Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Über Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
He kömmt ganz sacht, de aolle Dag; et wäd nich biätter, ach, ach ach … Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.
Un auk dat künstlicke Gebiss, dat is män doch ’n Hindernis. Haore wasset uut de Ohr’n un de Geruchssinn geiht verluor’n.
De Ächtern, fröher prall un rund, he föllt nu in dör Muskelschwund. Un buoben up dat griese Köppken, löpp uut de Niäs so männig Dröppken.
Dat Profil wätt langsam kläglick, man nemmet to, nu baolle täglick. Un auk dao drunner, unner’n Nabel, is dat nich mehr so ganz passabel …
Stellt sick de Kopp auk noch so quer, nutzen dött dat doch nix mehr. Erst recht helpt nix, wenn wi bloß stüöhnt, et hölp us mehr, wat wi noch küönnt!
Vull Aolle aower simmeleert: Wat süss nich all’s wuohl noch passeert?! Un statt to jamken: „Oh so ’n Schitt!“, hölp männigmaol dann mehr en Tritt
int Ächterpand, herrjenochmaol! Et is doch nich mehr alls egaol … Un bloß breet up den Ääs noch kliäben, wat sall man dao denn noch beliäben?
Man mott jä nich glieks rümtospringen, doch schön es ruutgaohn, küeren, singen orre liäsen in guet Böök‘, verdriff met Luun so männig Spöök.
Drüm gaoh heruut off radel Rad, un doo auk ruhig för änn’re wat. Vull muntert up, drüm freu di mehr, auk use Plattdüütsch helpet sehr.
Et mäck fideel, auk wenn’t maol schuert, schön Plattdüütschpraoten, dat dött guet. Auk daomit könnt wi us verwüöhnen, et giff genoog, üm nich to stüöhnen!
Gaoht drollig Döönkes dör de Runde, krönet dat glieks jede Stunde. Met Jamkerie wäd dann nich fackelt, wi lachet, dat de Heide wackelt.
Dat mäck alltiets mehr äs risk (frisch, munter), met nette Lüe bineen an‘ Disk. Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln, lött lecker sick gar eenen kümmeln.
Ja, dat giff Lecht in‘ griesen Dag, ne arme Siäl, de dat nich mag.
Hier up Erden, oft verkannt, sind alle wi in Gottes Hand, So is gewiss us auk äs Christen: Wi sind up Erden nich Solisten.
Nich eener löpp met flotte Been för sick män bloß heelmaol alleen. Auk is nich all’s bloß för de Katt, dao is wiet mehr noch, gleiw mi dat.
Hier kieket wi män „unvollkommen“, de „rechte Sicht“ is us noch nommen. Dann aower kenn wi ’t ganz un gar – so mäck de Bibel us dat klar (1. Kor 13, 9-12).
Quiält wi us hier auk noch so sehr, bloß well dr glöff, vertruut up mehr. Statt Verdrott giff us dat Kraft. Daomet is oft all guet wat schafft.
Kommt groff wi auk maol van de Been, föhlt liekers wi us nich alleen. Söwwst wenn wi meint, wi wär’n k.o kömmt gloovensfast wat up us to.
Biätter äs bloß wat fört Mündken, bruukt dat apatt en stillet Stündken, üm auk es ännersrum to denken. So lött de Sinn up Gott sick lenken.
Ja, waorüm nich? Dat richtet up un giff glieks wier en nie’en Schub. Daokeggen schinnt et schwuor, statt licht, ohne düsse Toversicht.
To föhlen, man is nich alleen, wat könnt et änners sien, äs … schön.
