Et sagg de Frau to Bäänd wat streng:
„De Bux, de sitt di vullto eng!“
Dao schüerde sick jä wat bi wund
an sienen knappen Hosenbund.

De Buxenkluft wör em to minn,
dao pöss jä nich en Gramm noch in!
Höchste Tiet, wat dran to doon,
so könn et nich mehr wiedergaohn.

„Ick weet, ick weet“, schnuuwte de Mann,
„et is ne nie’e Buxe dran“.
Ne graute Buxe, schön in Tweed,
daoför wär et nu höchste Tiet.

De Bux, de wär doch noch ganz schön,
sien Buuk, de wäre dat Problem –
kreeg he van siene Frau to hören.
Drüm gäfft statt Wüörste nu es Möhren!

„Oh nä“, reip Bäänd, dao göng he laupen,
kien Gröönfuor bloß, auk nich met Graupen!
Wat söll bloß alle den Klaumauk,
gäff et nich Sondergrött’en auk?

Ehr dat de Mann noch kreeg de Wut,
keek he ne nie’e Bux sick uut,
„antidiät”, so recht schön wiet,
de pöss nu wier – ne ganze Tiet …