mit feddig. Wör jä gelacht, wenn nich. Stutenkerl is Stutenkerl, mit wat för nen Piepenkopp auk immer. Mann, fleit de doch wat up. Well will sick denn up Wiehnachten hento auk üöwer so wat noch graut upregen, hö?

Icke nich.

Kling, Glöckchen, klingelingeling

Bild: pixabay

Immer düsse Wiehnachtsiätten met Kolleginnen un Kollegen, waorüm nich es „ein Weihnachtsessen zu zweit“? Jüst dao wör Jopp nu auk es nieschierig up. Weil Mariechen Vegetarierin wör, harre he sick daoför ne fiene Pizzeria uutsocht. Ne schöne Kääze debi up ’n Dischk un dann woll he es seihn, wu wiet dat wuohl so demet göng. Un so satten de beiden dao nu auk.

Nao so ’n paar Schluck Lambrusco göng et an de Speisenkarte. Jopp keek erst gar nich lange un mennde: „Ick bestell mi es maol ne schöne scharpe Pizza Amoriata – du auk?” „Nää”, sagg Mariechen, „Pizza is mi to profan.“ So wat gäff et doch alle Dage! Oh, dat füng jä guet an, dachte Jopp. „Frau, dann söök di doch wat änners uut“, meinde he. „Hmm, villicht nemm ick doch ne Pizza?“, keek Mariechen nu so vör sick hen, „de Spaghetti carbonara sind sicher to fett.“ „Du moss et wietten“, trummelde Willi nu all lück wehrig met de Fingers up ’n Disk harüm. „Ach, ick weet et sömms nich“, schüllkoppede Mariechen, „et is män alle nich so eenfach.“ „Nä, dat is et nich“, brummelde Jopp un gööt sick noch nen gueden  Schluck Lambrusco in.

Mariechen gefööl dat wuohl nich. Hu, wu se keek. Se mennde denn auk wat spitz, sovull Drinken wör nich guet. Joseph, lieber Joseph mein, dachte Jopp, nu auk noch so ’n Lümmeln. He sagg iähr auk, dat Mannslüe män ännern Duorst härren äs Fraulüe. Dat wör nu maol so. He woll dao auk nich gerne länger üöwer praoten un sagg wat schwank: „Söök di nu es leiwer wat uut alle de Spezialitäten hier uut.“ „Wenn dat män so eenfach wör“, bladerde Mariechen unlustig in de Karte harüm. Un von de Portionen stönn de jä auk nix bi. Se könn sick de gar nich üöwer affstimmen.

Herrjeh, knuffelde Jopp wehrig met de Serviette harüm un liäsede uut de Karte: „Bruschetta, Porchetta, Peperoni a la Toni – wat mehr noch?!“ „Bruuks gar nich so doon“, göng et Mariechen nu kuortaff an, „meins ick könn nich liäsen? Bestell di doch wat!“ „Es du menns“, brabbelde Jopp, ick order nu düsse, düsse Amoriata-Pizza.“ „Verschluck di dao män nich an“, schööt et Mariechen debi int Lachen. Nu all wat fröndlicker sagg se: „Nemm leiwer ne Pizza met Oliven, de smeck mi biätter.“ „Wat is dat nu wier? Icke sall mi wat bestellen, wat du dann iätten wills?“ „Ja, waorüm denn nich? Ick bin doch nich fissig vör di.“

Dä. Dat gefööl Jopp. Drüm soll se sick för iähr män wat an Naodischk bestellen. Wu et denn met düsse Zabaione up Melone wör? Doch Mariechen wünk schelmsk aff un mennde, dat wör wuohl nix för düssen Aobend, denn so wat quellde up un dann: „ …bläht et wumüöglicks naoher noch.“

Jopp konn all gar nich mehr ruhig sitten un dacht sick: „Kling, Glöckchen, klingelingeling …“

Off dat wuohl Bach is?

Bild: pixabay

Alle Jaohre wier krich man üm Wiehnachen immer schön wat to hören en düsse Kerkenkonzerte. Dao kann „Heidschi-Bumbeidschi“ nich keegenan. Heel fierlick aower, wenn et klinget: „Joseph, lieber Joseph mein …“. Dat is heel änners wat äs „White Christmas“ orre den „Winter in Canada“. Von all dat Wiehnachtsgeduudel in de Kauphüüser ganz to schwiegen. Un ganz ehrlick, för de Dochter Zion is dat erst recht nix. Wu fierlick wiehnachtlick aower glieks wenn et met Bachs Kantate „Wachet auf, ruft uns die Stimme“ dehergeiht!

