Siet dat de Mann iähr wegstuorben was, feihlde Leni wat. Wör dat Bedde in‘ Schlaopstuoben auk noch so graut, aower egaol so alleene liggen, dao kam se nich guet in‘ Schlaop bi. Se dai allmänto liäsen. Liäsen harre Adolf auk all immer gerne doon, aower nich bloß liäsen. He möök dat Nachttischlämpken gerne auk es uut. Män oft möök he et in Düüstern dann wier an. Vull Schlaop wör dao auk nich immer bi. Aower so is dat. Wu et is, is et faken auk nich immer recht. Nich genoog demit, wör up Adolfs Siete, bi all dat Grabbeln üm den Lechtschlater herüm, nen grauten Pleck wuorden. Leni moch dao all gar nich mehr henkieken. Weil dat Truerjaohr nu aower vörbi wör, soll dao nu es frisk Farwe drup. Villicht leit sick glieks in eens de ganze Schlaopkamer nie strieken? Dat soll sick nen Anstrieker es bekieken. Leni wüss wuohl eenen. Sendkers Karl schinn iähr den Richtigen. De leip auk all lange alleene un harre för so wat sicher guet Tiet.
As Karl nu mit Pinsel un Werks bi Leni an de Dööre stönn un fröög, wat to doon wäre, sach Leni em: „Tschä, Karl, du weeß ja, dat ick all ne ganze Tiet alleene bin. Män nu is mi, dat hier so langsam es wier frisken Wind weihen könn. Mientwiägen kann et in de Schlaopkamer glieks demit lossgaohn. Komm an, ick will di es wat wiesen.“
Oh, oh, dat göng dao ja! De Emmer wäre Karl baoll uut de Hande fallen. De Frau schinn em jä reineweg mannsdull. Äs Mann woll he sick nich üöwerrumpen laoten un ach: „Leni, ick kann mi all denken, wu dat hier so gaohn sall, aower …“ Leni wünk aff un spröök: „Mit Denken un Rümstaohn is us nich holpen. Män gau an …“ Dao stönnen de beiden auk all vör de Bedden.
Iähr fööl forts wier den schwatten Placken üm Adolf sien Nachttischlämpken up. Dao sach se: „Un daomit du auk weeß, wo du glieks mit anfangen kanns, wies ick di hier nu erst es, wo mien Mann in‘ Düüstern immer hinpöck, wenn he …“ „Leni, langsam an“, stüöhnde Karl, „ick bin ja nu nich dumm un …“ Se gefööl em äs Frau auk ganz guet, aower he wäre nu maol nich mehr den Jüngsten. He möss män bescheiden blieben. „Leni, ick will de gar nich ümto küeren“, sach he, „aower stell mi leiwer en Pülleken Beer upt Nachtschäppken, dao häb ick mehr von.“
Pötter-Bücher aus dem Aschendorff-Verlag Münster, zu jeder Gelegenheit „immer was Schönes von hier“.
Se sägget ja, Draime wären nich bloß Wind. Heel wiesklooke Pyschelogen meinet gar, se härren dao Gott weet wat in funnen. Nu ja, dat ännert in de Bedden aower nix an dat Weltern und Wehren oft debi. Un wat nutzet mi dat, wenn ick weet, waorüm ick lesste Nacht Napoleon wör? Drüm hängt den ännern Muorn ja doch kien Tweespitz (Zweispitz, typischer Napoleonhut, bei dem die Krempe so aufgestellt ist, dass sich seitlich zwei Spitzen bilden) an‘ Garderowenpinn. Ick könn auk ruhig so es Napoleon kummdeeren, miene Frau sprüng de doch nich bi. All’s bloß Draimerie. Nix änners äs Spöökerie in‘ Kopp. Villicht ganz nett maol, aower dat Liäben süht änners uut.
Bi de Wehmeyerske wör dat mit de Draimerie mehrst nich so nett. Se harre oft wahne wat mit Albträume to bekieken. Bäänd harre Gott Dank mit so wat kiene Last. He schlööp an sick immer ganz guet dör. Göng auk em es wat debi dör ’n Kopp, so konn he dao guet mit liäben, dat lött sick nich änners säggen. Nu ja, de eene so, de änn’re so.
