Mit de Dage wasset dat Körn in de Wiäken,
un mit de Wiäken to Ähren för de Seise;
aower erst dör de Seise
wätt daoruut Braut un Speise.

Geiht dat den Kopp oft auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Mit de Dage riepet wi in de Jaohre,
un mit de Jaohren to Erntegaben för den Daut.
Aower erst dör den Daut
werdet wi richtig graut.

Geiht usen Kopp dat auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Glooven möcht‘ ick dao,
wo Klooket ist so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen wätt to schwor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier nienich all’s püük seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

_{(1. Kor 13,12)}

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, mit guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat wi hier nich tostande krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang.

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck statt Spöök un Spiet.
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan. Ick komm wuohl an.“

Still un blenkern ligg de See
in de warme Aobendsünn.
An ’t anner Ufer steiht ’n Reh.
Still kick et hauch, so üm sick rüm.

Off et mi süht an miene Stelle,
achter Röhricht an den Weiher?
Üm mi stich jüste ne Libelle,
patt dreiht se aff, hen to den Reiher.

De kick nich rechts un kick nich links,
de kick bloß stump, egaol up’t Waater.
Dat is mit em villicht ’n Dings,
’n Erpel mäck auk all Gesnaater.

Stief steiht de Reiher, ganz alleen,
as harr he sömms sick dao vergiätten.
Doch kick he dao, up Stelzenbeen,
gedüllig nao sien Aobendiätten.

Dat Waater aower, spieggelblank,
süht uut, as gaff ’t nich eene Barbe.
Klook sind de Fiske, Gott sei Dank,
auk wenn de Reiher denkt: Ick darbe…

Daoför singt nu de Gaitling hall
sien schönste Aobendliedken.
De Sönne sackt lück deeper all;
egaol, ick gönn mi noch ’n Tietken.

Hett et Adé, döt et oft weh.
Doch jüst dat Scheiden mäck, dat Liäben wiedertreck.
Drüm sägg: „Adé“ –
Döt et auk weh.

Hett et Adé, is et es Schnee.
Wat föllt in Küllde bi Nacht, wäörmt nie’e Planten ganz sacht Jedet Adé,
wesselt es Schnee.

Hett et Adé, mäck dat auk free.
Is dat Losslaoten auk schwuor,
stigg nie’et Liäben empor.
So is Adé Luv auk un Lee.

Drüm: Hett et Adé,
drink erst es Tee.
Allet bruukt siene Tiet, bis et es wier is sowiet mit dat Adé –
ohne Ohje …

De Baom wäss längst all, Gott weet wo,
wieldat vor Liäben du so springs.
He wäss för di all up di to,
bis dat he föllt, blindlings.

Mit Biel un Saage krigg he ‚t dann,
dat et barbarske män so kracht;
von Baomwämser bis Timmermann
begaoht se em nu, gar nich sacht.

Antlest bliff glattet Holt von em,
gewienert un poliert.
As Sarg un Krüüß, ja, je nachdem,
wat dienen Daut so ziert.

Sind et twee Lättkes auk män bloß,
as Krüüß gewerkelt, mit dien‘ Namen,
so gaoht nu Baom un du getrost.
fierlick antlest mit „Amen“.