Guede Buotter

Bild: pixabay

Bi de Buern fröher, dao göng et gar nich ohne Hand- un Spanndenste, von Knecht un Mägde es aff. De gehörden de sowso met bi. Denn all’s göng dör Menskenhand, wat vandage de Maschinen maaket. Aower auk de Schnieder göng van Huus to Huus, üm to naihen un to flicken. Un nich bloß de Schnieder. Wenn es richtig wat wör, so wenn et villicht nie’e Balken bruukte un so, dann mossen klüftige Kerls debi, de sick vör nix drückten. Sücke satten bi et Iätten denn auk mit an en Disk. Un gleiw män nich, dat de sick debi met lück Fiendoon trüggehöölden. Keggendeel. Se hauden drin, wat dat Tüüch höölt!     

     Bi Kottkamps was de auk maol en Timmermann togange, de sick dat Dack vörnommen harre. Nao Schmand un guede Buotter lickte de Mann sick de Fingers. Kein Wunner, denn de Kottkampske botterde noch sömms, so dat et met de friske Buotter dao an‘ Disk de reinste Smeckleckerie wör.

De Meerske (Bäuerin) keek de denn auk all heel speh (verärgert, grimmig) bi drin, wenn den Timmermann sick all wier dat Buotterfättken vörnöhm. Se sach em to: „De guede Buotter is hier eenlicks mehr so för Fierdage wat.“ „Soso“, schmatzte den Timmermann, „also mi mundet se auk alle Dage!“ Dat göng de Kottkampske nu erst recht quer. „So Buotter verkaupet wi auk gerne, aower dat is den lessten Kluuten (Klumpen) hier up en Disk.“ „Och“, bestreek sick dummendick den Timmermann all wier ne Kuorst, „ick gleiw, ick komme de so jüst noch wuohl met uut.“

     Nu was et de Meerske tovull. Heel grantig gaff se em terügge: „Also dat is mi hier ja wat! Mann, dat is guede Buotter un nich so wat deher. Use Kaihe doot de Buotter doch nich kacken!“ „Dat glööw ick gerne“, lickte den Timmermann sick üm de Tiähn un langte all wier bi de Buotter to, „verdori nä, süss dai ick se auk sicher nich iätten …“

Allianzrespekt

Bild: pixabay

Florenz is maol wier in Rheine un löpp sienen ollen Frönd Ludewig in de Mööte. Also nä, so wat! Jaohrenlang häbt se sick nich seihn un nu dat. „Ludewig!“, röpp Florenz et uut, „is dat denn de Müöglichkeit, da du et bis?!“ „Ja, warüm denn nich“, meint sienen ollen Frönd, wo he denn in de wiede Welt so wiäsen wär? „Ach“, tröck Florenz de Schullern hauch, „ick sin froh, dat de Heimat mi wier häff. Alle män nich so ganz eenfach, ächten in de Welt.“ Jaja, wu dat manchs so gaohn kann. Hölp jä nix, man möss de män dör. „Un du?“, fröch Florenz, „wat mäcks du so?“

     „Och“, meint Ludewig, „ick kann an sick nich klagen. Ick sin jüst up en Patt nao miene Arbeit hen.“ Daobi wieset he up de Sparkasse un säch: „Ick verkaup dao vör de Sparkasse Braotwüörste.“ „Nä!“, wünnert sick Florenz, „wat du nich sächs! Is dao denn wuohl wat bi to verdeinen?“ „Dat will ick meinen“, smitt sick Ludewig in de Buorst, „dao laupet ineens alltiets vull Lüe, wobi auk noch männig Magens män so knurret.“ He lacht debi up un säch: „Manchs krieg ick de Wüörste gar nich gau genoog knackbruun debi. Dann löpp mi de Sweet män so van en Kopp. Daoför giff dat dao aower auk guet Geld. Nich weinig Dage komm ick up mehr äs tweehunnert Mark!“