Eenes Dages satten de beiden bi’n Fröhstück. De Frau söhg gar nich guet uut. Bäänd fröög iähr auk glieks: „Häs nich guet schlaopen?“ „Gar nich guet“, stüöhnde se, „ick harr män jüst de Aogen to, dao göng et all wier loss. As wenn de Satan mi in‘ Nacken satt. Ick wüss gar nich so gau mehr wohen. Dao bin ick ratzfatz upt Rad sprungen un – heidewitzka – uutnaiht.“
„Wat du nich sächs“, mümmelde Bäänd an sien Buotteram, „un dann häs dao so de heele Nacht dörtrampelt?“ „Ja, wat soll ick denn maaken?“, fröög Hilde upkratzt. Se mennde gar noch: „Wenn ick män so schön schnuorken könn äs du …Häs auk noch draimt?“ „Oh ja“, nickoppede Bäänd, „dat häb ‘ke.“ „Aha“, leit Hilde nich nao, „wat denn?“„Also, wu sall ick säggen“, drucksde Bäänd herüm, „ick säch es so, ick bin dao nich bi wegföhrt.“
„Geiht et nich ’n bettken genauer?“, fröög Hilde nieschierig. Dao gaff Bäänd sick nen Ruck un sach, „ick will de gar nich ümto küeren, et göng maol wier schön rund mit de Paula.“ Hilde wüss gar nich, wat se hörde. „Wat?!“, keek se em ganz giftig an, „mit Paula? Un ick wör dao gar nich mit bi?“ „Nä“, keek Bäänd verwünnert up, „göng doch gar nich, du wörs doch de ganze Nacht mit‘ Rad unnerweggens!“
Baoll is he de wier, de Mann in‘ Maond. Also wenn et eenen Mann giff, nich wahr, vör den alle Welt Respekt hät, dann is et den Mann in‘ Maond! He lött sick von nich eenen wat säggen, nich es von Fraulüe. Kien Wunner, dat se heel gaffelig werdet, wenn he sick iähr maol wier wieset. Dann krieget jüst Fraulüe nich es mehr Schlaop debi. Se knuffelt män so de Küssens un fraoget sick, wat et mit düssen wunnerlicken Mann wuohl up sick hät? Alleene up ’n Maond, ganz un gar ohne Frau. Aower hier nachts in de Schlaopstuobens kieken. Huh nä! Is jä auk mehr äs wunnerlick, orre?
Doch nich bloß Fraulüe is un bliff he ’n Röötsel. Auk Pyschelogen is he nich ganz geheuer. Se fraoget sick all lange, waorüm he immer wier so affsunnerlick up us daale kick? Dao möss he sick doch wat bi denken, orre? Int Visier häbt em auk de Ernährungsdocs, denn he is jä nich mager, den Vullmaond. De Ernährungsdocs tippet up den Jo-Jo-Effekt. Immer düt to- un affnemmen! Auk bi so wat bünd de Fraulüe glieks wier debi. Un so is dat män bloß een Weltern un Wehren in de Bedden. Experten meint, all’s schön dichte maaken, dat hölp. Geiht jä auk nich, dat dao so ’n Mann in‘ Maond drieste weg in de Schlaopstuobens kick.
Also, an‘ besten all’s schön pickedüüster maaken. Dao is Gerda aower bange vör. Üm Gott’s Willen nich all’s düüster, dann möss se sick jä auk noch in‘ Durk (Bettschrank) inschluuten! Un well lött sick all extra nen Alkoven (Bettnische) timmern, bloß üm sick vör den Mann in‘ Maond to verstoppen? Oh, oh, oh. Vörsicht bi so wat. Dao mucket glieks de Pyschelogen bi up. Un dann landes aower in‘ Nullkommanix noch int Dullhuus (Psychiatrie). Ick sägg ja, ganz schlimm is di dat, mit düssen Mann in‘ Maond!