    Heel devan andaon wören auk es Jopp un Wilma. Wilma harre Jopp düt Jaohr auk es in en schön Wiehnachtskonzert küeren konnt. „Joseph, lieber Joseph mein“, gefööl em fört Erste denn auk wuohl. Doch jüst düt „Wachet auf“, höölt Jopp nu devan aff, dat em män doch de Döppen toklappten (Augen zufielen). Nich gennog demet, stott’e Sefa em gar noch in de Siete un flisterde: „Oh Mann, ick gleiw, dat is Bach.“

     Jopp lööt sick nix anmerken. De Mann keek stump liekuut un flisterde Wilma to: „Frau, ganz ruhig. Wochte, bis he sick villicht es ümdreiht, dann kanns jä immer noch seihn, off he dat wüerklick is.“

Winterwiehnachtsduft

Sitt he dao immer noch in de Mall, de aolle Mann? Tatsächlick. Ja also, dat sind jä nu Stunden all wuohl! Also so wat …

Kopp up de Hande stüött‘, de, middig, tüsken de Beene, sienen Krückstock haollet, geiht et hellsk (arg) her dao üm em to: Quengelnde Kinner, elegante Kauplüe, klüngelige Strubbenickel (ungepflegte Tagediebe), wehrige Driewnacken (Antreiber), Hinkebeene, lück pluusterige Gaffeltangen, aapige Hippenköster, Pröffkes (gedrungene Menschen) un Slakse (Slakedarius, großer Mann), Büerkes, Hahnemännkes, Slawiner (Herumtreiber), gecke Gentler, üöwerbüörstige Damens un an Herrn un Frau Dokters sicher auk so wecke. Üöwerhaupt, van all’s so wat un van dat noch mehr, dat pättket, trödelt un schüff sick nao hier un dao, Upzug rup un Rulltreppen daale, egaol so üm em rüm.

Ineens daobi wabert ne Bruuse van Stimmen; Singsang un Melledien van Gott weet woher, maol met nen Viggelinenschwall, dann gar wat uut ’n Dudelsack (Akkordeon) samt Gejamke un Geplärr, Gesabbel un noch mehr. Kannitverstann döt winken.

Bild: pixabay

Buoben flittert in LED-Löchten bunte Belder. Daotüsken grell in XXL: Unsere exklusiven Weihnachtsangebote, Wünsche werden wahr, Weihnachtszauber, Laternenglanz, Sternenstaub, Winterweihnachtsduft …

Wenn ick em up de Bank so bekieke, fraog ick mi: Krigg den aollen Mann dat dao eenlicks alle wuohl so mit? Et schinnt, he kick – un he kick doch nich. Bloß aff un an weiget he sick met sienen Krückstock so iäben hen un her, wenn et wier geiht: Jingle Bells, Winter in Canada, Alle Jahre wieder, Fröhöliche Weihnacht überall…

De Mann kick up. Fröhlicke Wiehnacht all? He kick, as woll he fraogen: „Wat för ne Wiehnacht is dat hier üöwerhaupt? Et is män doch jüst erst Advent.“

As he Kind wör, daien se fasten in‘ Advent! Fasten up Wiehnachen hento. Höchstens maol gaff et nen Braotappel. Hmm. In Tweedüüstern still üm de mollige Kuokmaschin sitten un met Mama up de gloinige Herdplatte kieken, wo nen rauden Boskopp zissen (zischen) un wat blubbern dai. Hmm. Wu dat röök! Jüst nu blitzt et dao buoben an de Reklametaofel wier grell up: Winterweihnachtsduft…

Braotappels in‘ Advent, dat harren se, tesammen met de Kinner, auk bi sick in Huuse bibehaoll’n. Män hier?

Van Braotappels nix to ruuken. Daofür nen Ruukgemengsel (Mischung) uut Pizza, Pommes, Peking-Ente un Parfüm. He snüüterde sick in nen heel kruus Taskendook. Nu nahm he es deep Aom. Et schinnt, as röök he dör den Mischmaschruuk backheete Boskopps, lecker met Kaneel (Zimt), weeke Krinten (Rosinen) un… Et gaff kienen schöner’n Winterwiehnachtsduft.

He reckt sienen Puckel piel dör – un stüött‘ sick glieks wier up sienen Krückstock. Un so sitt he dao un sitt – alleene, dao, wo „Wünsche wahr werden“…

Wo könn he bi dat Wiär auk hen met sien Rheuma? Frau daut. Kinner uut ’n Huuse. De Rente män minn. Hier aower göng et an sick noch. Eenmaol alle Prööbkes dör, dat sparde all ne guede Maohltiet. Kloo wör auk sauber samt Seepe un warm Waater. Wat mehr? ’n billig warm Sitten wör dat. Un dat Fasten nu üm düsse Tiet, dat wör em jä auk nich nie. Üöwerhaupt, he woll sick jä nich beklagen. Wenn bloß de lecker’n Braotappels nich wören.

Ach, ach, ach, Winterwiehnachtsduft…

Oh je, nu sind em up maol de Aogen fuchte.

