Glooven möch ick dao,
wo Klooket is so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen werd to schwuor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.
In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier allet nienich seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.
So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, met guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.
Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat hier wi nich tostanne krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang
So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck (Kraft) statt Spöök un Spiet (Verdruss).
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan –
ick komm wohl an.“