     „Wat du nich sächs!“, kick Florenz ganz verbaast. Daobi druckst he nu lück rüm un fröch, off Ludwig em äs ollen Frönd nich wuohl met füfftig Mark uuthelpen könn? „Nä“, kontert Ludwig glieks terügge, dat dai he bi’n besten Willen nich. Dat föllt Florenz recht groff uut. Drüm hakt he noch maol nao, off Ludewig nich doch …“ „Nänä“, geiht em sienen ollen Frönd all wier swank detüsken, „ick häb nu maol met de Kasse affmaaket, dat ick kien Geld uutlenne un se bi de Sparkasse daoför kiene Braotwüörste verkaupet.“

     Düssen sogenannten Allianzrespekt göng nu maol met de Berufsehre Hand in Hand. Dä. Nu sall Florenz dao män dat Schnurren laoten, bi so wat treck ja gar de Gewerkschaft noch den Hoot!

En bettken groff

Bild: pixabay

As de aolle Heeremann noch Baas up de Surenburg wör (Constantin Freiherr Heereman von Zuydtwyck, 1931 – 2017), harre he dao äs Buernpräsident un Bundesjagdoberen immer maol wier hauhgen Besöök uut Wirtschaft un Poletik. Jüst bi de grauten Hiärwstjagden wören de alltiets Ministers orre süss so Prominenzen demit bi. Doch dütmaol schinn et heel uut de Wiese.

     „Godorri, wat en Böllern bi de Jagd dütmaol“, sach aolle Lüken so mehr vör sick hen, as he de Drillinge män so scheppern hörde. „Jaja“, nickoppede Hesslings Franz, „dütmaol sind auk allerhand Prominete demet bi. Se wollen ne heelmaol graute Driewjagd devan maaken. Man säch, alle müöglicken Ministers un nen heelen Dutt hauhge Regierungslüü samt noch so Präsidialbeamte wären detüsken.“

     „Wat du nich sächs“, wünnerde sick aolle Lüken, „Junge, Junge …“ „Och“, keek Hesslings Franz debi up, „häs dat met de graute Driewjagd denn nich auk in de Zeitung liäsen?“ „Jaja“, sach aolle Lüken, „dat schinn mi van Anfang an all wat wunnerlick. Wi müöget ja wuohl vull to vull Ministers un Ministerialdirigenten orre süss noch all’s so wat häm’n, aower dao nu gar Driewjagd up to maaken, dat schinnt mi män doch en bettken groff …“

En flotten Fips is Buerengrips

Bild: pixabay

Et was so in de 1950-er Jaohren, to Tieten, as se noch alle guet Platt küerden un de Goldwaage nich glieks för männig Wörtken herhaollen moss. Fööl auk es en groff Wort, göng man de nich forts so pingelig met üm. De Bueren aower kreegen et manchs wuohl.  

     In de Stadt satt to de Tiet auk es maol Schulte-Westkamp in de Raothuusschenke un dai sick guet an en KLaoren met Stritz (Korn mit einem Stritz Magenbitter). Dat was em auk wuohl gönnt, denn he harre nen Hänger met Katuffeln wegbracht. As he sick dao jüst noch en Piepken bi ansticken woll, kreeg he mit, wu et an den Niäbendisk üöwer „de dummen Bueren“ hergöng. Schulte-Westkamp lusterde en Tietken debi to, ehr dat em dat to bunt wuord. „Gleiw ji Klokkschieters denn wüerklick, dat de Buern dörgaohns dümmer bünd es de Städtkers?“, fröög he „laot us män maol wat räötseln, dann lött sick jä seihn, well de biätter debi wegkümp.“

     Dao wollen se an den Niäbendisk wuohl bi mitmaaken. Schulte-Westkamp soll män glieks es säggen, „wieviel Eier der Riese Goliath“ nöchtern verdrücken konn. „Dumme Fraoge“, gneesede de Buer, „bi dat twedde was he jä all nich mehr nöchtern!“ Un he fröög, off et nich wat klööker göng? Doch. Prompt smeeten se em de Faoge an en Kopp, wem biätter et göng, Koffie orre Tee?“ Schulte-Westkamp tröck vergnögt an sien Piepken, wünk aff un mennde, dao gäff et nich vull to fraogen, et wäre de Koffie, de konn sick setten, de Tee aower, de möss män trecken. Deuka, dat satt.

