Et wören schöne Tieten daomaols, düsse Wirtschaftswunnertieten in de sesstiger Jaohren, met Winker an de VW Käfers orre gar Lenkradschaltung an de fiene Borgward Isabella. So ’n Auto pöss all guet bi düsse niemodsken Bungalows, de nu nao amerikaanske Art Teeken för „neureich“ wören; Flachdach met tominnst duusend Quadraotmeters Rasen derümto, wo Therese sick up de Terrasse in ne Hollywoodschaukel wägen konn. Un wat en heelmaol gecken Praohlhans wör, de wiesede sick upt Waater gern auk noch wuohl met siene eegene Jolle.

     Ja, well et harre, leit et auk wiet heruuthangen. För Jan Pielo wör dat sien Kiekschapp en Teake. Söwwst för Grizmek wör dao noch bequem Ein Platz für Tiere. Oh ja, se wören de alle guet bi tofriär. Dao satt nu auk es wuohl noch en halw Hähnken in en Wienerwald bi dran. Immer Toast Hawaii smöck auk nich. Man wör all wat fienfriätsk. Wencke Myhre mennde gar: „Beiß nicht gleich in jeden Apfel.“ Dä. Et moss all wat sien! Söwwst Pannekooken pöss nich mehr in de Alno-Küchenwelt.

     Nich genoog demit, stüöhnden de Stones auk noch: I Can’t Get No Satisfaction. So is dat, wenn et de Lüe allto guet geiht. Dann wiärd se liederlick. Nu ja, up engelsch (englisch) göng dat so iäben noch dör. Gar so eenen es Bundespräsident Lübke sach daomaols: „Equal goes it loose“. Orre so ähnlick. Egaol. Hauptsaake et klüng engelsch. Von Platt woll nich eenen mehr wat wietten. Daoför wören de Beatles nu dran. All You Need is Love. Hör sick dat nu es eene wier an!

     Öllerlicke Fraulüe verstönnen de Welt nich mehr un keeken leiwer Bonanza (Westernserie, die von 1959 – 1976 im Deutschen Fernsehen lief). Sefa wör sogar froh, dat se nich äs Helga leip (Titel von Aufklärungsfilmen der sechziger Jahre). Bladere Sefa sunndags noch gern in de Fotoalben, konnen de Teenager nich genoog in de Kinos laupen. Aower nich wiägen Fox Tönende Wochenschau, sönnern weil et sick met Susi orre Hansi in Düüstern biätter schmuusen lööt. Dao wör de Film an sick egaol, auk wenn glieks wier Wencke Myhre metspiellde un süng: Am Sonntag will mein Süßer mit mir segeln gehn.

     Babsy bruukte daoför nich es int Kino. Babsy harre sick Charlie angelt. Ne guede Partie. De siägelde met sien eegen Boot üöwer den Dümmer (13,5 km² großer Binnensee im Westen des norddeutschen Tieflandes). En Schipp gar met Kajüte! Dao siägelden de beiden nu auk es wier schön ungestört dör de Natur. Üm guet in Fahrt to kommen, wör Charlie allmänto flietig met de Siägel togange. Babsy stönn an de Kajütendööre. Dao fröög Charlie üöwer de Schuller her: „Na, Babsy, gefällt‘s dir?“ „Oh ja“, gaff Babsy em terügge, „wenn nur diesen verdammten Wind nich immer wäre …“

August …

Ja, wat is?

Wat is, wat is… Mann, kiek mi doch es an.

Ankieken? Wat is denn to kieken?

Na, icke!

Aower ick kenn di doch.

Sieh mal einer an!

Oh je. Auk noch Hauchdütsk. Wat sall dat denn nu?

Meinee, kiek mi doch eenfach es an!   

Doo ick doch. Ick kiek doch nich scheel, orre?

Küer nich. Kiek eenfach.

Frau, du mäcks mi noch unwies.

Mann, du mi nich minner.

Herrjeh, dann sägg mi doch eenfach, wat is.

Also, ick wör doch nao ’n Fröhstück bi ’n Dokter.

Jaja. Oh, Mia, doch nix Ernstes?

Keggendeel. Ick wär ganz gesund.

Dann is jä guet. Wat mehr denn noch?

De Dokter meinde, ick könn mi guet seihn laoten.

So, meinde he dat?

Ja.

Jaja, de Dokters, wat de nich all’s so sägget.

Wat?! Geföllt di dat denn nich?

Doch. Aower von den dicken Ääs häff he nix säggt?

Nä. Üöwer  d i  häw wi gar nich küert.