Ick gleiw, ick gaoh de es hen…

 

Siehe auch die vom Autor im Aschendorff Verlag Münster erschienenen Bücher:

  • Liekuut, liekan
  • Hackemaih
  • Bömmskes & Bömmelkes
  • Notizen von Fietsen un Miezen
  • Kalennerblättkes

Empfehlenswert ist auch die Hörbuch-Audio-CD So is se, use Art

Bestellungen unter Tel.: 0 59 71 – 40 54 15
(Montag bis Freitag von 10 – 12 und 15 – 17 Uhr)

Wiehnachtsklockenklang

Bild: pixabay

Ick vergiätt nich miene erste Wiehnacht 1972 „fern der Heimat“, heel ferne, up de ännere Siete von de Welt., buoben in de Berge von Mexiko bi de Otomì. Backend heet wör et an düssen Hilligen Aobend. Wi satten buuten vör de Döör tohaupe un dreihden an usen „Kurzwellenweltempfänger“ harüm, üm üöwer de Düütske Welle wat to Wiehnacht uut de Heimat intofangen. Computer, Internet, Smartphone orre süss so wat, dat gaff et noch nich. Nich maol nen Fernseher harren wi. Un dat naichste Telefon wör auk män noch wiet. Dao kann et di an so Dage all änners bi wiär’n.

     Dann up maol, lück mit Hall, heel wiet weg uut „den Äther“, ne Stimme: „Hier ist die Deutsche Welle, wir senden nun nach Zentralamerika … Die Glocken des Kölner Doms läuten die Weihnacht ein …“ Mucksmüüskenstill lusterden wi nu up den fierlicken Wiehnachtsklockenklang mitsamt den „dicken Pitt“. Use Hiärt schlöög mit. Nich eenen sagg noch wat. Wiehnachtsklockenklang …

     Sägg hier nu nich eenen wat von Kitsch. Von wiägen dao „sentimentale Gefühlsduselei“. So kann bloß eegenköppsk eenen dehersabbeln. Ick fraog leiwer trügge, wat use Liäben denn ohne so Haolfast (Verankerung) för Hiärt un Siäl wuohl wör? Göng et us also tatfsächlick ohne Klockenklang biätter? Mi früss et (mich friert) alleene all bi düsse Fraoge. 

     Klocken häbet use Kultur formet. Se reipen muorns to Gebet, üm Gott för Frieden un Ruh in de Nacht to danken (well nich mehr danken kann, wiärd liederlick!). Meddags bi ’n Angelus höölden de Mensken kuort in, üm män nich bloß to iätten. Un de Aobendklock gemahnde Dank un Siägen för den Dag. Klockenklang verkünnigte hauhge Feste met fierlick Geluut, reip to Andachten un Gott’sdenst up, to Dööpen un Hochtieten un met deepen „Bum-Bum“, dat wier eenen gaohn moss von us. Klocken verbinnet Hiemmel un Erd, Anfang un Ende.

     Lüüdet de Klocken, finnet de Siäl Haolfast (Halt).

Bild: pixabay

     Et geiht nix üöwer Haoltfast in‘ Liäben (im Sinne von Sicherheit, Vertraulichkeit).

     All Karl den Grauten (747 – 814) suorgede daoför, dat et wiet un siet an Klocken nich feihlde. Denn auk bi Unnerwiär, Brände orre süss so Unglück mahnden Klocken to Acht un Vörsicht. Et gaff Füerklocken, Störmklocken, Daudenklocken, aower auk Zunft- un Fierglöckskes. Bi dat Bämmeln wuord glieks dat Hiärt lichter. Nich to vergiätten aower de wuchtigen Wiehnachtsklocken, de nümmsnich (nirgendwo) feihlden; denn nu reckte sick de Siäl gar hiemmelwärts. Drüm is auk den Wiehnachtsklockenklang mit nix to verglieken.      

     Et giff mi to denken, dat Klockenklang vandage nich mehr jedermanns Saake is. Well sick dao üöwer upkröppt un gar von „Lärmbelästigung“ küert, de vergett, dat düssen aoltehrwürdgen Klang use Kultur fierlick formet hät. Wenn aower sönnerlicke Kulturbanausen bloß noch mit iähren eegenen Kopp togange bünd, bliewet Hiärt un Siäle ohne Stimm debi. „Stimmig“ is dao nich mehr vull dann. In so ne Welt möch ick nich liäben.

     Un doch harren wi auk dat immer maol wier. Dann göng et mehrst glieks an de Klocken, üm Kanonen deruut to maaken. Gott bewahre! Wu schön, dat et auk änners geiht, wenn us Wiehnachtsklockenklang fierlick verkünnet: „Frieden auf Erden den Menschen, die guten Willens sind.“

„Stille Nacht“ aus Geistlicke Lieder up Platt von Otto Pötter, Strauhspier. Veröffentlicht: 2022.