To windig

Bild: pixabay

Et wören schöne Tieten daomaols, düsse Wirtschaftswunnertieten in de sesstiger Jaohren, met Winker an de VW Käfers orre gar Lenkradschaltung an de fiene Borgward Isabella. So ’n Auto pöss all guet bi düsse niemodsken Bungalows, de nu nao amerikaanske Art Teeken för „neureich“ wören; Flachdach met tominnst duusend Quadraotmeters Rasen derümto, wo Therese sick up de Terrasse in ne Hollywoodschaukel wägen konn. Un wat en heelmaol gecken Praohlhans wör, de wiesede sick upt Waater gern auk noch wuohl met siene eegene Jolle.

     Ja, well et harre, leit et auk wiet heruuthangen. För Jan Pielo wör dat sien Kiekschapp en Teake. Söwwst för Grizmek wör dao noch bequem Ein Platz für Tiere. Oh ja, se wören de alle guet bi tofriär. Dao satt nu auk es wuohl noch en halw Hähnken in en Wienerwald bi dran. Immer Toast Hawaii smöck auk nich. Man wör all wat fienfriätsk. Wencke Myhre mennde gar: „Beiß nicht gleich in jeden Apfel.“ Dä. Et moss all wat sien! Söwwst Pannekooken pöss nich mehr in de Alno-Küchenwelt.

     Nich genoog demit, stüöhnden de Stones auk noch: I Can’t Get No Satisfaction. So is dat, wenn et de Lüe allto guet geiht. Dann wiärd se liederlick. Nu ja, up engelsch (englisch) göng dat so iäben noch dör. Gar so eenen es Bundespräsident Lübke sach daomaols: „Equal goes it loose“. Orre so ähnlick. Egaol. Hauptsaake et klüng engelsch. Von Platt woll nich eenen mehr wat wietten. Daoför wören de Beatles nu dran. All You Need is Love. Hör sick dat nu es eene wier an!

     Öllerlicke Fraulüe verstönnen de Welt nich mehr un keeken leiwer Bonanza (Westernserie, die von 1959 – 1976 im Deutschen Fernsehen lief). Sefa wör sogar froh, dat se nich äs Helga leip (Titel von Aufklärungsfilmen der sechziger Jahre). Bladere Sefa sunndags noch gern in de Fotoalben, konnen de Teenager nich genoog in de Kinos laupen. Aower nich wiägen Fox Tönende Wochenschau, sönnern weil et sick met Susi orre Hansi in Düüstern biätter schmuusen lööt. Dao wör de Film an sick egaol, auk wenn glieks wier Wencke Myhre metspiellde un süng: Am Sonntag will mein Süßer mit mir segeln gehn.

     Babsy bruukte daoför nich es int Kino. Babsy harre sick Charlie angelt. Ne guede Partie. De siägelde met sien eegen Boot üöwer den Dümmer (13,5 km² großer Binnensee im Westen des norddeutschen Tieflandes). En Schipp gar met Kajüte! Dao siägelden de beiden nu auk es wier schön ungestört dör de Natur. Üm guet in Fahrt to kommen, wör Charlie allmänto flietig met de Siägel togange. Babsy stönn an de Kajütendööre. Dao fröög Charlie üöwer de Schuller her: „Na, Babsy, gefällt‘s dir?“ „Oh ja“, gaff Babsy em terügge, „wenn nur diesen verdammten Wind nich immer wäre …“