Ick bruuke kien Tamtam.
Mi is alleene auk nich bang.
Ick häbe ja ’n moji Plecksken,
dat is mien lütke Liäseecksken

wo icke, ohne je to stressen,
mi alltiets wunnerbar kann ressen.
Geiht‘ buuten rund auk mit Klimbim,
so gieff ick dao schier gar nix üm.

Doch mien Hook is ’t schönste Kämpken
mit Chaiselongue un Liäselämpken.
Upt Böökerbrett is hengestellt,
wat miene Welt in Orden hölt.

Ach jao, dat Wandbeld vis a vis,
dat is de auk noch schön mit bi.
Dao schinnt de Maond so dör de Baime,
dat schenkt mi oft de schönsten Draime.

Ja, mi is et dat leiwste Plecksken,
mien lütke, moj Kuschelecksken.
In mienen Hook sin ’k guet tofriär;
dat is mien Riek, wat will ick mehr?

De Fastentiet met Magerquark,
mäck nich bloß slank, se mäck auk stark.
Van Ballast geiht dao guet wat quiet –
Kopp, Hiärt un Siäl wiärd frie un wiet.

Et is weet Gott nich to verkennen,
heel best de Fastentiet to nennen.

O Gott,
ick liäw met miene Korpulenz
vandage keggen alle Trends.
Ick wünske mi van Hiärten sehr,
dat ick män doch wat lichter wär.

Drüm möchte ick, statt guet to iätten,
stattdem villicht es leiwer biädden.
Dat wär nich geistig bloß gesund,
daobi göng quiet auk Pund üm Pund.

So könnt ick, ohne Strategien,
bi’t Biäden sparen Kalorien.
Et möök mi schlank un mehr äs blij!
O Gott, dao help mi doch es bi.

Ick will et ehrlick wuohl bekennen:
Nu biäd ick es, üm afftonemmen.
Daobi bekenn ick frank un frie:
Ick möchte föhlen mi es nie!

In‘ Fröhjaohr föllt nao Schnee un Frost
lück warm den ersten Riägen.
Dann, Sommerdag, föllt Sunnenschien
un döt de Blaiten hiägen.

In‘ Hiärwst, dat Laow föllt daale sacht,
in‘ Winter föllt wier Schnee.
Sternschnüppkes fallet in de Nacht –
wat auk dao föllt, et döt nich weh.

Alltiets föllt immer maol wier wat,
un auk de Lack föllt von us aff…
Doch föllt us auk wat to – un dat
mäck männigmaol us baff.

Wenn dann de lesste Vörhang föllt,
föllt nix hier mehr so för us aff.
Bloß noch ’n Schüppken Erde wuohl
föllt up de Kist‘ an‘ End in‘ Graff…

Dat Öller treck di nich bloß runner, dat Öller steck auk voller Wunner.
Man draff sick bloß nich hangen laoten un guet wat doon, män dat mit Maoten.

Noch schinnt dat Liäben schön un prall. Man tellt dat Öller nich äs Tall.
Doch eenes Dages is ’t sowiet, dann wiärd et för wat anners Tiet…

Et wiärd so langsam ’n Mallör, so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr.
Wi fraoget üm so manch Gefallen un willt män doch nich lästig fallen.

Wi willt den Kopp nich hangen laoten, willt denken guet un auk guet praoten.
De Welt, se is jä noch wuohl schön, wör man nich bloß so oft alleen.

He kümp ganz sacht, de aolle Dag; et werd nich biätter, ach, ach ach…
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.

Man kömmt nich ruut, nich van de Been un sitt harüm, is oft alleen.
Man is bedrüöwt un simmeleert: Wat noch wuohl alles so passeert?

Üm us werd ’t ruhiger nu män doch – debi sien will wi giäne noch.
So eenfach is dat aower nich, wenn man alleen is un all’s schwigg.

Auk krich man all’s nich recht mehr mit. Man säch sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“
De Düörn’s, se bliewet öfters to; jüst dat mäck us nu auk nich froh.

Längst bünd de Kinner uut ’n Huus. Besöök is rar, rar auk nen Gruß.
De leiw man hät, se sind män wiet – nich eener häff mehr richtig Tiet.

Worüöwer sall man sick noch freu’n? Nu sitt man gar in’ Altenheim.
Doch hät mehr Kraft äs all’s Gesöör, jüst hier dat Guede, wat maol wör…