Still un blenkern ligg de See
in de warme Aobendsünn.
An ’t anner Ufer steiht ’n Reh.
Still kick et hauch, so üm sick rüm.

Off et mi süht an miene Stelle,
achter Röhricht an den Weiher?
Üm mi stich jüste ne Libelle,
patt dreiht se aff, hen to den Reiher.

De kick nich rechts un kick nich links,
de kick bloß stump, egaol up’t Waater.
Dat is mit em villicht ’n Dings,
’n Erpel mäck auk all Gesnaater.

Stief steiht de Reiher, ganz alleen,
as harr he sömms sick dao vergiätten.
Doch kick he dao, up Stelzenbeen,
gedüllig nao sien Aobendiätten.

Dat Waater aower, spieggelblank,
süht uut, as gaff ’t nich eene Barbe.
Klook sind de Fiske, Gott sei Dank,
auk wenn de Reiher denkt: Ick darbe…

Daoför singt nu de Gaitling hall
sien schönste Aobendliedken.
De Sönne sackt lück deeper all;
egaol, ick gönn mi noch ’n Tietken.

Manchs praotet wi so wat deher,
dat versteiht kien Mensch nich mehr.
De Kopp denkt sick Gott weet wat uut,
üm Nix gifft glieks ’n graut Geluut.

Du simmeleers un denks: Wat nu?
Met so wat kuemm ick nich up Du.
Un lutt et noch so klook, apatt
de Kopp, de dreiht sick bloß bi dat.

Wu schön daogieggen is et dann,
wenn man in Ruh sick setten kann –
alleene mit ’n schönet Book.
Dat mäck tofriär un nich bloß klook.

Dann hät dat Hiärtken auk es wat –
un dat erst recht so mit us‘ Platt!
Denn Plattdüütsk liäsen, dat döt guet,
wenn et auk wuohl wat länger duert.

Drüm nemm di Tiet, nich Schwupdiwup –
dann gaoht dao Hiärt un Siäl bi up.
Et mäck di froh, wat ick di säch,
drüm lech dat Bööksken nich glieks wech.

Ja, sitts du erst es guet daobi,
so mäck dat Book glieks mehr uut di.
Villicht kömmt di dann gar in ’n Sinn:
Düt Book, dat is för mi ’n Gewinn!

Nu geihs haruut uut’ Öllernhuus,
wat wör de Tiet mit di doch fien.
Wi winkt us to, de Abschiedsgruß
dött sähr, doch mott dat so män sien.

Geiht dennoch maol bi di wat scheef,
dann weeß’, dao is Verlaot hier drup:
Tohuus hät jedereen di leew –
de Düör steiht immer för di up.

De Lüde sägget immer,
de Tieten wüörden schlimmer.
Doch nä:
De Tieten bliewet immer.
Bloß de Mensken, de werd’ schlimmer.

Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.
Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.
Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.
Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.

Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.
Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm…
Et ännert sick all’s – nao Schnee werd t’ wier gröön.
Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!