Uut ’n Huuse röpp et mi to: „To, komm harin, dat Tweeuhrsköppken (Mittagskaffee) is glieks feddig!“ Un glieks daonao de Fraoge: „Is dat för dat Buutensitten nich noch wuohl wat to kaolt?“ Ick roop trügge: „Nää! Hier, Südsiet, lött et sick guet duer’n (hier kann man es gut aushalten)! Män langsam an mit den Koffie!“ Ja:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Wat schön nu wier, hier buuten. Ick sitt up de Huusbank un aal mi in de erste mollige Meddagssönn. Un doch schütt up maol noch de Wind met ne Böe üm de Ecke un lött för nen Moment de Waaterfützen bibbern. Glieksdrup dreiht he aower giennsiet wier aff. Dat is nich mehr vull mit em. De Sönne lött em nich mehr gewähren, se kann et nu all ümso biätter. Löchtend speigelt se sick in de Waaterfützen, so dat in Nullkommanix dat Lecht dao män so ruutglitzert. Dat will sick nen Kiewitt es genauer bekieken. He is nieschierig an den Waaterpool daale gaohn. Dao steiht he nu, kick üm sick, bekick sick geck in den Waaterspeigel un röpp sien eegen Namen, as woll he säggen: „Ja is dat denn de Müöglichkeit? Genau dat bin ick!“ Wat häff he ’n Spass. He wüpket hen un her. Kien Wunner, denn:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Nich minner munter gaoht et de Fiäken in’ Swienekoben an. Se rengstert (rennen und springen) hen un her, slaot’ Haken un quiekt et för Freude män so uut.
Met bloß een Aoge kick Bello sick dat Gejüchter an. De Rüer lich ganz still in de Meddagssönn niäben sien Schott un döset för sick hen. De Kopp lich platt up de Vörnepooten. Bloß bi dat undöchtig Swienegequietske bequemt he sick, een Aoge es an dat Spitakel to waogen. Doch dao föllt et auk all sacht wier to. He weidet sick leiwer an de warme Sönn, statt an de unwiese Schwienerie. Män nu lött auk he män so iäben so’ n eentrötig Gnuoren van sick hören, as woll he säggen: „Schwieget still. Et is doch nu sooo schön hier.“ Dao bünd beide Aogen auk all wier to – un he draimt vör sick hen.
Ganz still is et up maol.
Auk ick kiek met halwe Döppen so iäben hauch in de Weltgeschicht un draim för mi hen. Daobi kiek ick in den weltenwieden Hiemmel, noch ohne Kläör (Farbe), so blank es Waater, un doch all met so ’n iäben fien Blau. Lecht un Sönne luert. Ja:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Deep haal ick Aom. Et rück gesund, lück kruutig-bitter. Dat mäck dao vörn de Hollerbusk (Holunderbusch). De Meddagssönn geiht all derbe an em ran. Se will wuohl siene dummendicken Knoppen knappen. Dat mäck den kruutigen Ruuk. Wat ’n Aroma!
Treck dat de Vüögelkes an?
Se piepket un singet un wüpket un springet munter in de Birke harüm – vörne dao an’ Grabenrand. Et is, as woll de Baom met siene swatt-fienen Pietskentööge noch vörsichtig wat van’ Wind fangen. Män dao is nich mehr vull to fangen. Nä. De scharpe Wind häff uutdennt; denn:
Fröhjaohr lich in de Lucht.
Uut ’n Huuse röpp et mi wier to: „Wo bliffs?! De Koffie wochtet!“ Ick reck mi piel dör un staoh up, up de Birke hento. Uut ne Borkenwunde quillt nen Druoppen. De glitzert in nen Sönnenstrahl. Ick tippe vörsichtig mit ’n Finger dran un licke devon… Et schmeck nao Fröhjaohr. Et düch mi, dat schmeck nu gar biätter äs Koffie. Ja, so is dat. Schön so, denn:
Fröhjaohr lich in de Lucht.