Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Über Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Up de Iemse schippern, dat is ‘n ruhiget Schippern, ohne Schiss… Dört Waater strick dat Schipp, aalglatt; wi maakt debi us nich es natt.
Erholen lött et sich nich biätter, to schwemmen so, ohn’ Badewärter. Daobi auk noch ’n frisket Beer, wat will man süss denn wuohl noch mehr?
Üöwer sachtweg schwappkend Wellen strieket muntere Libellen. Un lück naihge bi de Brüggen, danzt up un daale geck de Müggen.
Se danzet nao den Gaitlingsang, de hocket up ne Uferbank. Dat Schipp, et schwappket still dehen, an Büschk vörbie, an Wiesk un Venn.
De Blick geiht wiet, de Sinn’ sind still; in’ Kopp ’n Lied, dat singen will. So up de Iemse schippern, schön met Piff, dat is dat Schönste, wat et giff!
Schlienkamps harren et lange all drup: Wiehnachten maol weg uut ’n Huuse, schön ruhig, bloß de beiden. Waorüm nich? Se wören jä auk nich mehr de Jüngsten un dann dat Huus vull, dat göng män nich mehr alle so flott. So harren de Kinner iähr es ne Wellness-Wiehnacht schonken. Kiene Fierdagswehrerie un doch ganz in dulcio jubilo („in süßer Freude“). So de Post, uut dat fiene Wellness-Hotel. Kick, wenn dat nix wör …
Dao satten Schlienkamps nu auk all in‘ Whirlpool to palschken. Jö! Dat de Lüe et nich söhgen. An sick aower doch ganz plaseerlick. Et göng Gott Dank jä auk ohne schwemmen dao. Nich genoog demet, woll sick Sefa dann gar noch för de Fööte ne „sehr anregende Reflexzonenmassage“ gönnen un dat Gesicht daobi es mit ne Joghurt-Maske insmeeren laoten. Bruuk jä nich eenen wietten; aower wenn nich hier, wo dann? Jopp harr sick auk wat uutsocht. Sienen Puckel bruukte et naidig maol wier. Un nie’en Schwung, well konn den nich bruuken? Oh, dacht he all heel happig in vöruut, dann soll Sefa nao de Massage es seihn, wu schön „froh und munter“ et noch göng.
Män wat sägg ick? Dao wier in iähr Komfortzimmer, woll et so recht alle gar nich klappen. Also nää! Et feihlde doch an nix. Niäben dat nüüdlicke Deko-Wiehnachtsbäömken stönn in Ies gar nen Buddel Sekt samt nen Schäölken Pralinen. Dann spiellde dat Radio auk noch fierlick: Stille Nacht … Doch dao wör et so wiet. Sefa kullerden de Träönkes män so üöwert Gesicht. Wat hölp dao noch de Joghurt-Maske? Se keek heel betuppt (traurig) drin un wehklagede: „Oh je, wat ne stille Nacht doch nu…“ Auk Jopp keek längst all gar nich mehr froh un munter. Van wiägen dao in dulcio jubilo … Nich es Luune mehr harren beide för de Wiehnachtsparty unnen in de Hotelbar. Jopp greep all nao sienen Schlaopanzug. Dao pingelde dat Telefon.