Siet dat de Mann iähr wegstuorben was, feihlde Leni wat. Wör dat Bedde in‘ Schlaopstuoben auk noch so graut, aower egaol so alleene liggen, dao kam se nich guet in‘ Schlaop bi. Se dai allmänto liäsen. Liäsen harre Adolf auk all immer gerne doon, aower nich bloß liäsen. He möök dat Nachttischlämpken gerne auk es uut. Män oft möök he et in Düüstern dann wier an. Vull Schlaop wör dao auk nich immer bi. Aower so is dat. Wu et is, is et faken auk nich immer recht. Nich genoog demit, wör up Adolfs Siete, bi all dat Grabbeln üm den Lechtschlater herüm, nen grauten Pleck wuorden. Leni moch dao all gar nich mehr henkieken. Weil dat Truerjaohr nu aower vörbi wör, soll dao nu es frisk Farwe drup. Villicht leit sick glieks in eens de ganze Schlaopkamer nie strieken? Dat soll sick nen Anstrieker es bekieken. Leni wüss wuohl eenen. Sendkers Karl schinn iähr den Richtigen. De leip auk all lange alleene un harre för so wat sicher guet Tiet.

     As Karl nu mit Pinsel un Werks bi Leni an de Dööre stönn un fröög, wat to doon wäre, sach Leni em: „Tschä, Karl, du weeß ja, dat ick all ne ganze Tiet alleene bin. Män nu is mi, dat hier so langsam es wier frisken Wind weihen könn. Mientwiägen kann et in de Schlaopkamer glieks demit lossgaohn. Komm an, ick will di es wat wiesen.“

     Oh, oh, dat göng dao ja! De Emmer wäre Karl baoll uut de Hande fallen. De Frau schinn em jä reineweg mannsdull. Äs Mann woll he sick nich üöwerrumpen laoten un ach: „Leni, ick kann mi all denken, wu dat hier so gaohn sall, aower …“ Leni wünk aff un spröök: „Mit Denken un Rümstaohn is us nich holpen. Män gau an …“ Dao stönnen de beiden auk all vör de Bedden.

     Iähr fööl forts wier den schwatten Placken üm Adolf sien Nachttischlämpken up. Dao sach se: „Un daomit du auk weeß, wo du glieks mit anfangen kanns, wies ick di hier nu erst es, wo mien Mann in‘ Düüstern immer hinpöck, wenn he …“ „Leni, langsam an“, stüöhnde Karl, „ick bin ja nu nich dumm un …“ Se gefööl em äs Frau auk ganz guet, aower he wäre nu maol nich mehr den Jüngsten. He möss män bescheiden blieben. „Leni, ick will de gar nich ümto küeren“, sach he, „aower stell mi leiwer en Pülleken Beer upt Nachtschäppken, dao häb ick mehr von.“

---

Pötter-Bücher aus dem Aschendorff-Verlag Münster,
zu jeder Gelegenheit „immer was Schönes von hier“.

Se sägget ja, Draime wären nich bloß Wind. Heel wiesklooke Pyschelogen meinet gar, se härren dao Gott weet wat in funnen. Nu ja, dat ännert in de Bedden aower nix an dat Weltern und Wehren oft debi. Un wat nutzet mi dat, wenn ick weet, waorüm ick lesste Nacht Napoleon wör? Drüm hängt den ännern Muorn ja doch kien Tweespitz (Zweispitz, typischer Napoleonhut, bei dem die Krempe so aufgestellt ist, dass sich seitlich zwei Spitzen bilden) an‘ Garderowenpinn. Ick könn auk ruhig so es Napoleon kummdeeren, miene Frau sprüng de doch nich bi. All’s bloß Draimerie. Nix änners äs Spöökerie in‘ Kopp. Villicht ganz nett maol, aower dat Liäben süht änners uut.  

Bi de Wehmeyerske wör dat mit de Draimerie mehrst nich so nett. Se harre oft wahne wat mit Albträume to bekieken. Bäänd harre Gott Dank mit so wat kiene Last. He schlööp an sick immer ganz guet dör. Göng auk em es wat debi dör ’n Kopp, so konn he dao guet mit liäben, dat lött sick nich änners säggen. Nu ja, de eene so, de änn’re so.

