Nu häw wi Wiehnachten all wier ächter us. Ja, de Tiet, de Tiet … Wi könnt de nix an dreihen, Stunden, Dage un Jaohre bünd för alle liek. Un se laupet un laupet. Is use Siäl de aower glücklich bi? Wi laupet dört Liäben, so es Körn üm Körnken in de Sanduhr. Well könn debi uutscheren? Et giff kien Terügge bi dat, wat eenmaol wör. Dat geiht mi besönners so to Sylvester dör den Kopp. 

Wu immer wi auk, wann immer, terügge kieket, wi häbet de män mit to liäben. All’s annere mäck rammdösig. Bloß mit klaoren Kopp genau henkieken, wann wi wat wu doon willt, wahrt vör Jamkerie un Kopppiene. Mehr noch, use Siäl liäwet debi up – un glücksiälig is us tomote. 

Wu schön wör dat doch nu besönners mit dat nie’e Jaohr! Aower nich to glöwen, wat sick nu nich all wier männig Menskenkinner nich alle so bineenekieket. Doch auk dat ligg an de Tiet. Weil wi se nu maol nich to packen krieget, packet wi de us into. Wi willt tovull. Un glieks sin wi de wier mit in‘ Knüpp, mit de Tiet. Resultaot: Eener kick wier kruuser äs den ännern. Daobi dreiht sick de Welt nu maol nich flotter, bloß weil wi et mit Hassebassen flotter willt. Eenzig de Kopp suuset es immer, bloß nu all wat schlimmer! Nä, so nich. Et geiht auk änners. In Klosters, wo ick faken (oft) bin, weet se dao biätter mit ümtogaohn. Wu denn dat? Se haollet Ordnung mit de Tiet. 

Orden, alleene dat Wort all, kömmt jä von Ordnung. Wat de Tiet anlangt gillert dao: Bete und arbeite. Nu könn wi nich auk glieks alle män so fromm laupen. Use Stunnenplans seiht nu maol änners uut. Et is aower auk nich so, dat de Ticketacks dao in de Klösters änners göngen. Doch Mönch un Nonnen liäwet de änners mit. Se häbet tatsächlick Tiet! Sind wi de glieks boss mit, so sind se dao apatt (hingegen) guet bi tofriär. Un et schinnt, de Siäl is de glücklich bi.

Eene Kloppe (Betschwester) moss gar es maol luuthals lachen, as et, heel modern, gar üm so wat es „terminierte Taktiken“ göng. Meinee, wu so wat wuohl in‘ Bedde gaohn soll? Fixer schlaopen, üm taktisch wat an Tiet to spaoren? Wat dat denn för ne niemoodske Ticktacktaktik wör, de nich es mehr in Ruhe schlaopen lööt? Un den ännern Dag? Wu können alle düsse terminierten Taktikers dao noch richtig bi ticken? Oh je. De Welt söhg de doch nich biätter bi uut, orre? Daoför göngen aower maol wier ümso mehr düüre Pöttkes an Faltencremes debi drup. Kien Wunner. Well könn all bi so ne unwiese Ticktacktaktik guet liäben?

Tschä, för so ne Fraoge können wi us ruhig es wat Tiet nemmen. Häbt se in de Ordens nich Recht? Recht bedacht is et doch ganz eenfach: Eenfach guet liäben un, so guet es geiht, de Tiet Tiet sien laoten. Ja, dat geiht. Et kömmt eenzig derup an, dat wi mit use Ticktacks üörnlick ümgaoht. Dann ticket wi auk richtig. Jüst dat wünsch ick us alle. 

Nich to glöwen, wu et Niejaohr üm de Glascontainers uutsöhg. Rundümto Pullen un Schöeren (Scherben), as wenn ganze Horden van Suupkladden dao Quartier nommen hadden. Schlimm! Ne adrette Frau, de dao wiet bi ümto gaohn moss meinde: „Oh, oh, oh! Wat ’n Beld för use Kultur … Feihlt bloß noch, dat so wat auk noch äs Niejaohrskultur dörgaohn sall. Sin wi eenlicks noch ganz wies?“

     De Fraoge trööf mi. Denn auk mi häbt se noch bibracht: „Narrenhände beschmieren Tisch und Wände.“ Aower dann wören Fettecken up maol Kunst. Un nu willt se us wiesmaaken, dat auk all de Schmnererien, samt bullerbastig Kritzelkratzel, Kunst sien sall. Büörssel un Bessen pössen de biätter to! Aower nä, de Schmeerfinken kniepet de glieks bi uut. Un, jüst es nu mit all den Suupschlamassel, mott de Allgemeinheit deför upkommen. Aower kineene sägg wat.

     Nu will ick hier nich glieks alle Glaskünste un all’s, wat sick so „Graffiti“ nennt, in Grund un Buoden dönnern; denn et giff twee Sorten devan. Eene, de ick all nannt häb un de annere Sorte, de us schön änners wat bescheren will. Ick denke dao nu jüst an sücke, de dao gar grautherzig bi to Werke gaoht, junge Sternsingers, de statt Spray witte Kriede bruuket. Waorüm?

     An‘ 6. Januar is Dreekönnig; Geschichte in Reinkultur. Denn üöwer Jaohrhunnerde tellde den Dreekönnigsdag mit to de gröttsten kerklicken Fierdage. Beste Biespiell daoför is de Kölner Dom met den güllenen Reliquienschrein för de Hilligen Dree Könnige. Siet Jaohrhunnerde bünd se in use christlicke Kultur de Schutzhilligen för alle, de up Reisen unnerweggens bünd. Teeken von iähr finnet sick bis up ’n Dag an historschke Herbergen un Gasthüüser. Daovon künnet kunstfeddige Schmiedeschilder met Naomens es: Krone, Sternen orre ak Mohren.

