Bild: pixabay

Nich to glöwen, wu et Niejaohr üm de Glascontainers uutsöhg. Rundümto Pullen un Schöeren (Scherben), as wenn ganze Horden van Suupkladden dao Quartier nommen hadden. Schlimm! Ne adrette Frau, de dao wiet bi ümto gaohn moss meinde: „Oh, oh, oh! Wat ’n Beld för use Kultur … Feihlt bloß noch, dat so wat auk noch äs Niejaohrskultur dörgaohn sall. Sin wi eenlicks noch ganz wies?“

     De Fraoge trööf mi. Denn auk mi häbt se noch bibracht: „Narrenhände beschmieren Tisch und Wände.“ Aower dann wören Fettecken up maol Kunst. Un nu willt se us wiesmaaken, dat auk all de Schmnererien, samt bullerbastig Kritzelkratzel, Kunst sien sall. Büörssel un Bessen pössen de biätter to! Aower nä, de Schmeerfinken kniepet de glieks bi uut. Un, jüst es nu mit all den Suupschlamassel, mott de Allgemeinheit deför upkommen. Aower kineene sägg wat.

     Nu will ick hier nich glieks alle Glaskünste un all’s, wat sick so „Graffiti“ nennt, in Grund un Buoden dönnern; denn et giff twee Sorten devan. Eene, de ick all nannt häb un de annere Sorte, de us schön änners wat bescheren will. Ick denke dao nu jüst an sücke, de dao gar grautherzig bi to Werke gaoht, junge Sternsingers, de statt Spray witte Kriede bruuket. Waorüm?

     An‘ 6. Januar is Dreekönnig; Geschichte in Reinkultur. Denn üöwer Jaohrhunnerde tellde den Dreekönnigsdag mit to de gröttsten kerklicken Fierdage. Beste Biespiell daoför is de Kölner Dom met den güllenen Reliquienschrein för de Hilligen Dree Könnige. Siet Jaohrhunnerde bünd se in use christlicke Kultur de Schutzhilligen för alle, de up Reisen unnerweggens bünd. Teeken von iähr finnet sick bis up ’n Dag an historschke Herbergen un Gasthüüser. Daovon künnet kunstfeddige Schmiedeschilder met Naomens es: Krone, Sternen orre ak Mohren.

     Kien Wunner, dat hier „Dreekönnig“ fröher den ersten grauten Fierdag in‘ nie’e Jaohr wör. Use Vöröllern (Ahnen) göngen mit gewieht Waater van de Kerke nao Huuse, schlöögen dat Krüüz demit üöwer Döören un Pöste (Hausgiebel) un schreewen mit Kriede nen Siägenswunschk  üöwer den Huusbalken, üm so dat nie’e Jaohr üöwer Füer un Unbill afftowehren.

     Jüst so haollt et noch de Sternsingers vandage. Se schriewet, wenn wi willt, düt Jaohr to Dreekönnig an de Döören: C+M+B+2020. Ja, auk dat is Kunst, Graffiti, maol schön änners! Denn so sammelt Caspar, Melchior un Balthasar guede Gaben för arme Kinner in de wiede Welt un schriewet us daobi dat Siägenteeken mit Kriede an de Döören. Ja, un nochmaol:

     Jau, so ne Kunst laot ick mi gerne gefallen!    

Bild: pixabay

Et is maol wier so wiet.
Uut männig Hööke schniet
auk hier in use Mönsterland,
bunt Narrenvolk, uut Rand un Band.

Käppken up, kuort’ Röcksken an –
un glieks wätt wehrig Jan un Mann.
Bunt angetrocken, ohne Schüü,
springt se harüm, de lust‘gen Lüe.

Se doot mit « Prosit » munter drinken
un mit « Helau » vergnöögt nett winken.
Dao meint nu gar de aolle Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Bild: pixabay

Karai (Ausruf des Erstaunens, der Verwunderung; Steigerung noch durch Ei Karai)! Ganz schlimm, wenn Mannslüe alleene mit wat togange sind. Dann geiht et glieks Gott weet nich wu deher. Eenspänners (Junggesellen) könnt de besönners wat von. So es Erwin. Nu woll de an sick wuohl gern an ne Frau, doch daoför mossen erst wat Punde bi em weg. Drüm füng he nu up Ostern hento in de Fastentiet es ne Eierkur an. Dat pöss jä auk guet in de Tiet wuohl. Un för Eier wör he all immer. Erst recht lecker Soleier. Also wör nu siene Parole: Solei dir leb ich, Solei dir sterb ich.

