Sommergewitter

Bild: pixabay

De Sommerdag füng an es ne löchtende Kieddenblome (Löwenzahn). Doch üm de Meddagstiet kippte he. Nu söhg et änners uut. Backend heet tröcken van ächten her swatte Wolken up. Dao sagg de Buer: „Dat giff glieks noch wat. Eher dat et grummelt, föhr ick noch gau in de Stadt. Ick mott dao noch hen un haalen wat.“ „Gaoh to“, sagg de Meerske (Bäuerin), „ick haoll hier wuohl Huusbest (ich passe schon auf) un doo tüünen (nähen, flicken).“

Kuort drup wör Ruhe in‘ Huuse.

Et wuord mehr un mehr bienaut (drückend-schwül), daobi ganz un gar dimstrig. De Hiemmel gries es Zinn, ächten her aower so iäben giäl met viola Striepens; heel bedrohlick. Un still wör et.

Sietaff van et Herdfüer brannde unner ’t Krüüz met dat drüüge Palmstrüüksken dat Üölgelämpken. De Frau woll dagesüöwer nich graut Lecht maaken. So was dat Huus all so guet es düüster. Nich dat dat Menske bi düt Wiär dao alleene in Huuse bange wör, dat nich, aower se harr sick män doch in’ Naihstuoben verkruopen. Tüünen dai se gerne. So nösselde de Frau nu met allerhand Flickwerks üm dat lütke Lämpken van de aolle Pfaff-Naihmaschin harüm. Wenn nich jüst de Naihmaschin suusede, wör et mucksmüüskenstill.

Godorrie, wat drückend! De Lucht stönn män so. De Fensterladens wören sperrangelwiet up.

Jungejunge, buuten wuord et wehriger. Nu grummelde et all aff un an. Blitzte et van wieden, krüüßede sick de Meerske. Se keek nich up. Dann aower krachte naihge bi heel boll’rig nen Dönner – un rullde wiethen weg. „Nu aower Sluss hier!“ reip se de keggenan. ’n Snipselken Gütermann-Nähseide in’ Mund, göng se met nen fasten Tratt up dat Fenster an. Se woll et tomaaken un bleef doch staohn… Ganz met sick eens, keek se in Gedanken nao buuten hen.

De Klämmerkes (rankende Kapuzinerkresse) hüngen düörstig un slaffmatt van’ Tuun. De aolle Tuun met dat graute Heck (Gattertor)… Siet Jaohr un Dag höölt he sick üm den schattigen Appelhof (Obstgarten) män immer noch guet. De Baime, et schinn, schachmatt van Hitze lööten se sick flau (kraftlos) hangen. Orre ducknackeden se sick vör Angst un Bange?

Bloß giennen, achter ’n Koben (Schweineauslauf), ganz alleen up de graute Wieske, reckte sick – piel hauch – de aolle Biärnbaom in de Höchte. „Jüst so es ’ne Flamm, de hiemmelwärts lodert“, sinneerde de Frau un wiskede sick naodenklick met de Schüött den Sweet aff. Et schinn, jüst nu woll he sick wuohl wirkrempen (wehren).

Wu wör dat? Harr nich erst in‘ Februar iähr Mann noch säggt: „Den aollen Kostgänger dao buuten, den hau ick üm; vull drägg he jä doch nich mehr.“ Män dat harr se em soiäben noch uutküeren konnt. Denn so lange se denken konn, stönn he dao, de aolle Baom, met de Bank dao drunner. De Bank… Genrassionen häbt dao truulick siätten. De Frau dachte: „Un de Biärnbaom, wat is de doch maol guet wier dörkuemmen.“ Schön so, de fiene Duft, de herrlick witte Blaite in‘ Fröhjaohr met all de summenden Immen, de sick munter in em tummelden… Un nu hüngen se de all wier dran, noch ganz lütt, de Biärnkes, mündkesmaote, hatt noch, doch wanner wier saftig-sööt. Se is baoll nich mehr to kriegen düsse Westfäölske Speckbiärn‘, ne Rarität. Geiht man dao so eenfach met Biel un Saage dran? Üöwerhaupt, spiellt bi so ’n Baom nich mehr noch mit äs bloß dat Holt?

Heel biestrig flammden nu de Blitze up. Jö! Un wat ne bollerige Dönnerie! Oh, oh, dat is nu kien Spiellwerk mehr dao buuten, dat löpp up ’n geföhrlick Unnerwiär ruut. Wehrig friskede de Wind  up, huulend all glieks in de Baim to rüüsken. In‘ Nullkommanix klädderden dicke Druopens hatt up dat Affdack. Dao göng et loss. Palschkend fööl dat Waater män so van buoben daale. Un heel wild baigen sick de Baim keggen den Bruusewind an.

Eenzig de aolle Biärnbaom böhg sick ächten bloß so iäben hen un her, stadhaftig stolt, so as woll he sick nich giebben. Auk de Merske stönn in Gedanken noch an ’t Fenster. Wu schön frisk et up maol röök. Et is doch nix bloß schlecht. Hm…

Män dann: Ohne Gnade, grell un strankiel (hart, streng), göng de Blitz runner. In’ sölwigen Moment krachte et, dat et geföhrlicker nich göng. Splitternd hallde et nao…

Oh je. Knall up Fall harr et em troffen, den aollen Biärnbaom. Sien Stamm,. klaffend es ne Wunde nu. Sietto verstreut lag Krone un Ast-werks. Verwundet auk de Bank, geföhrlick schwatt anbrannt. Verwundet auk de Frau. Iähr Hiärt harr et troffen. Ratz slöhg se dat Fenster to. Iähr Schreien bleef buuten. De Wind weihde et weg – wiet weg. Verbaast laip se in Huuse harüm un namm den Rausenkranz.

As de Buer wier uut de Stadt kamm, verstönn he dat Klagen van siene Frau gar nich. „Stell di doch nich so an“, sagg he, „män guet, dat et bloß den aollen Baom dao giennen (da hinten) troffen hät. Ick haal glieks muorn Biel un Saage. Dann krigg he den Rest.“

De Frau sagg nix. Se dachte bloß: „Ach, ji Mannslüe. Wat us Frauen bis ant Hiärt geiht, dat geiht ju Kerls män bloß bis an de Knei’…“