Norderney

Bild: pixabay

„Wenn einer eine Reise tut, so kann er was erzählen“, dat wüss vör Jaohren all Matthias Claudius (1730 – 1815); drüm nöhm he gern auk „Stock und Hut“ un göng lück uut. Nu ja, aower met Stock un Hoot kömms vandage jüst noch so dör en Stadtpark. Geiht et aower wüerklick up Reisen, dann kiek dao es bloß de Kuffers alle bi!

     Georg keek dao nich änners bi drin. Dat Reisen, dao harre he Praxis in. Moss denken, för Krone in Spelle verkoffte he Treckers bis wiet ächtern Ural. Dao bis all wat bi up en Patt. Drüm liäwede Georg mehrst uut en Kuffer. Kam he tüskendör  nao Huuse, göng et ruckzuck met siene Kuffers. Aolle Wäöske druut, friske drin. En paar Griffe män bloß un sienen Trolley wör wier reisefeddig. Heel änners, wenn et esl met siene Frau lossgöng. He konn bi de Russen biätter fief Treckers dör en Zoll kriegen, äs eenen Kuffer bi Hilde.

     Doch dütmaol soll et bloß för ne Wiäke maol wier nao Norderney. För Georg tellde so wat an sick gar nich. Off he sowiet all’s terechte härre, woll Hilde van em wietten. „Frau“, reip Georg iähr uut en Schlaopstuoben to, „ick söök bloß noch de Sunnenbrill, et kann forts lossgaohn!“ Herrje, de Sunnenbrill … Woför bruukte he auk in de Tundra ne Sunnenbrill? Män nu … Dao stönn Hilde auk all bi em an Bedde, vör den upgeklappten Kuffer. Also …

     Wat dat denn wäre? Se greep lück unlustig in de Wäöske. Hö? För ne Wiäke bloß de dree Unnerbuxen? Hä? Off he bi siene „Außentermine“ auk so smuddelig leip? Georg wünk stump aff. „Frau“, sagg he, he wüss wuohl, wat he dai. He dai sick unnerweggens doch nich in Unnerbuxen wiesen! Doch dao greep Hilde uut et Wäöskeschapp all ne Riege friske Unnerbuxen, veer Paar Söcke glieks demet bi. He slöög de Arms in de Höchte. Söcke härre man erst recht nich genoog, so Hilde. Georg brabbelde wat van guet Wiär un dat friske Luft de Fööte auk es guet dai … Doch dao harre Hilde auk noch siene griesen Flip-Flops in de Hande. Oh, se lachede gefäöhrlick grell up. Dao woll he doch wuohl nich met laupen, orre? Georg woll iähr schonend wat van „Pilzschutz“ för de Mauken (große Füße) begrieplick maaken, doch Hilde schüddelde sick de män so bi. Jesses! Man stelle sick vör, he stönn met so wat an de Fööte niäben iähr up den Hotelbalkon! Dao möss se sick ja schiämen bi! Oh je. Nu flöög de ineens auk noch so wat an Kosaken-Shirts met Striepen uut den Kuffer. Nein ach nein! So könn et doch nich lossgaohn! Se söhg et wuohl, se mössen erst es noch naidig inkaupen.

     Dat häbt se auk. Daobi häbt se sick glieks auk noch en nie Auto kofft.

Immer wier wat Schöns von hier:
De plattdüütsken Bööker von Otto Pötter

Kultour

Bild: pixabay

Wat de Frauenrunde in de Gemeinde wör, de daien nich bloß Koffiedrinken un nett so wat, nä, de wören in all’m an sick wuohl fix debi. Lestertiet harren se et heelmaol met de Kultur. Göngen se up Tour, so nannden se iähren Uutflug glieks all: „Kultuour“.

De Mannslüe keeken de all lück kruus bi drin. Et schinn iähr met de heele Kultur all wat wunner-lick. Drüm wünken de Kerls debi aff. Wenn se all up Tour göngen, wollen se auk Spass debi häm’n un sick nich den Kopp noch dörneene setten laoten. Daobi konnen de Fraulüe nu erst recht dat Sti-cheln nich laoten. De Mannslüe keeken de nich änners bi drin, denn as Kegelbrüörs leipen se nich ümsüss as de „Lustigen Buben“. Sollen de Damen sick doch in de Museen de Fööte platt laupen, de Herrns föhrden leiwer met en Sambazug nao Nnorderney. Franz, well den Kegelvaa gaff, harr längst auk all wier Platzkarten deför. De Fraulüü tröck et nao Bremen, in dat Völkerkundemuseum. Un so schinn et, jedereene wör de guet bi tofriär. Wat mehr?