     Kien Wunner, dat hier „Dreekönnig“ fröher den ersten grauten Fierdag in‘ nie’e Jaohr wör. Use Vöröllern (Ahnen) göngen mit gewieht Waater van de Kerke nao Huuse, schlöögen dat Krüüz demit üöwer Döören un Pöste (Hausgiebel) un schreewen mit Kriede nen Siägenswunschk  üöwer den Huusbalken, üm so dat nie’e Jaohr üöwer Füer un Unbill afftowehren.

     Jüst so haollt et noch de Sternsingers vandage. Se schriewet, wenn wi willt, düt Jaohr to Dreekönnig an de Döören: C+M+B+2020. Ja, auk dat is Kunst, Graffiti, maol schön änners! Denn so sammelt Caspar, Melchior un Balthasar guede Gaben för arme Kinner in de wiede Welt un schriewet us daobi dat Siägenteeken mit Kriede an de Döören. Ja, un nochmaol:

     Jau, so ne Kunst laot ick mi gerne gefallen!    

Et is maol wier so wiet.
Uut männig Hööke schniet
auk hier in use Mönsterland,
bunt Narrenvolk, uut Rand un Band.

Käppken up, kuort’ Röcksken an –
un glieks wätt wehrig Jan un Mann.
Bunt angetrocken, ohne Schüü,
springt se harüm, de lust‘gen Lüe.

Se doot mit « Prosit » munter drinken
un mit « Helau » vergnöögt nett winken.
Dao meint nu gar de aolle Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Kardinal Galen (1878 – 1946) wör ja bekanntlick vör de Nazis nich bange. Man säch em nao, dat he üm de Ostertiet to de Clemensschwester Laudaberta (sie hatte inoffizielle Informationen, die Anlass für die berühmten Galen-Predigten waren) up guet Platt maol sächt härre: „Angst? För Christen duurt up Ostern hento de Angst män bloß dree Dage.“ Wat ’n Satz.  

Nix keggen de schönen bunten Ostereier. Schön, wenn se Freud un Farwe brenget, besönners nu, wenn de Sönne wier höhger stich. Doch alleene doot et de bunten Eier auk nich. Ostern, dao sitt mehr in. Dat woll so auk wuohl den Lüöwen van Mönster säggen. Nu kann nich jedereen glieks so eenen es Galen sien. Un doch könnden wi Christenmensken to Ostern es maol düssen Satz sacken laoten. För Christen duurt siet Ostern de Angst män bloß dree Dage…

Nich dat de Angst demit uut de Welt is, aower et sitt ächter all dat Bangemaaken mehr noch, wat us nich heelmaol inknicken lött. Well sick an so wat uprichten kann, wäd wuohl nich glieks minnmöötsk (kleinmütig). So eenen es Hölderlin (1770 – 1843) sach: „Wo Gefahr ist, wächst das Rettende auch.“ So guet dat Rettende auk van buuten her is, so düch de Huopnung van binnen her nich minner wat. Papst Johannes XXIII göng met Kardinal Galen liek, as he bekannde: Well glöff, bibbert nich.

Guet so. So schmecket auk sicher de Ostereier noch maol so guet.

Wenn wi us nu to Ostern wier „Frohe Ostern“ wünschket, so is dat bloß wat, wenn wi de auk „froh“ bi drinkieket. Aower kiek män, wu männigeene kick …

     So es vandage noch vull Völker bange bünd vör den „bösen Blick“, so göng man auk hier fröher Mensken uut den Weg, de füünsch (abwertend, böswillig, ärgerlich) keeken. Sücke tröcken Mallör an. Doo dat nich glieks lichtfeddig äs biegleiwsk (abergläubisch) aff. De Nagel is doch auk up ’n Kopp troffen, wenn wi sägget: „Sage mir, mit wem du umgehst, so sag ich dir, wer du bist“?

     Et is nu maol nich egaol, mit wem un mit wat wi us befasset. Up kuort orre lang is de Kopp vull devon. Un so kieket wi denn auk. So flügg nen Knötterkopp den Ärger män so to. Ümgekehrt is dat bi Frohnaturen nich änners, se krieget immer glieks Guets gewahr. Et bruuket kien klooket Studeeren üm to merken, dat dat Simmeleeren in use Köppe sick in use Aogen wieset. Un so wieset sick us de Welt denn auk so, wu un wohen wi so kieket. Spitzfinnig uutdrückt is dat nix änners äs use „geistige Freiheit“. Kick, pöss dat nu nich jüst wunnerbar to Ostern?

     Well daobi aower glieks all wier affwinket un sick leiwer ärgern will, de is tatsächlick nich mehr ganz richtig in‘ Kopp! Sücke merket gar nich mehr, dat et auk änners göng. Un so kann all’s gar nich schlecht genoog sien. Sücke kieket, dao möchs glieks bi laupen gaohn. Drüm sägg ick auk: Ja, et giff en, düssen „bösen Blick“. Ick wahr mi de wiet von aff. Un du? Kiek doch eenfach öfter es, wu du kicks … Dat is nich bloß wat för Ostern.

     Et dai us alle guet, mehr mit nen gueden Blick üm us to kieken. Dat wiesede us glieks, off wi auk Aogen för dat Guede häbet orre nich. Menschenskind, et feihlt doch nich an Guets! Auk nich an guede Mensken. So is alltiets von all’m genoog dao, üm froh drintokieken. Daien wi alle dao es wat an, söhg et in de wiede Welt auk allemaol biätter uut. 

     Wör dat nu nich jüst es wat to Ostern? Also: Frohe Ostern!

     Un dann män schön immer wieder so mit den gueden Blick.