Van ‚t Jaohr vörnwech mit von et Best‘,
dat is un bliff dat Schützenfest.
Aolt un jung, ja, graut un kleen,
vull Volk is daobi up de Been.

Uutgeschuotten wätt de Könnig;
de kick nu auk nich up ’n Pennig –
un, leiwe Lüe, wat kost‘ de Welt,
smitt Runden he fört ganze Zelt.

Bi Blaoskapell un Könnigschuss,
dao löpp dat Beer in eenen Guss.
Un munter meint gar Möhn un Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Met Schwung dreiht sick de Polonaisen
un hüüpenvull is et an‘ Tresen.
Man sitt bineene, küert un lacht –
un singt un danzt bis in de Nacht.

Drüm:
Sitt nich herüm, betuppt (betrübt), alleene,
komm schützenfestlick up de Beene!
Gau, nich dat noch wat versoimms;
de griese Dag, de kömmt van sömms.

Musik: Nach Tradition
ModifizierterText: Otto Pötter

O wu schön is mien Westfaolen,
löchtes rundüm wiet int Land.
All dien Anlaot is kien Praohlen,
daorup geewt wi Hiärt un Hand.

Kömms deher lück schlicht un deftig,
ohne Pucherie off Stuss.
Doch kieneene löpp hier schmächtig –
un wat auk is, is guet in Schuss.

Gerne dött man wat met Wonne,
wenn suur de Schweet auk manchs wuohl rinnt.
So löchtet auk de Huopnungssonne,
wenn Neiet all för Muorn beginnt.

Loj (träge) laupen is nich Mode hier;
tross (selbstbewusst) met Schwung giff et kien Haollen.
Ümso vergnögter klingt bi’n Bier:
„O wu schön is mien Westfaolen!“

Musik: Nach Tradition
Text: Otto Pötter

Fröh üm sess fangt wi all flietig an,
haut glieks düftig ran mit Jan un alle Mann.
Dat bruukt Muckies samt nen hellen Kopp,
denn wat wi maaket, maaket wi nu maol tipptopp.
Meddags gifft wat uut den Henkelmann,
doch glieks aobends geiht et änners munter an.
Denn dann is:

Danz up de Deel, Danz up de Deel;
immer wier noch maol, twiärs so üöwer’n Saal.
Ja, dann is Danz up de Deel, Danz up de Deel;
danz mit mi noch maol quick dör den Saol!
Denn nu is Danz up de Deel, Danz up de Deel.
Immer wier noch maol, twiärs dör den Saol!

Ännern Muorn geiht‘ fröh wier in de Büx,
ansüss wäre et den ganzen Dag all nix.
Eierpann mit Speck hölt us vital,
so marachet wi auk heelmaol genial.
Wat auk kömmt, wi haut us dao wuohl dör
un nao Fieraom’d gönnt wi us en lecker Beer!
Denn dann is: Danz up de Deel …

Kreiht de Hahn, hett et: „De Arbeit röpp!“
Iä’m gau wasken noch, bis dat et dann wier löpp.
Ran dann forts un nich erst lange luer‘n,
auk Tömiggängers könnt wi nich beduer’n.
Un well dao glöff, dat möök us baoll k.o.,
dem mäck wuohl auk dat Danzen nich recht froh.
Froh mäck us: Danz up de Deel …

To ’n Buer kam es ’n Ehepaar,
dat keek baff up de Höhnerschar.
De Buer, heel maaß (stolz), verkläörde iähr,
wat dao mit Hahn un Hohn sö wör.

De Frau keek ratz verstellt debi,
so ’n Höhnerliäben wör iähr nie.
Meinee, de Hahn, wat konn de ‘t doon;
he sprüng all wier dao up ’n Hohn!

De Frau, nieschierig un nich stur,
fröög indresseert den Höhnerbuer,
wu oft so … Hahn up Henne lach?
Worup de Buer ganz drüüge sach:

„Tellen dött kien gueden Hahn,
de dött eenfach, wat he so kann.“
Worup de Frau iähr Männken küsste
un geck to em sach: „Siehste, siehste!“

Doch wat nu möök daorup de Mann?
Auk he fröög flink den Buer sodann:
„Wu lött sick dat äs Mann verstaohn?
Lött de Hahn et denn so gaohn,

quasi alltiets ohne Enne
bloß immer met de lieke Henne?“
„Nänä!“ reip dao de Buer, „du Clown!
De nemmt steddig ’n änner Hohn!“

To siene Frau nu mennde drieste,
iämso de Mann, geck: „Siehste, siehste!“

De Fraulüe meinden: „Netter Herr!“
Un doch leip he nu solitär.
Se wör em dörgaohn, siene Frau.
Waorüm? Dat wüss he nich genau.

Se parfümierde sick up’t Kloo –
un verduftede dann eenfach so.
Föhld he debi auk Spott un Hohn,
so konn he dao män nix an doon.

Doch bloß dull sitten, mit Gestöhn,
dat wör denn auk wier nich so schön.
Drüm göng he solitär nu uut –
un fünd auk glieks ne nie’e Bruut.

Ratz mit Amore göng’t wier loss;
he merkte glieks, se wör nen Voss!
Dat Flair wör em nu doch to dull;
denn wat tovull is, is tovull.

As beide dann bi iähr maol wör’n,
woll se em wedder dull betör’n.
Raffniert leip se erst gau up’t Kloo
för ’n sexy Stritz Parfüm un so …

Doch as se wier kam mit Odeur,
dao wör de Mann de gar nich mehr!
„Waorüm verduftet?“, fröög de Frau.
Waorüm? Dat wüss se nich genau.

Wör dat för iähr auk gar nich schön,
so hölp erst recht nich graut Gestöhn.
Drüm göng se, wenn auk solitär,
glieks fix wier uut mit Duftodeur!

So is denn auk up düsse Art,
wohl sicher gau wier wat „gepaart“.