Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Über Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
He kömmt ganz sacht, de aolle Dag; et wäd nich biätter, ach, ach ach … Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.
Un auk dat künstlicke Gebiss, dat is män doch ’n Hindernis. Haore wasset uut de Ohr’n un de Geruchssinn geiht verluor’n.
De Ächtern, fröher prall un rund, he föllt nu in dör Muskelschwund. Un buoben up dat griese Köppken, löpp uut de Niäs so männig Dröppken.
Dat Profil wätt langsam kläglick, man nemmet to, nu baolle täglick. Un auk dao drunner, unner’n Nabel, is dat nich mehr so ganz passabel …
Stellt sick de Kopp auk noch so quer, nutzen dött dat doch nix mehr. Erst recht helpt nix, wenn wi bloß stüöhnt, et hölp us mehr, wat wi noch küönnt!
Vull Aolle aower simmeleert: Wat süss nich all’s wuohl noch passeert?! Un statt to jamken: „Oh so ’n Schitt!“, hölp männigmaol dann mehr en Tritt
int Ächterpand, herrjenochmaol! Et is doch nich mehr alls egaol … Un bloß breet up den Ääs noch kliäben, wat sall man dao denn noch beliäben?
Man mott jä nich glieks rümtospringen, doch schön es ruutgaohn, küeren, singen orre liäsen in guet Böök‘, verdriff met Luun so männig Spöök.
Drüm gaoh heruut off radel Rad, un doo auk ruhig för änn’re wat. Vull muntert up, drüm freu di mehr, auk use Plattdüütsch helpet sehr.
Et mäck fideel, auk wenn’t maol schuert, schön Plattdüütschpraoten, dat dött guet. Auk daomit könnt wi us verwüöhnen, et giff genoog, üm nich to stüöhnen!
Gaoht drollig Döönkes dör de Runde, krönet dat glieks jede Stunde. Met Jamkerie wäd dann nich fackelt, wi lachet, dat de Heide wackelt.
Dat mäck alltiets mehr äs risk (frisch, munter), met nette Lüe bineen an‘ Disk. Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln, lött lecker sick gar eenen kümmeln.
Ja, dat giff Lecht in‘ griesen Dag, ne arme Siäl, de dat nich mag.
Se sägget ja, Draime wären nich bloß Wind. Heel wiesklooke Pyschelogen meinet gar, se härren dao Gott weet wat in funnen. Nu ja, dat ännert in de Bedden aower nix an dat Weltern und Wehren oft debi. Un wat nutzet mi dat, wenn ick weet, waorüm ick lesste Nacht Napoleon wör? Drüm hängt den ännern Muorn ja doch kien Tweespitz (Zweispitz, typischer Napoleonhut, bei dem die Krempe so aufgestellt ist, dass sich seitlich zwei Spitzen bilden) an‘ Garderowenpinn. Ick könn auk ruhig so es Napoleon kummdeeren, miene Frau sprüng de doch nich bi. All’s bloß Draimerie. Nix änners äs Spöökerie in‘ Kopp. Villicht ganz nett maol, aower dat Liäben süht änners uut.
Bi de Wehmeyerske wör dat mit de Draimerie mehrst nich so nett. Se harre oft wahne wat mit Albträume to bekieken. Bäänd harre Gott Dank mit so wat kiene Last. He schlööp an sick immer ganz guet dör. Göng auk em es wat debi dör ’n Kopp, so konn he dao guet mit liäben, dat lött sick nich änners säggen. Nu ja, de eene so, de änn’re so.
Eenes Dages satten de beiden bi’n Fröhstück. De Frau söhg gar nich guet uut. Bäänd fröög iähr auk glieks: „Häs nich guet schlaopen?“ „Gar nich guet“, stüöhnde se, „ick harr män jüst de Aogen to, dao göng et all wier loss. As wenn de Satan mi in‘ Nacken satt. Ick wüss gar nich so gau mehr wohen. Dao bin ick ratzfatz upt Rad sprungen un – heidewitzka – uutnaiht.“
„Wat du nich sächs“, mümmelde Bäänd an sien Buotteram, „un dann häs dao so de heele Nacht dörtrampelt?“ „Ja, wat soll ick denn maaken?“, fröög Hilde upkratzt. Se mennde gar noch: „Wenn ick män so schön schnuorken könn äs du …Häs auk noch draimt?“ „Oh ja“, nickoppede Bäänd, „dat häb ‘ke.“ „Aha“, leit Hilde nich nao, „wat denn?“„Also, wu sall ick säggen“, drucksde Bäänd herüm, „ick säch es so, ick bin dao nich bi wegföhrt.“
„Geiht et nich ’n bettken genauer?“, fröög Hilde nieschierig. Dao gaff Bäänd sick nen Ruck un sach, „ick will de gar nich ümto küeren, et göng maol wier schön rund mit de Paula.“ Hilde wüss gar nich, wat se hörde. „Wat?!“, keek se em ganz giftig an, „mit Paula? Un ick wör dao gar nich mit bi?“ „Nä“, keek Bäänd verwünnert up, „göng doch gar nich, du wörs doch de ganze Nacht mit‘ Rad unnerweggens!“