Wenn einer eine Reise tut, dann kann er bekanntlich auch was erzählen. De Fraulüe mööken mehrst ne Fraogestunde deruut. Wu et in Norderney denn wiäsen wör? Nu ja, wu Norderney iäben so wär, vull Sand un Wind un so. An sick ganz gesund. Dao könn man wieders nix säggen. Ach ja. Ja, nu auk noch dat Meer. Aower dat wör dao jä immer… Oh, dao mossen sick de „Lustigen Buben“ aower wat bi uutlachen laoten! Nein, ach nein. Dao härren de Fraulüe bi iähre Kultour aower wiet mehr beliäwt! Se härren ja all vull seihn, aower in dat Völkerkundemuseum in Bremen, nich wahr, also dao wäre gar ne ägyptische Mumie wiäsen, so aolt, dat gar Moses de noch wuohl härre seihn konnt!

Hö? Dat könn doch gar nich, wünken de Lustigen Buben aff. Franz mennde gar: „Nu üöwerdrie-wet et män nich noch met de Kultur! Ick wüss nich, dat Moses nu auk all in Bremen wiäsen wör.“

Oh, wat en Lachen!

Foto: Heinz Schulte, Rheine (2023)

Oh, wat en Lachen! Jöh, wat mossen wi lachen … Wi konnen de nix mehr an stüern un harren et up maol gottweetwu antoch. Et gaff kien Haollen mehr. Män so is dat, wenn man et eenmaol so demet togange häff, dann is et män guet, dat de Lüe et nich alle mitkrieget. Doch waorüm eenlicks nich? De härren sicher noch mitlachet.

     Meins dat? Wat häff ju denn to so ’n Scheeflachen ästimeert (gereizt)?

     Nix. Fört erste söhg et de nich nao uut (zunächst sah es nicht danach aus). Wi kamen tohaup an en Disk un lööten us daal (setzten uns). Wieders nix. Wu dat so is. Doch dann keek de een den ännern an – un dann göng et auk all loss. De Schelm stack debi dör (der Schlem brach durch). Bloß noch Lachen un nochmaol Lachen. Et wör rein den End debi weg.

     Heinz pruußede et up de Stell män so uut. He greep all nao sien Gebiss. All dat möök em en heel rauden Kopp. Ludger wüss gar nich mehr, wo he henkieken soll. De Mann kneep de Aogen to, as woll he säggen: „Lüe, je mehr ick ju ankieke, ümso mehr kann ick för nix mehr garentieern!“ Un so smeet he bi de Lacherie den Kopp män so in en Nacken. Daobi stönn em de Muule wagenwiet up. Auk mi harre et packet. Un fraog nich wie. Im Nu göng ick et gewöllig an un wäre debi gar baoll van en Stohl fallen. Et was de gar kien Doon mehr an. Unner us: De Fazun (Fasson) wör us allesamt ratz vergiätten.

     Oh ja, wat en Lachen. Doch is et nich schön, dat et so wat noch giff?

Sterne,
nah und ferne

Bild: pixabay

Et sall nu auk all wier anfangen met de Musterungen för den Barras. As Rheine noch Garnisions-stadt wör, mööken de jungen Suldaoden hier erst es met Gesang „en Zug dör de Gemeinde“, eher dat se in Uniform leipen un süngen: „Vor der Kaserne, hinter’m großen Tor …“ Wecke wollen dao dann gar nich wier weg. Dat mööken wuohl auk wat Sternkes an de Litzen. Se bleewen dao dann äs „Twölfenner“ (12 Jahre Dienstverpflichtung nach dem Grundwehrdienst mit anschließender Sicher-heitsverwahrung im öffentlichen Dienst). Dat bruukte aower wier ne Extramusterung, wo et wat strenger togöng.

Hannes harr sick auk meldet. Em göng et mehr so üm de Sterns, äs Gala gar an de Uniform up de Litzen! Wo könn man met all sien Verlangen süss denn noch so propper laupen? Daobi woll Hannes gern nao de Marine. As Fähnerich zur See met „Heimat, deine Sterne“ schön wiet üm de Welt. Bi Sönne van Wellen un Wogen getragen un in Düüstern derüöwer den Grauten Wagen. Wo süss giff et dat noch?