De Kinner wören dran un wünskeden iähr: „Frohe Weihnachten!“ Et göng iähr doch sicher guet dao, oder? „Oh ja! Heel best“, krückten sick beide wat terechte. Gönnerhaft kam et trügge, se härren sick dat jä auk wuohl maol verdennt. Dao reipen de beiden lütken Enkelkinner detüsken: „Oma! Opa! Wann kommt ihr denn wieder??“ „Muorn sin wi de all wier!“, reip Jopp iähr luuthals dört Telefon to. Un Sefa verspröök iähr nich minner munter: „Oh ja: Morgen, Kinder, wird’s was geben. Sollt mal seh’n, wenn Oma un Opa wieder da sind…“
Wat schön nu up maol! Se konnen gar nich so gau packen, de beiden. Jopp smeet glieks auk sienen Schlaopanzug mit in den Kuffer. Dat göng dao nu guet de Nacht wuohl ohne. „Ach, ach“ sagg he „fleit wat up so Wellness-Wiehnacht!“ Un Sefa nahm em in‘ Arm un flisterde: „Oh ja, Wiehnachten schön alle bineene, dao geiht doch nix üöwer.“
Et giff alltiets Lüe, dao draffst et nich so genau bi nemmen, süss lötts dao bloß Nerven bi. Bi Musekamps Jopp wör dat auk so. He wör sogar es maol weg. Dao gaff et aower bloß eene Siete Klinken an de Döören, wenn weeß, wat ick meine. Et häff em aower nich vull holpen. Nu harre et den Nervendokter Sibelius mit em to doon. Dao konn Jopp an sick auk wuohl mit. Drüm drünk he sick dann immer es maol eenen derup. As he so nao un nao aower nu dat Suupen anfüng, wör den Dokter Sibelius dao gar nich glücklich üöwer. Oh, oh, oh. Dat feihlde em bi Jopp nu bloß noch! Dann wör he sömms auk baolle sowiet. Nein, nein. Drüm pöck den gelehrten Dokter schwank dör un namm Jopp streng int Gebet. Ganz düütlick spröök he:
„Josseff“, un daobi gaffelde de Mann wehrig an siene Brille herüm, „Josseff, Josseff, das geht so nicht weiter. Du musst endlich dein Leben in den Griff kriegen. Hast du mich verstanden?!“
Doch Josef tröck bloß kaduck so de Schullern debi hauch.
So nich. Also keek em düssen Dokter Sibelius nu noch lück geföhrlicker an un sagg em to: „Damit das klar ist. Es bleibt sonst nur noch die geschlossene Anstalt für dich. Herrjeh, das wollen wir doch nicht, oder?“
Oh nein, ach nein! „Üm Gott’s Willen nich“, jamkede Jopp un schwörde auk Biätterung. Drüm woll he glieks von den Dokter auk gern es wietten, wu de sien Liäben denn so schön in’ Griff krieggen harre?
Dao keek em den Dokter lück geistesabwesend an, streek sick sienen Snurrwitz un sagg em to: „Ach Josef, mein lieber Josef, was soll ich dir nur sagen? Ich sag’s mal so, nicht wahr, das kommt alles von der Schule. Jawoll. Die Schule, die Schule, da geht nichts drüber.“
„Soso“, nickoppede Jopp. So wat. He wör sprachlos. As he dann göng, dacht he sick: „Also dat mit de Schoole, dat moss nu auk es anfangen.“
Ganz fröhmuorns den annern Dag möök he sick all up den Patt nao de Schoole hen. Aower de Schoole wör noch to – un so dreihde he wier üm. Doch dann dat! Glieks bi de Schoole fünd he ’n grauten Büül vull Geld. „Oh sieh an, sieh an!“ reip Jopp glücklich, „mit de Schoole, also dao hät den Dokter tatsächlick Recht. Nu will ick de auk es wat von maaken.“
As Jopp nu to de naichste Untersuchung moss, dai he dat in’ stiewen Staot, mit Anzug, guet Schoohwerk un ne nie’e Brill. Na, dao keek den Doktor Sibelius aower! Heel baff sagg he achtbar: „Joooosef! Also mir fehlen die Worte! Das nenne ich ja eine äußerst positive Veränderung der Lebensverhältnisse. Woher kommt denn das so plötzlich?“
„Och“, mennde Jopp, „ick härr et nich dacht! Doch fürwahr, fürwahr, Se häbt recht; dat kömmt tatsächlick all’s von de Schoole! Oh ja, de Schoole, de Schoole, Herr Dokter, da geht nix über!“
♣ ♣ ♣
Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter, erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.
Die zeitlos-schönen Pötter-Bücher zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache und sind immer auch zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!