Eenes Dages satten de beiden bi’n Fröhstück. De Frau söhg gar nich guet uut. Bäänd fröög iähr auk glieks: „Häs nich guet schlaopen?“ „Gar nich guet“, stüöhnde se, „ick harr män jüst de Aogen to, dao göng et all wier loss. As wenn de Satan mi in‘ Nacken satt. Ick wüss gar nich so gau mehr wohen. Dao bin ick ratzfatz upt Rad sprungen un – heidewitzka – uutnaiht.“

„Wat du nich sächs“, mümmelde Bäänd an sien Buotteram, „un dann häs dao so de heele Nacht dörtrampelt?“ „Ja, wat soll ick denn maaken?“, fröög Hilde upkratzt. Se mennde gar noch: „Wenn ick män so schön schnuorken könn äs du …Häs auk noch draimt?“ „Oh ja“, nickoppede Bäänd, „dat häb ‘ke.“ „Aha“, leit Hilde nich nao, „wat denn?“„Also, wu sall ick säggen“, drucksde Bäänd herüm, „ick säch es so, ick bin dao nich bi wegföhrt.“

„Geiht et nich ’n bettken genauer?“, fröög Hilde nieschierig. Dao gaff Bäänd sick nen Ruck un sach, „ick will de gar nich ümto küeren, et göng maol wier schön rund mit de Paula.“ Hilde wüss gar nich, wat se hörde. „Wat?!“, keek se em ganz giftig an, „mit Paula? Un ick wör dao gar nich mit bi?“ „Nä“, keek Bäänd verwünnert up, „göng doch gar nich, du wörs doch de ganze Nacht mit‘ Rad unnerweggens!“

Baoll is he de wier, de Mann in‘ Maond. Also wenn et eenen Mann giff, nich wahr, vör den alle Welt Respekt hät, dann is et den Mann in‘ Maond! He lött sick von nich eenen wat säggen, nich es von Fraulüe. Kien Wunner, dat se heel gaffelig werdet, wenn he sick iähr maol wier wieset. Dann krieget jüst Fraulüe nich es mehr Schlaop debi. Se knuffelt män so de Küssens un fraoget sick, wat et mit düssen wunnerlicken Mann wuohl up sick hät? Alleene up ’n Maond, ganz un gar ohne Frau. Aower hier nachts in de Schlaopstuobens kieken. Huh nä! Is jä auk mehr äs wunnerlick, orre?

Doch nich bloß Fraulüe is un bliff he ’n Röötsel. Auk Pyschelogen is he nich ganz geheuer. Se fraoget sick all lange, waorüm he immer wier so affsunnerlick up us daale kick? Dao möss he sick doch wat bi denken, orre? Int Visier häbt em auk de Ernährungsdocs, denn he is jä nich mager, den Vullmaond. De Ernährungsdocs tippet up den Jo-Jo-Effekt. Immer düt to- un affnemmen! Auk bi so wat bünd de Fraulüe glieks wier debi. Un so is dat män bloß een Weltern un Wehren in de Bedden.      Experten meint, all’s schön dichte maaken, dat hölp. Geiht jä auk nich, dat dao so ’n Mann in‘ Maond drieste weg in de Schlaopstuobens kick.

Also, an‘ besten all’s schön pickedüüster maaken. Dao is Gerda aower bange vör. Üm Gott’s Willen nich all’s düüster, dann möss se sick jä auk noch in‘ Durk (Bettschrank) inschluuten! Un well lött sick all extra nen Alkoven (Bettnische) timmern, bloß üm sick vör den Mann in‘ Maond to verstoppen? Oh, oh, oh. Vörsicht bi so wat. Dao mucket glieks de Pyschelogen bi up. Un dann landes aower in‘ Nullkommanix noch int Dullhuus (Psychiatrie). Ick sägg ja, ganz schlimm is di dat, mit düssen Mann in‘ Maond!

Mött wi aower tatsächlick maol heel mööde gaapen, dann bruuket wi bloß denken: „Ja, is dat denn de Müöglichkeit? Vullmaond, un mi kömmt de Schlaop? Is wat mit mi?“ Feihlt bloß noch wat an änner Sorgen debi un man is froh, dat et nicht auk noch pickedüüster is. Jaja, so is dat. So maaket wi Grauten oft graut Theater üm nix. De Lütken doot et sick lichter demit. Se kieket nao buoben un denket, wu schön he et dao buoben doch hät, düssen Mann in Maond. Nich eenen de üm em rüm gaffelt. Un et is iähr, as dai he säggen: „Nu auk män schön ruhig dao unnen, dann könn ji fein schlaopen.“ Un se fraoget em: „Döss du dat dao buoben denn auk?“ Un he flistert iähr trügge: „Oh ja, ick sin all sooo mööde…. Ick legg mi nu forts up ’ne wunnerbar plüüsterige Wulke un draim van ju. Drüm: Guede Nacht dao unnen.“ Un jüst so iäben noch nuschelt de Kinner: „Auk so … “ Un dao schlaopet se all. Tschä, an sick ganz eenfach, orre? Bloß wi Grauten meint … Wi meint un meint.

Wecke gaoht de gar mit nao nen Pyschater hen un maaket Hyponose. So wat geiht bloß up so ne Therapiecouch un is ne Art Kunstschlaop. Jaja, un so ganz billig is dat auk nich. Daoför aower ganz un gar ohne Mann in‘ Maond.