Doch et stönn dao met den Oberstabsarzt noch de Twölwerinspektion vör. Bi düsse Extramuste-rung wör et met Hooßen alleene nich gedaon. Glieks fröög den Oberstabsarzt Hannes auk lück strankiel (streng): „Sie sind Schütze, nicht wahr?“ „Nää, nein“, anterde Hannes, „ich bin Zwilling.“ Godorri. Den Sani wünk verdreitlick aff un grantelde: „Hö? Was reden Sie da? Ihr Bruder interessiert mich doch gar nicht!“ Hannes wünnerde sick: „Herr Dokter, also, nich wahr, ich hab auch gar keinen Bruder. Nur eine Schwester. Un die is Jungfrau.“ Oh weh! Heel wahn slöög den Dokter beide Arms in de Höchte.Dann aower keek he Hannes lück wunnerlick so van de Siet uut an un spröök düütlick: „Soso. Na schön. Schön denn auch wohl für ihre Schwester.“ „Oh ja“, nickoppede Hannes, dat könn man wuohl säggen. He gaff aowwer noch eenen drup: „Sie hat auch schon Zwillinge geboren!“

Dat wör den Wittkiddel nu tovull. He haude up en Disk un reip: „Gott im Himmel! Das ist hier ja heute zum Wahnsinnigwerden! Und Sie wollen nun auch noch für zwölf Jahre zur Marine?!“ „Ger-ne“, spröök Hannes; he gaff aower to, „ich weiß, ich weiß, da wäre Wassermann oder Fisch sicher besser. Aber es kann ja nu mal keiner aus seiner Haut. Und als Zwilling …“ Doch da slöög auk all de Herr Oberstabsarzt langhen vörnüöwer up en Disk un stüöhnde bedenklick vör sick hen. Et schinn, de Medikus bruukte nu söwwst en Dokter.

Wu dat uutgaohn is? Nu ja, met de Marine is dat Hannes nich glücket. Daoför is he as Twölfen-ner bi de Sandhasen (Artillerie) lannet. Dao könnt se ja noch wuohl all‘s so bruuken. Met de Tiet häff Hannes sick dao aower ganz guet maaket. Met dree Sterns up de Litzen is he gar Hauptmann wu-orden. An sick kien Wunner, denn sienen Aszendenten tofolge (jaja, den giff et ja auk noch!) stöck de Stier bi em manchs dör. Un wat so rechte Bullen sind, de könnt de jä auk wuohl wat van.

Jaja, so is dat alle. Giff nix, wat et nich giff.

Usw.

Stutenkerl un Piepenkopp

Bild: pixabay

Also dat is jä starken Tobak! Nich dat ick dat Smööken fienküeren will, aower de rabellsken Nichtrauchers gaoht apatt män doch wat wiet. Nu häbt se gar den Stutenkerl mit siene Piep upt Körn nommen. Also et giff doch  vandage baolle nix mehr, wo se nich wat in finnet. Üm nu nich auk noch Stutenkerlpiepkes antolaupen, häbet sick de „innovativen Stutenkerlpfeifenfreunde“ nett wat infallen laoten. Düsse gewitzten Erfinders fimmeleerden sick Fleitepiepkes deruut. Ja, dat is waohr! In de Volkshochschule laupet all de ersten Kurse: Die neue Flötentechnik im Umgang mit der modernen Stutenkerlpfeife.

     Unner us: Villichte wör et gar nich so verkehrt, mit so nen Stutenkerlpiepenkopp es nao ’n Pyschater to laupen, nich dat man bi dat Trällern noch dördreiht. Guet müöglick, dat dao all iäbenso den een off ännern Stutenkerlbäcker sitt. De Kopp hät so jä all genoog mit immer düsse Backstuobenhitze to doon. Un nu auk noch den leidigen Stutenkerltamtam. Dao kann licht wat bi uut de Spuor laupen. Nänä, dat is män alle gar nich so eenfach.      

     So kam bi den Bäcker Blanke hier vör Jaohren auk es so üm den 6. Dezember harüm nen stäödigen Hengst in den grauten Backstuoben harin geklappert un wieherde: „Kick, Blanke, auk flietig?“ Un glieks fröög em dat Dier: „Ach, wat ick säggen woll, krieg ick hier wuohl schöne Stuten?“

     Mann, stell di so wat es vör! Den Bäcker Blanke keek auk heel unwies von sienen Backtrog up, greep sick verbaast an‘ Kopp, wiskede sick den Sweet von de Plääte un spröök: „Also nä! Du büs mi jä villicht ’n Kerl…!“ „Dat machs wuohl säggen“, nickoppede den Hengst, „ick sin auk män eenmaol gerne nen Stutenkerl…!“

     Kick, auk wier so wat, wo bloß noch säggen kanns: „Kerl, Kerl, Kerl, dat de Lüde et nich hört.“ Un dao blief nu auk noch etepetete bi. Ick sägg ja, alle gar nich so eenfach. Hauptsaake man kömmt de nich ganz bi in‘ Knüpp. Ansüss mott man sick de män alle dumm mit hendoon. Süss steihs erst recht unner Damp – un eher di ümkicks is all Wiehnachen. Nänä, jüst nu män schön langsam an. Is alle all unwies genoog in de Welt.