Uut ’n Huuse röpp et mi to: „To, komm harin, dat Tweeuhrsköppken (Mittagskaffee) is glieks feddig!“ Un glieks daonao de Fraoge: „Is dat för dat Buutensitten nich noch wuohl wat to kaolt?“ Ick roop trügge: „Nää! Hier, Südsiet, lött et sick guet duer’n (hier kann man es gut aushalten)! Män langsam an mit den Koffie!“ Ja:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Wat schön nu wier, hier buuten. Ick sitt up de Huusbank un aal mi in de erste mollige Meddagssönn. Un doch schütt up maol noch de Wind met ne Böe üm de Ecke un lött för nen Moment de Waaterfützen bibbern. Glieksdrup dreiht he aower giennsiet wier aff. Dat is nich mehr vull mit em. De Sönne lött em nich mehr gewähren, se kann et nu all ümso biätter. Löchtend speigelt se sick in de Waaterfützen, so dat in Nullkommanix dat Lecht dao män so ruutglitzert. Dat will sick nen Kiewitt es genauer bekieken. He is nieschierig an den Waaterpool daale gaohn. Dao steiht he nu, kick üm sick, bekick sick geck in den Waaterspeigel un röpp sien eegen Namen, as woll he säggen: „Ja is dat denn de Müöglichkeit? Genau dat bin ick!“ Wat häff he ’n Spass. He wüpket hen un her. Kien Wunner, denn:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Nich minner munter gaoht et de Fiäken in’ Swienekoben an. Se rengstert (rennen und springen) hen un her, slaot’ Haken un quiekt et för Freude män so uut.
Met bloß een Aoge kick Bello sick dat Gejüchter an. De Rüer lich ganz still in de Meddagssönn niäben sien Schott un döset för sick hen. De Kopp lich platt up de Vörnepooten. Bloß bi dat undöchtig Swienegequietske bequemt he sick, een Aoge es an dat Spitakel to waogen. Doch dao föllt et auk all sacht wier to. He weidet sick leiwer an de warme Sönn, statt an de unwiese Schwienerie. Män nu lött auk he män so iäben so’ n eentrötig Gnuoren van sick hören, as woll he säggen: „Schwieget still. Et is doch nu sooo schön hier.“ Dao bünd beide Aogen auk all wier to – un he draimt vör sick hen.
Ganz still is et up maol.
Auk ick kiek met halwe Döppen so iäben hauch in de Weltgeschicht un draim för mi hen. Daobi kiek ick in den weltenwieden Hiemmel, noch ohne Kläör (Farbe), so blank es Waater, un doch all met so ’n iäben fien Blau. Lecht un Sönne luert. Ja:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Deep haal ick Aom. Et rück gesund, lück kruutig-bitter. Dat mäck dao vörn de Hollerbusk (Holunderbusch). De Meddagssönn geiht all derbe an em ran. Se will wuohl siene dummendicken Knoppen knappen. Dat mäck den kruutigen Ruuk. Wat ’n Aroma!
Treck dat de Vüögelkes an?
Se piepket un singet un wüpket un springet munter in de Birke harüm – vörne dao an’ Grabenrand. Et is, as woll de Baom met siene swatt-fienen Pietskentööge noch vörsichtig wat van’ Wind fangen. Män dao is nich mehr vull to fangen. Nä. De scharpe Wind häff uutdennt; denn:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Uut ’n Huuse röpp et mi wier to: „Wo bliffs?! De Koffie wochtet!“ Ick reck mi piel dör un staoh up, up de Birke hento. Uut ne Borkenwunde quillt nen Druoppen. De glitzert in nen Sönnenstrahl. Ick tippe vörsichtig mit ’n Finger dran un licke devon… Et schmeck nao Fröhjaohr. Et düch mi, dat schmeck nu gar biätter äs Koffie. Ja, so is dat. Schön so, denn:
Fröhjaohr lich in de Lucht.

April, April, de mäck wat he will.
Maol weiht et wild, maol is et still –
maol lacht de Sönne wiethen to
un Vüögel nösselt, singend froh.

Doch glieks, oh je, wat ’n Mallör,
schuuwt schwatte Wulken sick daovör.
Wind kömmt up, de Böen kollert,
et weiht un huult un blitzt un donnert.

Lange aower duert et nich,
de Hiemmel löcht‘ wier bläölicklich.
Wenn auk de Nordwind noch wuohl will,
sien Kraft is wech: April, April!

Et kann em nich mehr vull gelingen,
denn de Knoppen willt nu springen.
De Luft rück manchs all sammetweek
un Müggen danzt an‘ Waatersteeg.

De Tiet, an Sunnenschien so arm,
se is vörbi, et werd wier warm.
De Lerch, se singt in höchste Tön:
„De Lenz is dao, meinee, wat schön!“

Et giff Worde, de kriss nich uut ’n Kopp. Mehrst wören se all in use Kinnerköppken. Un dann noch so Gesänge. Se singet immerto in us. To Ostern is dat bi mi: „Nun woll’n wir alle fröhlich sein, in dieser österlichen Zeit.“ Mi geiht glieks dat Hiärt debi up, wenn ick dat singe. Off schöne Worde orre schöne Leeder, wi kieket de glieks änners bi in de Welt.