Mött wi aower tatsächlick maol heel mööde gaapen, dann bruuket wi bloß denken: „Ja, is dat denn de Müöglichkeit? Vullmaond, un mi kömmt de Schlaop? Is wat mit mi?“ Feihlt bloß noch wat an änner Sorgen debi un man is froh, dat et nicht auk noch pickedüüster is. Jaja, so is dat. So maaket wi Grauten oft graut Theater üm nix. De Lütken doot et sick lichter demit. Se kieket nao buoben un denket, wu schön he et dao buoben doch hät, düssen Mann in Maond. Nich eenen de üm em rüm gaffelt. Un et is iähr, as dai he säggen: „Nu auk män schön ruhig dao unnen, dann könn ji fein schlaopen.“ Un se fraoget em: „Döss du dat dao buoben denn auk?“ Un he flistert iähr trügge: „Oh ja, ick sin all sooo mööde…. Ick legg mi nu forts up ’ne wunnerbar plüüsterige Wulke un draim van ju. Drüm: Guede Nacht dao unnen.“ Un jüst so iäben noch nuschelt de Kinner: „Auk so … “ Un dao schlaopet se all. Tschä, an sick ganz eenfach, orre? Bloß wi Grauten meint … Wi meint un meint.
Wecke gaoht de gar mit nao nen Pyschater hen un maaket Hyponose. So wat geiht bloß up so ne Therapiecouch un is ne Art Kunstschlaop. Jaja, un so ganz billig is dat auk nich. Daoför aower ganz un gar ohne Mann in‘ Maond.
Mit de Bildenden Künste is dat män alle so wat. Man sall et nich meinen, aower auk de Keramik is de nu all mit bi. Wat aower de Männerkeramik is, so sind dat all wier lück gediegene Artefakte. So heelmaol klooke Wiesepitts könnt sick bi so wat wuohl all an de Köppe kriegen. Aower wenn all düsse Beuyse Fettecke en Kunstobjekt is, könnet so Männerklooartefakte dao sicher wuohl bi mithaollen. Jaja, et lött sick denken, dat nich glieks för jedereenen Kunst Kunst is. Mott auk nich. Aower guet to wietten, dat et wat giff, dat et mit änner Künsten wuohl upnemmen kann.
Daobi füng dat mit düsse Männerklooartefakte män recht bescheiden an. Fört Erste moss et dao män ne Pissrinne doon. Doch dat wollen de Sanitärkeramiker nich up sick sitten laoten. Un so namm dat Männerkloo mehr un mehr Gestalt an. All’s in all’m häbt se sick dao denn auk schön wat bi infallen laoten. Nemm wi bloß maol de Speibeckens, stabile Küben an de Wand, glieks mit twee handlicke Griepstangen dran. Fört Männerkloo wahre Kunstpioniere. Nich to vergiätten auk de Kölnisch-Wassser-Spritzautomaten deniäben. Nao wat Reihern göng man dann för füfftig Pennig mit nen gueden Stritz 4711 erfrischt es niegeboren wier terügge. All dat is all wier uut de Mode.
Doch mott man säggen, dat jüst de Männerklookunstkeramik bis vandage recht stilecht bleew. Klassiker sind un bliewet de Urinale, sovull Getädder de Fraulüü de auk üm maaket. Bi so wat schimpt se us Mannslüü gar äs Stehpinkler. Wat en Unsinn! Wi Männer sind de doch gar nich för geboren, bi et Pinkeln in de Hocke to gaohn. Wi könnt dat allemaol biätter richtup. Man kann sogar säggen: Gott woll dat so! Dao könnt wiesklooke Fraulüü noch sovull täddern. Guet, dat de Männerklookeramik sick nix derüm kümmert. Niagara is denn auk en allemaol apart Männerklooartefakt. Dao könnt drieste Mannslüü gar noch mit nen strammen Straohl en lütken Football int Tor strüllen. Sücke Künsten giff et bloß upt Männerkloo!
Sollt doch de Fraulüe bi Tante Meier (Ausdruck für Damentoilette) dao ruhig üöwer lachen. Et juckt us nich. Wi häbt de Gefallen an. Könnt säggen, wat se willt, wi staohet in use Herrenkabinett gerne schön in Reih un Glied. Wenn wi dao, „Augen geradeaus“, piel up de Kacheln von de Wandkeramik kieket, gaoht us debi gar graute Gedanken dör ‘n Kopp. Feihlde bloß noch, dat dao eenen von ächten her den grauten Zapfenstriek bi trummeln dai. Wi smeeten zackig män so de Hacken bineene.
So mehr nich mehr. Aower dat moss nu doch es maol heruut.