     Dat bleef aower nich ohne Wirkung. De Mann harr all dat ganze Veerdel keggen sick upbracht, denn se konnen em nich mehr ruuken. De Kerl stünk es nen Ülk (Iltis)! Unner us: Se wollen et üöwer Ostern dao üm sien Huus all wietlöftig mit Gitters affsperren. Stell di so wat es vör! Aower et göng nich änners mehr. Erwin bruukte naidig Karantäne. De Fraulüe göngen jä auk all laupen vör em. Eier sind nu maol nich ohne. Giff et erst recht nix äs Eier mehr, is dat för Mannslüe an Nebenwirkungen nich ohne. Karai, dao denk bloß es an de armen Eenspänners bi!   

     Nich genoog demit, grummelde et nu auk noch recht gefäöhrlick in Erwins Buuk. Et grummelde, as tröcken von dichte bi heel bollerige Gewitterschuers up. Doch wör dat bloß so ’n Soleiergedönner. Oh ja, man sall gar nich meinen, wat Eier nich alle so maaken könnt!

     So wüss ick auk gar nich wat mi ankamm (mir war es ein Rätsel, was mir da passierte), as Erwin mi lessens van wieden üöwer de Straote her in de Mööte kam (er mir entgegen kam). Karai! Mi schinn, as ruttkeden se dao üöwer mi in‘ twedden Stock ruhbästig met de Müöbels harüm. Doch van wiägen, dat wören Erwin siene Gedärme! Dat mööken alle de hatten Eierknubben in Erwins Rumpelkastenbuuk. Kien Wunner, dat de Naobers all dat Gesundheitsamt int Spiell brengen wollen. Doch Gott Dank kreeg dat soiäben noch nen änneren Dreih.

     Sägg nix, et giff tatsächlick noch Wunner. Man söhg Erwin siet Dagen all mit ’n drall Fraumensk laupen. Et schinn, de wüss em to nemmen. Wat man so hörde, wör et ne Galina uut Kasachstan. Et konn för Erwin nich biätter! De Mann söhg endlicks wier manierlicker uut. Auk harre sick dat olle Rülpsen bi em leggt un sienen Rumpelbuuk wör hörbar beruhigt. Sägg nich eenen noch wat keggen resselute Fraulüe. Erwin liäwede debi up. Wat mehr?

     Et gaff bi Galina auk glieks Kostümstellung. Se quettkede dao nich lange mit. Wat et gaff? Dumme Fraoge. Erwin mümmelde debi, as he sagg, nu gäff et immerto Russisch Ei …

     Ei Karai! Schluss nu. Ick will de nix mehr von hören! Ick freu mi bloß noch up Ostern.          

Bild: pixabay

Kardinal Galen (1878 – 1946) wör ja bekanntlick vör de Nazis nich bange. Man säch em nao, dat he üm de Ostertiet to de Clemensschwester Laudaberta (sie hatte inoffizielle Informationen, die Anlass für die berühmten Galen-Predigten waren) up guet Platt maol sächt härre: „Angst? För Christen duurt up Ostern hento de Angst män bloß dree Dage.“ Wat ’n Satz.  

Nix keggen de schönen bunten Ostereier. Schön, wenn se Freud un Farwe brenget, besönners nu, wenn de Sönne wier höhger stich. Doch alleene doot et de bunten Eier auk nich. Ostern, dao sitt mehr in. Dat woll so auk wuohl den Lüöwen van Mönster säggen. Nu kann nich jedereen glieks so eenen es Galen sien. Un doch könnden wi Christenmensken to Ostern es maol düssen Satz sacken laoten. För Christen duurt siet Ostern de Angst män bloß dree Dage…

Nich dat de Angst demit uut de Welt is, aower et sitt ächter all dat Bangemaaken mehr noch, wat us nich heelmaol inknicken lött. Well sick an so wat uprichten kann, wäd wuohl nich glieks minnmöötsk (kleinmütig). So eenen es Hölderlin (1770 – 1843) sach: „Wo Gefahr ist, wächst das Rettende auch.“ So guet dat Rettende auk van buuten her is, so düch de Huopnung van binnen her nich minner wat. Papst Johannes XXIII göng met Kardinal Galen liek, as he bekannde: Well glöff, bibbert nich.

Guet so. So schmecket auk sicher de Ostereier noch maol so guet.

Bild: pixabay

Ja ehrlick, ick sin gern gesund!
Doch waorüm glieks wier kerngesund?
Dann feihlt et sicher wier an wat
un Glück un Glut sind för de Katt.

Satt is man, wenn man is satt.
Doch nä, et göng noch immer wat!
Guet könnt et noch ne Krönung geben;
auk leit sick gar noch eenen heben.

So göng et immer biätter noch,
doch so is nimmer vull de Trog.
Nix nich is guet off guet genoog,
wi kieket bloß noch analog.

Doch ehrlick: Wu leit guet et sick so liäben,
woll man dat Fell egaol noch glätter gerben?
Wi merket daobi gar nich mehr,
wo ‘t reinste Glück noch wohl kümp her?

Woher? Dat is kien Losgewinn,
längst sitt et deep all in us drin!
Dann sin wi nich bloß gern gesund,
dann sin wi gar noch kerngesund!