Wat dat Wörtken anlangt, so is dat bi mi „Kiekuck“. Auk dao sin ick glieks fröhlick bi, söwwst wenn et daobi nix to singen giff. Egaol. Kiekuck kömmt uut et Plattdüütschke. Un dao is alltuvull Singerie ohnehen nich bi in Mode. Mott auk nich. Alleen dat Wörtken döt all guet: „Kiekuck“. Et sägg us: Kiek es hier, hier bin ick! Un glieks – wat schön! – willt de Hande wuohl debi in de Höchte. Annermaol frögg dat Wörtken villicht so ächten rüm: „Häs mi noch giän?“ Wu auk immer, immer geiht dat Hiärt debi up, bi „Kiekuck“. Un man kann nich anners, äs fröhlick sien.

Nu pass es up.

De Japaner häbt et met „kokoro ni tomaru kotoba“. Tschä, dat moss hier nu maol ruut. Drüm könn wi bloß froh sien, met use Platt. För de Japaners aower is dat so wat es iähr japaanske Platt! Dat härres wuohl nich dacht, wat? Is aower so; denn et bünd Worde, de uut de Volkssiäle her kuemmet. „Hiärtenworde“, de met Mode- un Allerweltswaorde üöewerhaupt nich to verglieken sind. Ümso mehr aower will de japaanske Kultur se hauchhaollen. Drüm häbt Dichter dao in Japan kuorte Riemsels van maaket, de immer wier so van Mund to Mund gaoht, weil dao Schöns wat bi druutlöchtet. Kick, so is dat ännerswo. Nu denn, in wat för ne Spraoke auk immer, Hauptsaake sücke froh maakenden Worde verdriewet „Sorgen, Angst und Schmerz“.

Doch et geiht auk änners rüm.

Daobi denk ick oft noch an Jossep, den guetmötigen Frisör uut Mütterken Russland, wu he hier in sien Gaorenhüüsken met siene ewige Knofflokfahne nao nen Schnippschnapp-Scherenschwung maol sagg: „Ich weiß noch wie gestern. Ich noch nich mal richtig passte in Uniform, da stand Offizier vor Haustür bei uns, zeigte auf mich un rief Dawai! Papa war auf Feld. In Tür stand Mamuschka mit klein Schwesterlein. Sie winkten und weinten. Und ich, ich hab sie alle nie wieder gesehen. Nach Krieg kam ich für Arbeit nach hier un bin geblieben. So war das. Aber bis heute is schlimmstes Wort für mich: Dawai!“ Oh ja, dat sitt em bis vandage hatt. Auk so ’n Wort kann’t ganze Liäben ümkrempeln.

So giff et alltiets Hiemmels- un Höllenworde. Wat is denn för di so ’n schön Hiemmelwort? För mi is un bliff et Kiekuck. Dao seih ick miene Moder noch, wu se moje lacht, mi munter towinket un lück schelmsk to mi sägg: „Kiekuck.“ Drüm danke ick Gott, dat mi so wat es Dawai spart bliewwen is. Ümso mehr will ick nu to Ostern wier singen: „Nun woll’n wir alle fröhlich sein …“

Ne Henne fratt, man glöff et kaum,
sick satt maol an nen Gummibaum.
Dann leip et in den Höhnerstall
un leggte, schwupps, nen Gummiball.

Ei, Ei, Ei, wat is denn dat?
So ’n Osterei, dat is ja wat!
Dat schinnt ja von nen annern Stern,
nen Ping-Pong-Eiken, toppmodern!

Doch so ne Gummieiermakerie,
de wör nu doch män mehr äs nie.
Erst recht de Hahn keek ganz verstellt,
so ’n Ei pöss nich in siene Welt.

Un doch is ‘t nu de lesste Schrei,
so ’n Wüpke-Ping-Pong-Osterei.
Verbaast fröch man, maol klook, maol geck,
off denn so ’n Osterei wuohl schmeck?

Krich man nich auk wuohl, schwuppdiwupp,
von sücke Eier nen Schluckupp?
Un, well härre so wat dacht,
dao geewe man män auk up Acht:

Et wackelt bi de Pingpongbällkes,
heel dull nu all wat Höhnerställkes!

Ostern is män jüst vörbi,
dao is nu Hiemmelfahrt all wier.
Wi häbet düssen Dach gar frie –
un Mannslüe maaket sick ne Fier.

De Papas spannt de Kutsken an,
üm met Gesang sick sömms to ehr’n.
„Ein dreimal Hoch dem lieben Mann!“
Dat sall es eenen iähr verweh’rn!

Daobi bünd vielle gar nich Vater –
un fiert den Vatertag doch mit.
Drüm is dat mehrste auk Gequater,
bi all dat Beer un all den Sprit.

Sinn un Verstand bünd so gau rietten.
De rechte Sinn is debie wech.
Waorüm et geiht? Well will ‚t noch wietten,
wat düssen Dach us wüerklick säch?