     „So, nu sin ji dran“, drünk de Buer uut, wiskede sick den Baort un sach: „Passt guet up. Wenn se kuemmet, dann kuemmet se nich. Kuemmet se aower nich, dann kuemmet se.“ De ännern keeken dutt (verwirrt) up un meinden bloß, dat gäff et doch gar nich.

     „Dann sin wi hier jä all feddig“, sach de Buer un möök Anstalten, dat he gaohn woll. „Nänä“, göng den Wert detüsken, „et feihlet noch de Antwort, „süss meint se hier noch, ji wüssen et söwwst nich!“ „Ganz eenfach“, greep Schulte-Westkamp nao sienen Hoot, „wenn ick in Fröhjaohr Iärften saie un de Duuwen kommet, dann kommet de Iärften nich. Wenn de Duuwen aower nich kommet, dann kommet de Iärften!“ Drup sett’e he sick den Hoot up en Kopp, kneep alle schelmsk en Aoge to un mennde: „Wiese is faken griese; doch flotten Fips is Buerengrips!“

Volles Haus zur plattdeutschen Dämmerstunde mit Otto Pötter im Heimathaus Raesfeld

von Ruth Beering, Raesfeld – 7. Februar 2020

Bild: Heimatverein Raesfeld

Der Heimatverein Raesfeld hatte zusammen mit dem örtlichen Bildungswerk zur plattdeutschen Dämmerstunde mit dem Schriftsteller Otto Pötter aus Rheine eingeladen. Vor vollem Haus und bei stimmungsvollem Licht servierte der Autor aus Rheine mit lebhafter Gestik und in unterhaltend ansprechender Art und Weise plattdeutsche Feinkost. Dabei gab er köstliche Häppchen aus seinem Buch „Heile, heile Hänsken“ zum Besten.

     So machte er mit seinem anrührenden Gedicht „Ich sin de wier“ nach langer Abwesenheit auf die Rückkehr in seinen Heimatort aufmerksam, in dem sich nach Jahren viel gewandelt hatte und er „de Tiet nich mehr trügge dreihen“ konnte. Liekers wör he froh, wier to säggen: „Ick sin de wier“.

     Neben Besinnlichem, was Herz und Seele fein berührte, unterhielt Otto Pötter die zahlreichen Gäste auch famos mit kurzweiligen Geschichten und Gedichten. So, als er beispielsweise aus „Käthes Kurzwarenladen“ erzählte, wo es nicht nur „Knöppkes un noch maol Knipp-, Knapp-, Knöppkes“, sondern obendrein immer noch manch guten Rat fürs Leben gab. Auch „de Schüötte von Möhn Marie“ war für alles gut, aber nicht nur „äs Pottlappen“, sondern ebenso zum „Hande affwisken, Fleigen wegbandieseln und Schnöttern van de Kinder“. Köstlich!

     Bei dem kurzweiligen Vortrag von Otto Pötter zeigte sich der Autor als Meister brillianter Alltagsgeschichten, in denen Facetten des täglichen Lebens aufleuchten, humorvoll aber auch „sachtsinnig“, stets mit einem feinen Gefühl für das Besondere. So sind auch seine Bücher nicht nur „einfach mal was auf Platt“, sondern etwas Besonderes für jeden heimischen Bücherschrank und beste niederdeutsche Lektüre. Dass er es – wie heute kaum ein anderer – „drauf hatte“, bewies der Meister des Plattdeutschen fabelhaft an diesem schönen Abend. Die Zuhörer waren vom Dämmerstündken begeistert und dankten mit viel Applaus.